รอยรักผู้กองจอมเถื่อน

บทที่8 ตามมาดูให้มั่นใจ (ท้องหรือเปล่า)

หลังจากมหาวิทยาลัยเปิดภาคการศึกษา แพรพลอยก็ขับรถไปเรียนเองเพราะแม่กับคุณป๋าของแพรพลอยซื้อรถมินิคูเปอร์คันสวยให้แพรพลอยเป็นของขวัญที่แพรพลอยได้ช่วยงานที่ร้านเพชรร้านทองช่วงปิดเทอม ไหนจะช่วยออกแบบลวดลายเครื่องประดับสวยๆ ให้ที่ร้าน เล่นเอาที่ร้านขายดิบขายดีลูกค้าพากันติดอกติดใจ มียอดสั่งจองทำล่วงหน้ากันเป็นเดือนๆ เลยทีเดียว

วันนี้แพรพลอยมีเรียนแค่สองวิชาเท่านั้น เมื่อกินข้าวกลางวันกับนิ้วนางและเพื่อนๆ ในกลุ่มเสร็จแล้วแพรพลอยกับเพื่อนก็ได้แยกย้ายกันกลับบ้าน

"พลอยกลับบ้านก่อนนะทุกคน ช่วงบ่ายว่าจะเข้าไปช่วยงานที่ร้านทองของคุณป๋า"

"รู้สึกว่าช่วงนี้จะขยันเป็นพิเศษเลยนะเพื่อนฉัน ตั้งแต่ได้มินิคันสวยจากคุณป๋ามาเนี่ยขยันเข้าร้านตลอดเลยนะ" นิ้วนางพูดแซวเพื่อน

"ก็พลอยโตแล้วก็ต้องช่วยคุณป๋าทำงานสินิ้วนาง พลอยไม่ทำแล้วใครจะทำ" แพรพลอยบอกเพื่อนยิ้มๆ

"แต่จริงๆนะ จะว่าไปพวกเราก็เรียนใกล้จบแล้วก็ต้องเริ่มมองหางานหรือช่วยดูแลงานที่บ้านต่อนั่นถูกต้องแล้วนะ กลับบ้านไปคราวนี้ฉันก็คุยกับพ่อเรื่องที่จะทำฟาร์มสเตย์ที่ไร่ชาเหมือนกัน" แก้มใสบอกเพื่อนๆ

"ใช่ๆ บีเองก็คุยเรื่องงานสวนปาล์ม สวนยางกับพ่อเหมือนกัน" มาริษาพูดสนับสนุนอีกคน

"ดูทุกคนจริงจังกับการหางานทำกันจังเลย ลิลลี่นะก็โดนพ่อว่า บ่นให้เข้าไปช่วยดูแลเรื่องงานบัญชีของโรงงานน้ำตาลเหมือนกัน แต่ลิลลี่ไม่ชอบงานบัญชี ชอบงานเครื่องประดับของสวยๆ งามๆ เลยทำเป็นไม่สนใจพ่อก็เลยโดนบ่นอยู่นะ" ลิลลี่เล่าให้เพื่อนฟังยิ้มๆ

"เอาๆ งั้นแยกย้ายเถอะ อิ่มแล้วจะได้กลับบ้าน ยังไงพรุ่งนี้เจอกันนะทุกคน พลอยแกจอดรถที่ไหน ให้ฉันเดินไปส่งแกก่อนไหม วันนี้ฉันไม่ได้เอารถมาแต่ที่บ้านให้คนมารับจอดรออยู่หน้าตึกเรียนแล้ว" นิ้วนางพูดสรุปและถามแพรพลอยด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอก พลอยไปเองได้ นิ้วนางไปเถอะคนรถจะรอนาน พลอยกลับบ้านก่อนนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้บ่ายนะทุกคน" แพรพลอยบอกเพื่อน พูดร่ำลาและปลีกตัวเดินไปที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย เมื่อเดินไปใกล้ถึงรถแพรพลอยก็ก้มหยิบกุญแจรถในกระเป๋าถือ มืออีกข้างก็หอบเอกสารและหนังสือเรียนสมุดจดอยู่ในมือด้วย และไม่ทันที่แพรพลอยจะได้ทันตั้งตัวก็มีชายคนหนึ่งเดินมาชนประชิดตัวแพรพลอยและแย่งกุญแจรถในมือแพรพลอยไปถือไว้

"รถสวยจังเลยนะเมียจ๋า" คมเดชที่ก้าวเข้ามาประชิดตัวและแย่งกุญแจรถของแพรพลอยไปถือไว้ได้สำเร็จ พูดทักทายแพรพลอยขึ้น

"คุณ... ช่วย...." แพรพลอยร้องอุทานขึ้นด้วยความตกใจ พอได้สติก็จะร้องให้คนช่วยแต่คมเดชกลับพูดจาข่มขู่ขึ้นเสียก่อนว่า

"ร้องสิ ร้องให้คนช่วยเลย แต่ผมจะประกาศให้ทุกคนรู้เลยเหมือนกันว่าผมมาตามเมียผม เขาเอาลูกของผมติดท้องมาเป็นเดือนแล้ว" คมเดชพูดเสียงเรียบเย็น

"ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่เมียคุณและไม่มีลูกอะไรของคุณทั้งนั้น เอากุญแจรถฉันคืนมานะ"

"ใช่เมียหรือเปล่า เอาลูกมาจริงไหม หลักฐานมันก็อยู่ในท้องที่รักนะ" คมเดชพูดขึ้นและใช้มือจับไปที่หน้าท้องแบนราบในชุดนักศึกษาของแพรพลอยที่กำลังยืนอยู่ข้างรถเบาๆ

"ไอ้บ้า อย่ามาทำอะไรบ้าๆ ตรงนี้นะ นี่มันในมหาวิทยาลัยนะ" แพรพลอยพูดเสียงลอดไรฟันเบาๆ พร้อมกับค่อยๆ หันไปมองรอบๆ เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

"ถ้าไม่อยากให้ทำอะไร บ้าๆ ตรงนี้ก็ไปขึ้นรถสิแล้วเราจะได้ไปเคลียร์กัน"

"เคลียร์เรื่องบ้าอะไรของคุณอีก เราคุยกันจบแล้วนะตั้งแต่วันนั้นอย่ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันอีกได้ไหม"

"ก็เคลียร์เรื่องลูกของเราที่อยู่ในท้องคุณไง หรือจะเคลียร์กันตรงนี้"

"ไอ้บ้า พูดเบาๆ ได้ไหมเดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า ฉันไม่ได้ท้องเข้าใจไหม จบได้แล้วยังปล่อยฉันแล้วเอากุญแจรถฉันมา"

"ไม่จบ ไม่ท้องก็ต้องพิสูจน์ให้ผมเห็นว่าไม่ท้องจริงๆ"

"พิสูจน์ยังไงอีก ฉันไม่ได้ท้องเข้าใจไหม"

"ผมไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์"

"พิสูจน์ยังไง"

"ขึ้นรถสิ ผมจะพาคุณไปตรวจ"

"เออ ไปตรวจก็ไปตรวจแต่ถ้าฉันไม่ท้องเราสองคนจบกันนะ คุณอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีกจะได้ไหม"

"เออ ไม่ยุ่งกันอีก ไปขึ้นรถสิ" คมเดชรับคำแล้วสั่งให้แพรพลอยไปขึ้นรถจากนั้นตนเองก็มานั่งประจำที่คนขับ แล้วคมเดชก็ได้ขับรถพาแพรพลอยมายังคอนโดของตนเองที่ซื้อทิ้งไว้แถวๆ สะพานพระรามแปดซึ่งอยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา

"คุณ นี่พาฉันมาที่นี่ทำไม คุณคิดจะทำอะไรฉันอีก" แพรพลอยถามน้ำเสียงตกอกตกใจเมื่อเห็นว่าคมเดชเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดหรูแห่งนี้

"ผมจะทำอะไรคุณ ก็พาคุณมาตรวจให้แน่ใจว่าท้องหรือเปล่าก็แค่นั้น"

"ตรวจยังไง คุณเป็นตำรวจนะ จะทำอย่างนี้กับประชาชนไม่ได้นะ"

"ทำยังนี้คือยังไง ก็ใช่ผมเป็นตำรวจแต่ตำรวจคนนี้เป็นผัวคุณ ส่วนคุณก็ไม่ใช่ประชาชนทั่วไปแต่คุณเป็นเมียตำรวจ ลงมาได้แล้วครับคุณนายไปตรวจการตั้งครรภ์กัน"

"ไม่ ฉันไม่ลงไป"

"ไม่ลงมาแล้วจะตรวจยังไง ลงมาไปตรวจฉี่กันผมซื้อที่ตรวจมาหลายอันเลย ตรวจกันให้มันหายข้องใจไปเลยท้องหรือไม่ท้องจะได้รู้ยังไงเล่า" 

"ตรวจฉี่แล้วทำไมต้องมาตรวจที่นี่ แวะปั๊มน้ำมันก็ได้"

"ผมไม่ไว้ใจคุณ มาตรวจที่นี่สะดวกและมีความเป็นส่วนตัวมากกว่า ลงมาได้แล้ว"

"เออ ฉันจะลงไปตรวจแต่ถ้าฉันไม่ได้ท้องคุณอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ" แพรพลอยยอมลงจากรถเดินตามคมเดชไปขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่พักของคอนโด คมเดชใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องสูทเข้าไปด้านใน ห้องพักนี้เป็นแบบสองห้องนอน มีห้องน้ำทั้งด้านในและนอกห้องนอน มีห้องรับแขกโล่งกว้างและห้องครัวเล็กๆ อยู่ทางด้านซ้ายมือแยกไว้เป็นสัดส่วน ห้องดูหรูหราราคาแพงเหมือนห้องยังใหม่อยู่มากราวกับไม่เคยมีใครมาอยู่เลยด้วยซ้ำ

"เข้ามาสิ ตามสบายไม่ต้องเกรงใจนะ ห้องผัวก็เหมือนห้องเมียนั่นแหละ" คมเดชพูดเชิญและทำเสียงยียวนใส่แพรพลอยอย่างต้องการแกล้งย้ำสถานะความเป็นผัวเมียของกันและกัน

"ไอ้คนบ้า บอกไม่ใช่เมียไงเล่า ไหนละที่ตรวจฉันจะได้เข้าไปตรวจในห้องน้ำให้มันเสร็จๆ ไป" แพรพลอยพูดเสียงไม่พอใจ

"ผมจะเข้าไปด้วย คุณฉี่ใส่ถ้วยใบนี้นะ แล้วใช้แท่งอันนี้จุ่มลงไปจะได้รู้ว่าคุณท้องหรือเปล่า"

"ไอ้โรคจิตจะเข้าไปทำไม คุณเข้าไปฉันฉี่ไม่ออกหรอก"

"งั้นคุณเข้าไปฉี่ก่อน ฉี่เสร็จก็เรียกผมเข้าไป" คมเดชไม่ยอม ยืนยันว่าจะเข้าไปให้ได้

"เออ เสร็จแล้วจะเรียก" แพรพลอยรับคำและเดินลงส้นเท้าเข้าห้องน้ำไป เมื่อฉี่เสร็จแล้วก็เรียกให้คมเดชเข้าไปเทสด้วยตัวเอง และผลการเทสก็ออกมาว่าแพรพลอยไม่ได้ท้อง คมเดชทั้งรู้สึกผิดหวังและโล่งใจ จริงๆ เขาอยากให้แพรพลอยท้องจะได้มีข้ออ้างในการที่จะอยู่ในชีวิตแพรพลอยต่อไปได้ง่ายๆ แต่อีกใจหนึ่งก็โล่งใจเพราะเมียเขาเพิ่งเรียนอยู่ปีสี่ อีกหนึ่งปีกว่าจะเรียนจบ

"ตรวจมาห้าอันแล้ว ยังไงก็มั่นใจได้แล้วว่าฉันไม่ได้ท้อง ฉันกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมเอากุญแจรถฉันคืนมา" แพรพลอยลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นจากโซฟาในห้องรับแขกทำท่าว่าจะกลับบ้านแล้ว

"ยัง ผมยังไม่ให้คุณกลับ ถึงจะไม่ท้องคุณก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียผม และที่สำคัญคุณผิดสัญญากับผมด้วย" คมเดชลุกขึ้นยืนตามแพรพลอยและฉุดแขนดึงกระเป๋าสะพายของแพรพลอยมาวางไว้ที่เดิม

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันแค่พลาดท่าเสียทีให้คุณ ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณและฉันก็ไม่ได้สัญญาอะไรกับคุณไว้เลยนะ"

"คุณสัญญา คุณสัญญาว่าจะตอบกลับและคุย Facebook กับผมแต่คุณก็หายไปเลย แถมยังปิดบัญชี Facebook หนีผมไปอีก" คมเดชพูดเสียงดังอย่างไม่ยอมจบง่ายๆ

"ฉันยังไม่เคยปิด บัญชี Facebook ที่ใช้เลย และฉันขอยืนยันอีกครั้งว่าฉันไม่เคยเล่น Facebook กับคุณเลยผู้กองคมเดช" แพรพลอยพูดยืนยันน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

"ไม่เล่นได้ยังไง แล้วนี่มันคือใคร ก่อนวันที่เราจะได้กันคุณก็ยังส่งรูปที่คุณใส่ชุดว่ายน้ำสีแดงมายั่วผมอยู่เลย คุณแหกตาดูว่ามันเป็นคุณหรือเปล่าแล้วก็ขอเถอะนะไม่ต้องมาทำท่าทีอินโนเซ้นท์ไม่รู้เรื่องรู้ราวได้ไหมวะ คุณกับผมเราได้กันแล้วคุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ" คมเดชพูดและส่งหลักฐานยื่นโทรศัพท์ให้แพรพลอยดู แพรพลอยรับโทรศัพท์มาสีหน้ายุ่งดูงงๆ สงสัย

"เดี๋ยวนะ รูปในFacebook นี้ใช่รูปฉันเองจริงๆ แต่Facebook อันนี้ไม่ใช่ของฉันนะ ที่ฉันใช้มันอันนี้นะคะ" แพรพลอยหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาเปิดให้คมเดชดู Facebook ของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยัน

"f*******:อันนี้ฉันเปิดใช้มานานตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วและก็ใช้Facebookชื่อนี้มาโดยตลอดไม่เชื่อคุณเปิดดูได้เลย" แพรพลอยท้าให้คมเดชเปิดดู เมื่อคมเดชเปิดดูแล้วก็ยิ่งงงหนักเข้าไปอีก

"นี่มันเรื่องอะไรกันวะ" คมเดชพูดและมองหน้าแพรพลอยด้วยความมึนงงเช่นกัน

"ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือฉันไม่เคยรู้จักหรือเคยคุยกับคุณมาก่อน เจอคุณครั้งแรกที่รีสอร์ต และฉันก็ไม่เคยนัดแนะให้คุณมาทำอะไรแบบนั้นกับฉันด้วย แต่เอาเถอะถือเสียว่ามันเป็นคราวซวยของฉัน เอากุญแจรถฉันมา ฉันจะกลับบ้านเราจบกันได้แล้วผู้กองอย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"ไม่ ผมไม่ให้คุณกลับ คุณอย่ามาไขสือหน่อยเลยพลอย คุณเป็นเมียผมแล้วนะ ไม่ว่าคุณจะเคยเล่นหรือไม่เคยเล่น Facebook อันนี้แต่ความจริงก็คือคุณเป็นเมียผม เราได้กันแล้ว ผมไม่ยอมให้คุณมาทิ้งผมหรอกคุณต้องรับผิดชอบผม เรื่อง Facebook คุณจะอ้างยังไงก็ได้" คมเดชตีรวนอย่างไม่ต้องการจะเสียแพรพลอยไป

"อะไรนะ คุณจะบ้าหรือผู้กองฉันจะไปรับผิดชอบอะไรคุณได้ ฉันสิที่เป็นฝ่ายเสียหาย ฉันไม่ท้องไงก็แยกย้ายสิเว้ย" แพรพลอยพูดออกไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ

"คุณเองก็รู้นิว่าไอ้เรื่องที่เราช่วยกันทำในคืนนั้นมันเกิดขึ้น แล้วมันก็เสียหายคุณเป็นเมียผมแล้วนะพลอย ทำไมเราไม่ลองมาคบกันดู" คมเดชพูดและดึงแพรพลอยเข้ามากอดไว้ ความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากเสียแพรพลอยไป คมเดชยังคิดว่าถ้าแพรพลอยท้องเสียยังจะดีกว่า อย่างน้อยเขาก็สามารถเหนี่ยวรั้งแพรพลอยไว้โดยเอาลูกมาเป็นข้ออ้างได้

"นี่คุณปล่อยฉันนะ ฉันรู้ค่ะว่าคืนนั้นมันเป็นเรื่องที่ฉันเสียหายและฉันก็อับอาย ฉันจะบอกคุณอีกกี่ครั้งคุณถึงจะเชื่อฉัน ฉันไม่ได้นัดคุณไปทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ คืนนั้นฉันแทบจะจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกสุดท้ายคือฉันร้อนมากออกไปที่สระน้ำแล้วคุณก็พาฉันไปที่ห้องฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ จำได้แค่รางๆ ว่ามีอะไรกับคุณอาการเหมือนฉันฝันไปเท่านั้น" แพรพลอยพูดอธิบายและพยายามดันร่างคมเดชออกไป

"แต่ผมจำได้ไงพลอย จำได้ทุกท่า ทุกลีลาตอนผมได้กับคุณ เพราะตอนผมทำผมมีสติและผมก็ตั้งใจทำมันมาก"

"เลว คุณทำแบบนั้นกับฉันทั้งๆ ที่คุณรู้ว่าฉันไม่มีสติและตัวคุณเองมีสติครบถ้วนเนี่ยนะ" แพรพลอยด่าคมเดชและยกมือขึ้นตบหน้าคมเดชอย่างแรงจนหน้าหัน

"เลวเหรอ ผมเลวเหรอ ก็คุณเสนอให้ผลเองนะพลอย" คมเดชพูด ในหูยังรู้สึกวิ้งๆ เพราะแรงตบของเมียอยู่

"ฉันไม่ได้เสนอ ฉันไม่มีสติต่างหากเล่า เอากุญแจรถมาฉันจะกลับ"

"ไม่ให้ จนกว่าคุณจะตกลงคบกับผม คุณเป็นเมียผมแล้ว"

"หยุดพูดได้แล้วฉันลืมไปหมดแล้วมันก็แค่เซ็กส์ห่วยๆ ฉันลืมมันแล้วคุณจะขุดมันขึ้นมาอีกทำไม ไม่ท้องไม่มีภาระอะไรแล้วก็ต่างคนต่างไปสิ" แพรพลอยตวาดใส่คมเดชอย่างเหลืออดเหลือทน

"เซ็กส์ห่วยๆ เหรอ จะมากไปแล้วนะพลอย งั้นมาพิสูจน์กันใหม่นะว่าห่วยจริงๆ หรือเปล่า คืนนั้นคุณอาจจะจำไม่ได้ว่าตัวเองร้องครางจนเสียงแหบเสียงแห้งและผมเสียน้ำปรนเปรอคุณไปเท่าไหร่" คมเดชพูดด้วยแรงอารมณ์และดึงแพรพลอยเข้ามาปล้ำจูบ บังคับด้วยแรงที่มีมากกว่าทำให้แพรพลอยล้มตัวนอนไปกับโซฟาตัวยาวในห้องรับแขก