Surrender- พ่ายรักพ่อนักบาส

ทำความเคารพด้วยลูกปืน

ปัง! ปัง! ปัง!

"ว้าย ทำบ้าอะไรของนายยะ" คราวนี้ฉันถึงกับต้องยกกระเป๋าขึ้นมาตีไหล่ใหญ่ๆ ของเขาอย่างแรงเพราะจู่ๆ เขาก็เล่นควักปืนกระบอกดำเมื่อมออกมาก่อนจะกระหน่ำลูกกระสุนเข้าใส่ประตูรั้วเหล็กบ้านของฉันจนถึงขั้นมันพังทลายลงมาเสียงดังโครมสนั่น

"เปิดประตูเข้าบ้านยังไงละคะเมียขา" เขาหันมาทำหน้ากวนประสาทให้ฉัน และท่าทางอ้อนบาทาแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกคันเท้าขึ้นมายิบๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

"กุญแจอยู่นี่" ฉันยกมือข้างนึงขึ้นเท้าเอวก่อนจะยื่นกุญแจบ้านที่อยู่ในมืออีกข้างให้เขาดู

"ตายจริง! ขอโทษนะคะพอดีผัวขาใจร้อนไปหน่อย อยากจะเจอหน้าพ่อของเมียขาเร็วๆ" ไม่พูดเปล่าจ้าวโฮปก็จัดแจงเดินเข้ามาคว้าเอวอวบของแม่สาวน้อยในดวงใจของเขาในทันที

"นี่ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!" ทุกคนเชื่อไหมคะว่าฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนตัวใหญ่มากๆ แล้วนะ แต่พอได้มายืนเคียงข้างอยู่กับอีตายักษานี่มันก็เหมือนกับว่าฉันกลายเป็นเจ้าเด็กตัวน้อยๆ ไปเลย

"หุบปากค่ะเมียขา เดี๋ยวผัวขาจัดการเอง"

"ใครวะ!" สิ้นเสียงจ้าวโฮปผู้ที่ได้ชื่อว่าเจ้าของบ้านอย่างปรีชาก็รีบเดินออกมาจากในตัวบ้านด้วยท่าทีกระวนกระวายใจในทันที

"พ่อเมียขาทำไมออกมาต้อนรับลูกเขยช้าจังเลยละครับ" จ้าวโฮปโค้งคำนับปรีชาแบบขอไปที ด้วยนายปรีชานั้นได้กระทำเรื่องราวบางอย่างที่ขัดขวางความตั้งใจของเขาเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้นั่นเอง

แม้ปรีชาจะรู้สึกผวากับเสียงปืนและไม่ปรารถนาที่จะเดินออกมาดูลาดเลามากแค่ไหน หากแต่เพราะประตูรั้วเหล็กที่มันพึ่งจะพังทลายลงไปจึงทำให้ปรีชานั้นจำใจต้องเดินออกมาดู

"ไอ้หน้าอ่อนนี่ใครวะ อีหวาน" ปรีชาหันมาหาลูกสาวตัวเองด้วยท่าทางเอาเรื่อง

"ใครคะพี่ปรีชา น้องโทรแจ้งตำรวจแล้วอีกสักครู่คงจะมา" นางยินดีเดินเข้ามาหาสามีด้วยท่าทีร้อนรนกลัวว่าตัวเองกับสามีจะได้รับภัยอันตราย

"เรียกตำรวจมาทั้งกรมผมก็ไม่กลัวหรอกนะครับ เผลอๆ หากตำรวจมาเห็นว่าเป็นผมยืนอยู่ อาจจะเป็นคุณพ่อของเมียขาและคุณแม่เลี้ยงของเมียขาซะเองที่จะเป็นคนโดนจับไป" จ้าวโฮปย่างสามขุมไปหาสองผัวเมียตรงหน้าอย่างไม่นึกเกรงกลัวอันใดทั้งสิ้น

"ตายจริง ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผมจ้าวโฮป เป็นลูกเขยของคุณพ่อเมียขาครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" คำพูดหวานสนิทที่แอบแฝงไปด้วยความเยียบเย็นของคนพูดทำให้น้ำหวานรู้สึกกลัวผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

"กูไม่รับ! เฮียโป่งต่างหากที่กำลังจะมาเป็นลูกเขยของกูและเขาจะเดินทางมาเจรจาสู่ขอลูกสาวกูภายในวันพรุ่งนี้ ไอ้หน้าอ่อนๆ อย่างมึงมีอะไรไปเทียบเคียงเฮียเขาได้ไหมละ" ปรีชามองชายที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับลูกของตนโดยสายตาเย้ยหยัน

ปัง! ปัง! ปัง!

เป็นอีกครั้งที่เขาควักปืนออกมาก่อนจะรัวกระสุนไปยังที่ถังขยะที่อยู่ข้างๆ อย่างจงใจที่จะขู่เข็ญคุณพ่อของฉัน! คนเลว!

"กูอุตส่าห์พูดดีๆ ด้วยแล้วเชียว" เสียงหวานสนิทเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงแข็งกร้าวในทันทีที่ได้ยินประโยคชวนให้ระคายหูหลุดมาจากปากของนายปรีชา

"แล้วถ้าเฮียโป่งที่มึงหมายถึงคือไอ้แก่ที่เป็นคนเปิดเงินกู้รายวันข้างตลาดนอกเมือง กูจะบอกให้เอาบุญก็ได้ว่ากูพึ่งจะทำการเป่าหัวมันไปสดๆ ร้อนๆ เมื่อตอนเช้าที่ผ่านมาด้วยปืนที่กูกำลังถืออยู่ในมือนี่แหละ แล้วถ้าเผื่อมึงอยากจะสู่รู้นักว่ากูมันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร กูก็จะขอบอกให้มึงช่วยจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะว่านามสกุลของกูคือ จักยิ่งรุ่งเรือง แล้วถ้ามึงยังไม่เลิกพูดจาหมาๆ ว่าจะให้เมียกูจะไปแต่งงานกับใคร กูก็จะเป่าหัวมึงให้ล้มตายหงายตึงเหมือนประตูรั้วบ้านของมึงไปเลยมึงเอาไหมละ!"

"อะไรนะ!" ฉันยอมรับว่ารู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้รับรู้ว่าแท้จริงแล้วเขานั้นเป็นใคร เพราะนามสกุลที่เขาพึ่งเอ่ยออกมานั้นเป็นถึงตระกูลมาเฟียเก่าแก่ที่เลื่องชื่อลือชาในเรื่องโหดเหี้ยมและอำมหิตเป็นที่สุด!

"มะ...ไม่จริงน่า แกคือลูกชายของท่านบูรพาอย่างนั้นเหรอ" ปรีชาส่ายหัวไปมาอย่างคนเสียสติ ถึงแม้จะรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้โกหก แต่เพราะเขาอยากซ่อนความขี้ขลาดของตัวเองเอาไว้ เลยเลือกที่จะทำเป็นไม่รับรู้ว่าเป็นเรื่องจริง

"หรือมึงจะลอง"

"อย่า...อย่า ขอร้อง" ฉันรีบตรงเข้ามาปกป้องพ่อในทันทีที่เห็นว่าเขากำลังยกปืนขึ้นมาจี้ขมับพ่อของตัวเองอยู่ เพราะถึงแม้พ่อของฉันนั้นอาจจะเลวร้ายกับฉันที่เป็นลูกไปบ้าง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดคาดหวังที่จะให้พ่อที่ฉันมีอยู่คนเดียวต้องตายเพราะน้ำมือของลูกชายมาเฟียหรอกนะ

"ไปเก็บของค่ะเมียขา" เขาหันมาออกคำสั่งกับฉันด้วยใบหน้าที่กำลังแดงจัดด้วยความโกรธ เหอะ... คนที่โกรธมันควรจะเป็นฉันกับครอบครัวมากกว่าหรือเปล่า...

"ฉันไม่ไป ฮึก..ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น" ที่สุดแล้วน้ำตาแห่งความกลัวของฉันมันก็พาลไหลออกมาให้เขาเห็นจนได้

"งั้นผัวขาก็จะเป่าหัวพ่อของเมียขาทิ้ง พ่อที่ชั่วช้าสารเลวแบบนี้มันไม่สมควรเป็นพ่อคนด้วยซ้ำไป!"

แกร๊ก!

"อย่า อย่า! ฉันยอม ยอมทุกอย่าง! อย่าทำพ่อนะ อย่าทำอะไรพ่อฉันเลย!" ฉันก้มลงกราบเท้าแทบพ่อที่มีปืนจี้อยู่ตรงหัวทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันแท้ที่คิดแผนการณ์โง่ๆ แบบนั้นขึ้นมาแท้ๆ มันก็เลยทำให้พ่อของฉันต้องมาตกอยู่ในสถาการณ์เสี่ยงตายอยู่ในตอนนี้

"กราบทำไม มันข่มเหงเมียขามาทั้งชีวิต จะไปยอมมันทำไมนักหนาวะ ห๊ะ!"

จ้าวโฮปยอมที่ลดปืนในมือลงอย่างเสียไม่ได้ แม้ใจจริงแล้วเขาอยากที่จะฆ่านายปรีชาให้ตายคามือเสียด้วยซ้ำไปก็ตามที เพราะทั้งที่เขานั้นอุตส่าห์ใช้เส้นสายที่ตัวเองมีต่อมหาวิทยาลัยมหานครคนอัจริยะ เพื่อที่จะช่วยทำให้น้ำหวานได้เข้ารับการศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยอย่างเพื่อนรุ่นเดียวกัน โดยที่เขาจะเป็นคนมอบทุนทั้งหมดตลอดการศึกษาของเธอเอง แต่...ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาในขณะนี้กลับเลือกปฏฺิเสธที่จะรับทุนจำนวนนั้นเพียงเพราะอยากให้บุตรสาวของตัวเองไปแต่งงานกับคนมีฐานะเพื่อหวังที่จะให้เธอปอกลอกเอาทรัพย์สมบัติของเขามาปรนเปรอความสุขสบายให้กับภรรยาสาวของตัวเอง

"ผัวขาแค่จะพาเมียขาไปส่งบ้านเสน่ห์" หลังจากบรรยากาศบนรถมันเงียบจนมันอาจจะทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ ในที่สุดฉันจึงได้ยินเสียงของเขาที่เอ่ยขึ้นอย่างจงใจที่ทำลายความเงียบสงัดที่กำลังปกคลุมไปทั่วทั้งรถสปอร์ตคันหรูของเขา...

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันไม่ต้องแต่งงานกับใครอีกแล้ว และฉันก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งเป็นเมียใครอีกแล้ว"

"คือ.."

"จอด ถึงบ้านอีเหน่แล้ว"

ฉันตัดบทอย่างไม่อยากจะรอให้เขาได้กล่าววาจาแก้ต่างอะไรออกมาให้มากไปกว่านี้ แม้จะอยากรู้จนใจจะขาดว่าเขาทำกับแบบนั้นดับพ่อของฉันทำไม แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะไม่รอฟังเหตุผลของเขาอีกต่อไป

เพราะถึงแม้ฉันกับพ่อจะมี้หตุให้ทะเลาะกันกับพ่ออยู่บ่อยครั้ง หากแต่สุดท้ายแล้วชีวิตฉันมันก็มีแต่พ่อเลวๆ คนนั้นนั่นแหละ

ความจริงอีกหนึ่งข้อก็คือ ฉัน...ไม่หลงเหลือใครเคียงข้างกายอีกต่อไปแล้วในชีวิตนี้ และแน่นอนว่าแม้บางครั้งฉันอาจจะรู้สึกโกรธและเกลียดชังพ่อของตัวเองมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่เคยคาดหวังให้ใครหน้าไหนมาลั่นไกใส่หัวพ่อตัวเองจนถึงแก่ความตายหรอกนะ เพราะลึกๆ แล้วฉันก็ยังรักพ่อของฉันอยู่

หากไม่เป็นเพราะในครั้งนี้สิ่งที่พอขอและสิ่งที่พ่อขู่ลูกอย่างฉันมันมากเกินไปซะจนฉันต้องหาวิธีต่อต้าน เรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้มันคงจะไม่เกิดขึ้น...

จริงๆ แล้วฉันมันก็แค่คนโง่คนนึงที่ยอมทำตามทุกสิ่งอย่างที่พ่อเอ่ยสั่ง แม้สิ่งนั้นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกที่ควรก็ตาม...

ไอ้จ้าวขาโหดเจอว่าที่พ่อตาครั้งแรกก็เอาปืนจ่อหัวกันเลยทีเดียว ใครมันจะรู้สึกยินดีที่พ่อตัวเองกำลังจะถูกยิงวะจ้าวโฮปเอ้ย!! กรรมของเวรจริงๆ พระเอกของนังเหยินคนนี้

ไอ้จ้าวคือตำนานเอาปืนจ่อหัวพ่อเมียตัวเองและถ้าหากใครสงสัยว่าไอ้ฮั่นบัดซบได้ใครสิ่งนี้แหละคือคำตอบ ฮ่าๆๆ