หลังจากบทรักที่เร่าร้อนได้จบลงพีรมนก็รู้สึกอับอายกับสิ่งที่ตนเองร้องขอออกไปไม่น้อย หลับตาเบือนหน้าหนีไปแล้วแต่ว่าเขาก็ยังคงไม่ขยับออกจากตัวเธอเสียที
“ฉันหนัก” เธอเปลี่ยนสรรพนามกลับไปห่างเหิน
“เรียกตัวเองว่าพลอยสิครับ น่ารักดีออก” เขาพูดเสียงนุ่ม เธอลืมตาขึ้นมองแววตาที่เต็มไปด้วยประกายที่มีเสน่ห์นั้นก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย
“พลอยหนักค่ะ” เธอบอกเสียงเบา ธนัทยิ้มแล้วค่อย ๆ ขยับออกไป
เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างของตนเอง ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไรกับสถานการณ์ที่น่าอายนี้ แม้ทุกอย่างเกิดมาจากฤทธิ์ยาปลุกอารมณ์ที่ถูกอติรุจวางยาเธอ แต่ในช่วงหลังมันเกิดจากความปรารถนาและความเต็มใจของเธอล้วน ๆ
“คุณพลอยไม่ต้องกังวลนะครับ อย่างไรผมก็จะรับผิดชอบคุณแน่”
“พลอยเข้าใจค่ะว่าทุกอย่างมันเกิดเพราะคุณต้องการช่วยเหลือ อีกอย่างพลอยก็เป็นคนเรียกร้องจากคุณเอง ขอบคุณนะคะที่มาช่วยเหลือพลอยเอาไว้” เธอพูดเสียงเ
