ปลดผนึกหัวใจคุณหมอไร้รัก

เธอไปจากพี่เถอะนะ

วาทยาเดินกลับมาถึงห้องพักหลังคนอื่น ในขณะที่หมอธันวานั้นกลับมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่เธอกลับมาถึง กลับไม่พบเจอเขาแม้แต่เพียงนิด เธอไปถามหมออุ้ม หมออุ้มบอกว่าผู้ใหญ่บ้านมาตามไปเลี้ยงขอบคุณ เหล่าพวกผู้ชายเลยไปกันหมด

วาทยาเห็นถาดอาหารวางอยู่ มีโน๊ตเขียนไว้ว่าอาหารเย็นก็แสดงว่าเขาไปนานและอาจจะกลับดึก

'เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้หนีเราไปไหน?'

วาทยารีบกินข้าวที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เสร็จแล้วก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนตอนนี้เธอรู้สึกอยากนอนหลับพักผ่อนมากๆ เพราะร้องไห้จนเพลีย หัวใจของเธอก็รู้สึกล้าไปหมด

วาทยานอนหลับไปตอนสามทุ่มเนื่องจากอากาศที่เย็นมากบวกกับความเพลียทำให้เธอหลับไปอย่างง่ายดาย

-ตีหนึ่ง-

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"น้องวา น้องวา"

วาทยาตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงหมอปริญแล้วรีบไปเปิดประตูทันที

แอ๊ดด!

"เกิดอะไรขึ้นคะ?"

หมอปริญในสภาพที่แบกหมอธันวากลับมากลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วตัวของทั้งคู่

"เมา รู้ว่าคออ่อนยังกินเข้าไป ช่วยพี่แบกมันเข้าไปหน่อย"

วาทยาช่วยหิ้วปีกหมอธันวาไปที่เตียงนอน

ตุ๊บ!

"พี่ไปก่อนนะ พี่ก็ไม่ไหวแล้ว ฝากดูแลมันด้วย"

"ค่ะๆๆ"

หมอปริญในสภาพที่เมาเหมือนกัน เดินโซเซกลับไปแต่ทว่าก็ยังดีกว่าหมอธันวานิดนึงที่ตอนนี้คอพับไปแล้ว วาทยาเดินเข้าไปที่ร่างแกร่งที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียง เธอค่อยๆเข้าไปถอดรองเท้าของเขาออก แล้วไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้

"ง่วงก็ง่วง ต้องตื่นมาบริการคนเมาอีกโอ้ย!พี่หมอคะ พี่หมอ"

วาทยาพยายามปลุกเรียกเขาพรางเอาผ้าชุบน้ำเช็ดไปบนหน้าขาวผ่องของเขาที่ตอนนี้เริ่มแดงก่ำไปหมดด้วยฤทธิ์ของแอลกอออล์

"พี่หมอ!"

หมอธันวาค่อยๆลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรียกของหญิงสาว วาทยายิ้มกว้างเมื่อเขารู้สึกตัว

"มินดาเหรอคับ..มินดา...พี่คิดถึงมินดา"

เขาละเมอเพ้อพกออกมาอย่างไร้สติ วาทยาปวดใจนักที่เขามองเธอเป็นผู้หญิงอีกคน ร่างแกร่งนั้นโอบกอดเธอไว้แน่นและเริ่มพรมจูบซุกไซ้ไปตามใบหน้าของเธอ

"พี่หมอ นี่วาเอง"

"มินดา.."

พรึ่บ!

ไฟดับลงทำให้ห้องมืดสนิท วาทยาพยายามยันตัวของเขาออกเพื่อจะลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล ร่างแกร่งนั้นคร่อมขึ้นมาบนตัวเธอแทน

"พี่หมอนี่วาเอง!"

"พี่ไม่เชื่อ นี่คือมินดาชัดๆ..."

เขาไม่ฟังอะไรเธอเลยแถมตอนนี้ยังตรึงแขนทั้งสองข้างของเธอไว้บนที่นอน พร้อมกับจูบลงมาอย่างหนักหน่วง หญิงสาวตาเบิกโพลงอย่างตกใจที่จูบแรกของเธอโดนเขาขโมยไปแล้ว จูบที่เริ่มบดขยี้ลงมาอย่างเร่าร้อนวาทยาสับสนปนความหวาบหวามกับรสจูบนั้น

ลิ้นของเขาเริ่มดุนดันเข้ามาในช่องปากของเธอจนถึงตอนนี้วาทยาเริ่มตอบรับจูบของเขาบ้างเธอหลับตาพริ้ม ความขัดขืนเปลี่ยนเป็นความโหยหาทันที เขายังคงเม้มจูบอย่างดูดดื่มอย่างขาดสติมือของเขาเริ่มปล่อยมือของเธอให้เป็นเป็นอิสระ

แต่ตอนนี้ร่างของวาทยาอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้วไร้แรงขัดขืนต้านทานใดๆ คงเป็นเพราะเขาคือคนที่เธอรักด้วย มือแกร่งของเขากระชากชุดนอนของเธอออกไป หน้าอกขนาดพอดีของเธอถูกเขาบีบเคล้นคลึงไปมาอย่างพอใจ

หมอธันวาค่อยๆจูบไต่ลงไปๆจนถึงเต้าทรวงอันอวบอิ่ม ปลายถันที่แข็งเป็นไตสีชมพูโดนลิ้นอุ่นนั้นเลียวนลงไปพร้อมกับดูดงับดั่งว่าทารกที่หิวกระหายนมแม่ วาทยาเสียวซ่านไปกับสัมผัสของเขาอย่างไร้สติเพราะตอนนี้ความปรารถนาเข้าครอบงำเข้ามาในจิตใจเธอชั่วคราว

เขาแหวกขาเรียวของเธอออกพร้อมกับถอดกางเกงสลัดทิ้งไปตรงปลายเตียง วาทยาเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกสักครู่จะเกิดอะไรขึ้นก็พยายามจะดิ้นหนีอีกครั้ง

"พี่หมอ ปล่อย"

"อยู่นิ่งๆนะคนดี"

เสียงนั้นยังคงสั่นพร่าอย่างไร้สติ อารมณ์ปรารถนาอันแรงกล้าของเขาตอนนี้ต้องการแค่ตัวเธอเท่านั้น เพราะความเมาพวกกับบรรยากาศที่มืดสนิททำให้เขาไม่สามารถคุมสติของตัวเองได้อีกต่อไปจนกว่าไฟแห่งราคะนี้จะมอดดับลง

แก่นกายที่แข็งขึงพร้อมใช้งานนั้นค่อยๆสอดเข้าไปในกลีบอูมอวบอิ่ม

"โอ้ย! พี่หมอวาเจ็บได้โปรด"

"อะไรกัน...ทนอีกหน่อยเถอะน่าาา"

เมื่อเห็นว่ายังไม่สามารถที่จะนำเจ้าท่อนเอ็นนั้นเข้าไปได้เพราะเธอดีดดิ้น หมอธันว่าเลยทาบทับผนึกลงไปบนเรือนร่างและตรึงเธอไว้ด้วยแขนข้างเดียว อีกข้างยังจับเจ้าท่อนเอ็นไว้ เขาก้มลงไปประกบจูบเธออย่างเร้าร้อน วาทยาหลับตาพริ้มอีกครั้งเธอเคลิบเคล้มไปกับรอยจูบจนตัวเธอเริ่มอ่อนปวกเปียก

หมอธันวารีบนำแก่นกายแทรกเข้าไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มให้ความร่วมมือ

สวบ!

"อ๊า!เจ็บ"

วาทยาร้องลั่นกอดเขาไว้แน่นอย่างเจ็บปวดน้ำตาแห่งความสูญเสียไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด มันไม่ใช่เลย มันไม่ใช่แบบนี้ แต่เธอหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนเขาอีกแล้ว

"อ่าส์!"

หมอธันวาครางออกมาเบาๆเมื่อสัมผัสได้ถึงความคับแน่นของร่องกลีบสาวของเธอเพราะไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน เขาค่อยๆบังคับจังหวะถาโถมเข้าไป วาทยาจิกเล็บลงไปบนที่นอนอย่างเจ็บปวด น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอปล่อยให้เขากระทำอย่างต้องการ โดยไม่ขัดขืนใดๆ

"โอวว เสียว"

หมอธันวายังคงขยับแก่นกายเข้าออก

พั่บ!ๆๆ

เขาเริ่มเร่งความเร็วขึ้น เพราะความเสียวสุดขีดทำให้เขาใกล้จะถึงสวรรค์เต็มที

"อ่าส์!"

ร่างแกร่งล้มตัวลงมาทับร่างบางของเธอพร้อมกับฉีดน้ำขาวขุ่นเข้ามาในร่องสวาทของวาทยา ซึ่งบัดนี้เธอกำลังนอนร้องไห้อยู่อย่างเสียใจ ไม่ได้เสียใจที่เสียตัว แต่ เสียใจที่เขามองเธอเป็นผู้หญิงอีกคนตอนที่ร่วมรักกัน

พรึ่บ!

อยู่ๆไฟก็ติดขึ้นมา หมอธันวาลุกขึ้นมาพร้อมกับความงัวเงียเมื่อพบกับแสงสว่าง เขาค่อยๆถอดแก่นกายออกมาจากของเธอ เลือดสาวไหลหยดลงมาด้วย เขาค่อยๆลืมตาคราวนี้เขาเห็นหญิงสาวที่เขาร่วมรักด้วยเมื่อกี้อย่างชัดเจน

"วา..."

วาทยานอนร้องไห้เสียใจอย่างจนจมูกแดงตาแดงไปหมด

"วา...พี่ขอโทษ"

วาทยาเอาเสื้อผ้าของเธอมาสวมใส่เหมือนเดิมพร้อมกับลุกเข้าห้องน้ำไป เธอเข้ามานั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจ

"วา!วา! เปิดประตูหน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

หมอธันวาตะโกนเรียกเธอเสียงดัง จนวาทยารีบเช็ดน้ำตาและเปิดประตูออกมา

"ดูเหมือนว่าพี่หมอจะสร่างเมาแล้วนะคะ"

วาทยาเดินไปนั่งลงบนเตียงของตัวเอง หมอธันวาเดินตามมานั่งที่เตียงของเขาซึ่งอยู่ไม่ห่างกัน

"จะให้พี่ทำยังไง รับผิดชอบมั้ย...เพราะว่าดูเหมือนเธอจะเสียตัวให้พี่เป็นคนแรก"

"คนแรกแล้วไงคะ ในเมื่อพี่มองวา..เป็นคนอื่น พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"แล้วจะให้พี่รับผิดชอบรึเปลา?"

วาทยาเจ็บปวดใจนักที่เขาพูดออกมาแบบนั้น

"ไม่ต้องค่ะ ก็พี่หมอไม่ได้ผิด.."

วาทยาล้มตัวลงนอนดึงผ้าห่มออกมาคลุมร่างของเธอ แล้วนอนหันหลังให้เขาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

"วา...พี่ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้เค้าถือกันมั้ยเรื่องแบบนี้ พี่รู้ว่าในสังคมมันเป็นเรื่องปกติ แต่ว่ามันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก...เธอไปซะเถอะนะ ถ้าเธอไม่อยากให้พี่รับผิดชอบ เธอไปจากพี่ซะเถอะ"

หมอธันวากล่าวจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้วาทยานอนร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เขาพูดมา เธอสะอื้นออกมาอย่างหนัก ไม่คาดคิดว่าหลังจากเสียตัวแล้วยังต้องเสียใจขนาดนี้ รักแรกที่เธอคาดหวังไว้อย่างสวยงามไม่ได้เป็นเช่นนี้เลย

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้วาทยาได้เรียนรู้ว่า สิ่งที่เธอพยายามมันสูญเปล่า ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอต่อให้เธอพยายามจะวิ่งตามเพื่อไขว่คว้าหัวใจของเขาสักแค่ไหนก็ไม่มีวันที่จะได้มา คนไม่รักก็คือไม่รักต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่รัก ส่วนคนที่เขารักแทบเป็นแทบตายแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย

-ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง-

วาทยาแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว เธอรีบลุกขึ้นเก็บสัมภาระส่วนตัวทั้งหมดของเธอลงกระเป๋าเดินทางอย่างเงียบเชียบที่สุด เธอลุกขึ้นแต่งตัวใหม่อย่างทะมัดทะแมง พร้อมกับเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ เพื่อจะจากไป..ทำตามที่เขาต้องการทุกอย่าง

'ลาก่อนค่ะพี่หมอ วาต้องขอโทษกับเรื่องทั้งหมด ต่อไปนี้วาจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับพี่หมออีก ต่อจากนี้ไปวาขอให้พี่หมอ เจอแต่ความสุขสมหวัง ในทุกๆเรื่องนะคะ...ลาก่อน'

- วาทยา-