“ก็ถึงได้ถามไง ว่าสำคัญถึงขนาดแลกชีวิตไปให้พวกมันไหม!” ผมหยิบขวดวิสกี้มากระดกจนหมดขวดและเขวี้ยงไปกระทบกับฝาผนังอย่างแรงจนแตกละเอียด เนปจูนเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นผมในโหมดนี้
“พี่ไม่เข้าใจหรอก ไม่เคยเข้าใจเลยด้วย”
“ใช่ ฉันมันไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวของเธอหรอกเนปจูน”
“...”
“ฉันเข้าใจแค่ว่า ฉันเป็นห่วงเธอมาก มากพอจะทำให้ฉันเป็นบ้าอยู่แบบนี้ไง!” เราสองคนมองหน้ากันอย่างนิ่งๆ และเป็นผมที่หันหลังหนีใบหน้าของเธอที่พร้อมจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ ผมเข้าใจว่าทุกคนห่วงของตัวเอง แต่ในตอนนั้นถ้าเธอรอผมก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก จริงไหม? ภายในห้องมีแต่เสียงลมหายใจของผมที่แรงขึ้นเพราะความโมโห
“พี่ไม่รู้หรอกว่าของในนี้สำคัญกับหนูมากแค่ไหน”
“มากแค่ไหน? สำคัญมากขนาดไหนกัน”
“ก็สำคัญมากพอที่หนูจะแลกชีวิตให้มันได้ก็แล้วกัน” ผมหันไปมองเนปจูนด้วยสีหน้านิ่งๆ เธอไม่พูดอะไรแต่กลับกอดรัดกระเป๋าเป้ใบนั้นไว้แน่น จนผมที่โมโหอย
