ปลดผนึกหัวใจคุณหมอไร้รัก

นัดดูตัว

"อย่าทำหน้าบึ้งสิหนูวา"

คุณนุชนารถผู้เป็นมารดาของวาทยาเอ่ยขึ้นมาในขณะที่นั่งอยู่ในรถเพื่อไปรับประทานอาหารบ้านของเพื่อนสนิทที่นัดกันไว้เย็นนี้

"ลูกไม่อยากมาคุณไม่น่าบังคับลูก"

ผู้เป็นบิดากล่าวขึ้นด้วยความเห็นใจบุตรสาวคนเดียว

"คุณภากรคะ เงียบๆไปเลยค่ะ มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำ"

ผู้เป็นสามีเงียบกริบไม่บอกก็พอจะเดาออกว่าครอบครัวนี้ใครใหญ่ที่สุด

"หยุดค่ะ ทั้งคู่เลยวามาแล้วนี่ไงคะคุณแม่ อย่าว่าคุณพ่อเลย"

วาทยาหญิงสาวอายุยี่สิบสองกำลังเรียนปริญญาตรีปีนี้ปีสุดท้ายและกำลังจะจบในไม่กี่วันนี้

"งั้นหนูก็ทำหน้าสวยๆหน่อยลูก เดี๋ยวเจอพี่เค้าจะได้ดูสวยๆ"

"คุณแม่ไม่คิดหน่อยเหรอคะ ว่าเอาลูกสาวมาใส่พานให้เค้าถึงที่"

"แต่บ้านนี้รวยมาก เหมาะสมกับลูกแม่ที่สุด"

"บ้านเราก็ไม่จนนะคุณ ทำไมต้องมุ่งหาแต่คนรวยๆ"

ผู้เป็นสามีอดที่จะพูดทักท้วงขึ้นมาอีกไม่ได้ถึงแม้จะโดนห้ามอย่างไรก็เถอะ

"คุณไม่เข้าใจหรอกถ้าลูกไปคว้าคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาถึงตอนนั้นคุณจะเข้าใจ"

ผู้เป็นสามีถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ

-ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงบนท้องถนน-

รถเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลวัชรโชติ คนขับรถมาจอดนิ่งหน้าประตูทางเข้าโดยมีหญิงสูงอายุหรือคุณญาดามารออยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณพี่"

คุณนุชนารถทักทายรุ่นพี่สมัยเรียนของเธอทั้งคู่คบหากันมานมนานทั้งแต่วัยสาวจนถึงตอนนี้ที่ใบหน้าของทั้งสองเริ่มมีริ้วรอยนับว่านานมากทีเดียว

"สวัสดีค่ะคุณน้อง ไม่เจอกันนานคิดถึงจังเลยค่ะ"

คุณญาดาสวมกอดคุณนุชนารถหลวมๆทักทายกันตามมารยาท

"สวัสดีค่ะคุณภากรเชิญข้างในกันค่ะ เจ้าธันวารออยู่แล้ว"

"สวัสดีค่ะคุณป้า"

วาทยายกมือไหว้บ้างเธอจำได้ว่าสมัยเด็กๆเธอเคยมาบ้านนี้บ่อยๆและเคยเล่นกับลูกชายของคุณป้าญาดาทั้งสองอยู่เสมอ

"หนูวาโตเป็นสาวแล้ว มาป้ากอดหน่อย"

วาทยายิ้มออกมาพร้อมสวมกอดหญิงสูงอายุอย่างถูกชะตาจำได้ว่าตอนเด็กๆท่านเอ็นดูเธอมากเพราะไม่มีลูกสาว

"ไปกันจ่ะ เข้าไปข้างในกัน"

ทั้งหมดเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกห้องรับแขกสไตล์ลักชูรี่โทนสีน้ำตาลอ่อนดูหรูหราอลังการ ตอนนี้หมอธันวานั่งอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นต้อนรับทันทีที่แขกเดินมาถึง วาทยาที่ตอนนี้กวาดสายตาไปรอบๆบ้านอย่างคิดถึงสมัยวัยเด็กแต่ดูเหมือนข้างในจะเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ต่างๆเป็นทันสมัยมากขึ้น

"สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง"

หมอธันวายกมือขึ้นไหว้แขกด้วยรอยยิ้มอย่างมีมารยาทถึงแม้ภายในใจจะไม่ค่อยอยากจะมาก็ตามแต่ แต่วาทยานั้นยืนหันหลังอยู่ไม่ทันที่จะหันมามอง

"น้องวาคะ ไหว้พี่หมอธันวาสิ"

วาทยาเอี้ยวตัวกลับมาที่ชายหนุ่มรูปหล่อ และยกมือขึ้นไหว้ ทว่าเมื่อตาประสานตาวาทยาถึงกับเบิกตาโพลงหน้าซีดเผือดแทบจะอยากดำดินหนี

"คุณหมอ!"

"เธอนั้นเอง!"

"นี่รู้จักกันแล้วเหรอคะ"

"อะ..เอ่อไม่ค่ะ ไม่ได้รู้จัก"

วาทยาอึกอักทันทีเพราะว่าวันก่อนเธอไปพบคุณหมอธันวาที่คลินิกมาเพื่อจะทำหน้าอกแต่ว่าพอเขาจะตรวจวัดขนาดหน้าอกของเธอ เธอก็เกิดใจเซาะแล้ววิ่งออกมาจากคลินิกเลย

หมอธันวารู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวสวยตรงหน้าที่จะไปทำหน้าอกกับเขาวันก่อนนั้นไม่อยากให้ครอบครัวรู้

"อ้อ!เอ่อครับ ผมคิดว่าผมน่าจะจำผิดคนครับ"

วาทยาโล่งอกที่หมอธันวาไม่พูดอะไรออกมา

"ไปที่ห้องรับประทานอาหารกันดีกว่านะคะทุกคน"

คุณญาดาเดินนำทั้งหมดไป

-1ชั่วโมงผ่านไปหลังรับประทานอาหารเสร็จ-

"ธันวาพาน้องออกไปเดินเล่นสิจ้ะลูก"

คุณญาดาสั่งบุตรชาย

"ครับแม่"

ธันวาหันไปมองยัยตัวแสบที่ทำเขาเสียเวลาในวันก่อน

"ไปกันครับน้องวาทยา"

"ค่ะ"

วาทยาเดินตามร่างสูงโปร่งของหมอธันวาไป

'ดีเลย มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย'

วาทยาพูดออกมาในใจเบาๆ

หมอธันวาพาหญิงสาวมานั่งที่ศาลาข้างสระน้ำขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นเป็นที่นั่งเล่นและพักผ่อนหย่อนใจ

"คุณหมอคะ"

"ว่าไงครับ"

เสียงเย็นเชียบของเขาตอบกลับมา

"เรื่องวันนั้นรบกวนคุณหมออย่าบอกคุณพ่อคุณแม่นะคะ"

"เรื่องวันไหน?"หมอธันวาแสร้งทำเป็นไม่รู้เพราะยังนึกหมั่นไส้เธออยู่หน่อยๆ

"ก็วันนั้นที่จะไปทำหน้าอก"

"อ้อ!ที่ผมจะตรวจขนาดหน้าอกของคุณแล้วคุณก็วิ่งหายไปเลยอย่างนั้นเหรอ ผมเสียเวลามากๆเลยนะ"

"เบาๆสิคะ..ก็ใครจะเปิดให้ดูกันง่ายๆล่ะคะ"

วาทยาทำสัญลักษณ์ชุ๊ปากให้เขาเงียบเสียงลงและกระซิบบอกเขาเสียงเบา

"เสริมหน้าอกไม่ต้องดูหน้าอกงั้นคุณจะไปเสริมทำไม อืม แต่ดูๆแล้วไม่เห็นจะต้องเสริมอะไรได้แล้วนะ ก็มีอยู่บ้างแล้วไม่ใช่เหรอนั่นน่ะ"

พูดพรางจ้องมองไปที่หน้าอกของเธอในชุดเดรสยาวรัดรูปที่ผู้เป็นมารดาเลือกให้เธอใส่

"เอะ!มองอะไรคะ?"

วาทยาเอามือขึ้นปิดหน้าอกทันทีที่สายตาคมภายใต้กรอบแว่นนั้นมองสำรวจมาที่หน้าอกของเธอ

"จะตกใจทำไมผมก็เจอมาแล้วเป็นพันคน"

"แต่วาไม่เคยเปิดหน้าอกให้ใครดูค่ะ"

หน้าเธอเริ่มบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ

"นี่ คุณรู้ใช่มั้ยว่าพ่อแม่ของคุณกับแม่ผมนัดให้เรามาดูตัวกัน"

หมอธันวาเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นว่าวาทยาเริ่มหน้าแดงเพราะความอับอาย

"ก็รู้อยู่"

"บอกไว้ก่อนเลยนะ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้และก็ยังไม่คิดจะแต่งงานกับใครด้วย"

วาทยาเงียบนิ่งคิดเธอจำได้ว่าเพื่อนๆของเธอต่างก็เมาส์มอยเรื่องนี้กันว่าหมอธันวานั้นอกหักมา เลยกลายเป็นคนเย็นชาปิดกั้นตัวเองและไม่เคยมองสาวๆคนไหน วาทยาก็ได้รับรู้ตอนนี้นี่เองว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ

"งั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยคะ...เราแกล้งเป็นแฟนกันคุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่นัดวาไปดูตัวที่ไหนอีกวาเองก็ไม่อยากไปดูตัวแล้วค่ะ"

หมอธันว่าถึงกับอึ้งกับข้อเสนอของวาทยาแต่ก็แอบเห็นด้วยเหมือนกันทุกวันนี้เขาอึดอัดจากการโดนจับมาดูตัวเต็มที

"เอาอย่างนั้นเหรอ?"

วาทยาคิดแผนซ้อนแผนเพราะระหว่างนี้เธอจะเอาชนะหัวใจที่เย็นชืดของเขาให้ได้

"ค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ"

"อืม..ก็ได้"

"งั้นลุกขึ้นมาค่ะ พวกเค้ากำลังแอบมองเราอยู่"

หมอธันวามองไปทางที่หญิงสาวโบ้ยปากก็เห็นว่าแม่ของทั้งคู่กำลังยืนแอบมองผลงานของตัวเองอยู่

"พี่ธันวา วาจะเรียกแบบนี้นะคะ ส่วนพี่ธันวาต้องเรียกวาว่าน้องวาโอเคมั้ย?"

"เอ่อ..อืม น้องวา"

ไม่รู้อะไรดลใจทำให้เขาต้องเออออไปกับหญิงสาวตรงหน้าทุกเรื่อง เจ้าหล่อนเหมือนเด็กสาวกะโปโลไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด ถึงแม้ว่าหน้าตาของเธอจะดูสวยน่ารักมากก็ตามแต่นิสัยออกแก่นๆไปหน่อยนึง

'เหมือนมาเล่นกับเด็กๆ แต่ก็เอาเถอะอยากรู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน?'

"เอามือมาค่ะ เราต้องจับมือกันเดินกลับไป จะได้เนียนๆ"

วาทยาหัวเราะคิกๆอยู่ในใจเพราะเธอนั้นหลอกจับมือคุณหมอธันวาอยากรู้ว่าใจเขาจะตบะแตกมั้ย แต่วาทยาก็แอบใจสั่นอยู่บ้างเหมือนกัน

'เราก็สวยไม่เบานี่นาอยากรู้เหมือนกันว่าจะใจแข็งเย็นชาได้นานแค่ไหน"