วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาตอนประมาณบ่ายโมงเศษ ก่อนจะเลื่อนร่างกายอวบๆ ของตัวเองไปอาบน้ำและจัดการแต่งหน้า ก่อนจะเดินทางมาทำงานเสริมในช่วงหกโมงเย็นของวันเดียวกัน ฉันรึก็ลืมบอกทุกคนไปเลยว่าฉันทำงานเป็นสาวเชียร์เบียร์ของสังกัดโรงเบียร์ยี่ห้อบันนี่บันที่กำลังได้รับความนิยมจากคอดื่มเบียร์มานานกว่าห้าปีแล้วน่ะ
ลืมบอกไปเลยว่าวันนี้ฉันออกมาพร้อมกับอีเหน่เพราะมันเองก็ต้องเดอนทางมาทำงานด้วยเหมือนกัน เห็นมันบอกว่าช่วงนี้มันร้องเพลงคู่อยู่กับพี่ทาโร่ วงซีบรา ซึ่งเป็นวงดนตรีที่ได้รับการยอมรับจากเด็กวัยรุ่นนครศรีธรรมราชอย่างล้นหลาม
"ไม่เห็นเคยบอกว่าเป็นสาวเชียร์เบียร์ของบันนี่บัน" เสน่ห์เลิกคิ้วใส่ฉันในทันทีที่เรามาถึงลานเทศกาลดนตรีสดในช่วงหนึ่งทุ่มพอดิบพอดี
"ก็มึงไม่เคยถามหนิ" ฉันว่าอย่างจงใจกวนประสาท และสิ่งนั่นมันก็ทำให้เสน่ห์ยกมือเล็กๆ ของมันขึ้นมาประทุษร้ายร่างกายที่แสนจะบอบบางของฉันอย่างไม่ต้องสงสัย ฮ่าๆ
"กูดีใจนะที่มึงไม่ต้องไปแต่งงานกับคนที่มึงไม่ได้รัก" จู่ๆ นางก็วนมาออกเรื่องนี้ได้ยังไงฉันก็ไม่รู้ด้วยสิ...
"กูก็ดีใจเหมือนกัน" ทุกคนในเมืองนครศรีธรรมราชแห่งนี้ไม่มีใครที่จะไม่รับรู้ถึงข่าวการตายของเฮียโป่ง แต่เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์นั้นมีโอกาสได้รับรู้แค่ว่าว่าเฮียโป่งแกตายเพราะโรคประจำตัว มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าเฮียแกโดนลูกไอ้มาเฟียเป่าหัวจนตัวตาย ซึ่งไอ้ไม่กี่คนนั้นก็มีฉันอยู่คนนึง เหอะๆ
"ชุดรัดแน่นงี้ไม่อึดอัดแย่เหรอวะอีหวาน" ด้วยความที่ชุดฟอร์มของสาวเชียร์เบียร์อย่างเราๆนั้นมันค่อนข้างที่จะรัดรูปนิดนึง เสน่ห์เห็นแล้วมันก็คงจะรู้สึกอึดอัดแทนฉันน่ะ
"ก็นิดหน่อย" ฉันไหวไหล่เบาๆ เชิงแสดงให้เห็นว่าชินแล้ว "แล้วมึงอะทะเลาะอะไรกับผัวมาละถึงได้มาร้องเพลงอยู่กับวงซีบรา" ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าน้องอั๋นผัวเด็กของนางแม่งโคตรขี้หวงเมีย
"รู้ดี" นางตอบก่อนจะเดินไปเข้าหาพี่ทาโร่ที่โบกมือรออยู่ตรงหน้า และเลือกที่จะปล่อยให้ฉันยืนบื้ออยู่คนเดียวตรงที่เดิม
"ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละย่ะ" ฉันจิ๊จ๊ะเบาๆ ตามหลังผู้ร้ายปากแข็งที่เดินห่างออกไปได้สักระยะแล้ว
หมับ!
"ว้าย!"
"เมียขาของผัวขามาทำอะไรอยู่ที่นี่น๊า" ไอ้หน้าหล่อหัวสีแดงคนเลวคนเดิมนั่นแหละค่ะทุกคน และในตอนนี้มันก็กำลังฉุดกระฉากลากถูฉันไปตามทางอย่างเอาเป็นเอาตายประหนึ่งว่าฉันไปขับถ่ายใส่หัวบรรพบุรุษของมัน และเพราะพละกำลังที่มีมากกว่าจึงทำให้ฉันหมดหนทางดิ้นหนีอย่างไม่ต้องสงสัย
"นี่! ปล่อยฉันนะ" ที่สุดแล้วฉันก็สามารถที่จะดึงรั้งแขนตัวเองให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของคนจอมฉวยโอกาสได้สำเร็จ
"ฉันจะทำงาน นายอย่ามายุ่งกับฉันจะได้ไหมโฮป" ฉันตวาดลั่นใส่ใบหน้าหล่อๆทนั้นอย่างเหลืออดเหลือทนกับคนอย่างตาบ้าตรงหน้าเสียเต็มที
"ผัวขาพึ่งรู้นะคะว่าเมียขาทำงานเป็นสาวเชียร์เบียร์ในสังกัดเบียร์ของผัวขาอยู่" ถึงแม้คำพูดที่ออกจากปากนั้นมันอาจฟังจะดูอ่อนหวานน่ารักมากแค่ไหนแต่สายตาที่เขากำลังมองมานั้นมันพร้อมจะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ
"นายหมายความว่าไง" ถึงจะรู้ดีว่าเขาจะพูดว่าเขาเป็นเจ้าของบันนี่บันก็เถอะนะ เหอะๆ
"บันนี่บันเป็นบริษัทของผัวขาเองค่ะ" เขาเดินตรงเข้ามาก่อนจะยื่นแขนล่ำๆ มาคว้าข้อมือฉัน และการกระทำนั้นของเขามันก็ทำให้ฉันถึงกับรูปหน้าบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกเจ็บตรงข้อมือที่เขาลงแรงบีบจนมันเป็นรอยแดงๆ
"นี่ปล่อยนะ!" แต่คราวนี้เขาจับมือฉันไว้แน่นกว่าเดิม "ฟังนะ! ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละโฮป หยุดบ้าสักทีจะได้ไหม!"
"กลับบ้านค่ะ!!" คราวนี้เขาขู่คำรามออกมาเสียงดังจนมันทำให้ฉันคนที่ปากเก่งหนักหนาต้องรีบสงบวาจาของตัวเองอย่างไม่ต้องสงสับ
"นั่นไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนะโฮป!" ฉันหันไปท้วงในทันทีที่เห็นว่าเขาจงใจที่ขับเลยซอยบ้านฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
"หุบปากค่ะ" เขาหันมาแสยะยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจกับถนนลาดยางตรงหน้าต่อ
"คิดอะไรอยู่ถึงได้มาทำงานแบบนั้น"
"นายนี่ก็ถามแปลกเนอะ ได้เงินคืนละพันยังไม่รวมค่าคอม อาทิตย์นึงได้ตั้งเท่าไหร่เข้าไปแล้ว ไม่ทำก็โง่เต็มที" ฉันตอบไปตามตรง ก็อาจจะจริงอยู่ที่ว่าอาชีพที่ฉันกำลังทำในตอนนี้คนร้อยทั้งร้อยจะพากันมองฉันไปในทางที่เสียหายแน่นอน แต่ถึงจะรู้แบบนั้นฉันก็ไม่สนใจหรอก เพราะฉันไม่ได้เปลืองตัวอย่างที่ใครๆทเขาพากันครหาคนที่ทำอาชีพนี้สักหน่อย
"ถ้าผัวขามีงานให้ทำ เงินดีกว่านี้ กินอยู่ห้องแอร์ฟรี ให้อาทิตย์ละแสน เมียขาจะสนใจไหมคะ" อันที่จริงนะคนอย่างฉันเงินซื้อไม่ได้หรอกจะบอกให้
"งานอะไร!" ถ้าไม่มากพอ ฮ่าๆ
"เป็นเมียผัวขาไงละคะเมียขา"
"ไม่มีทาง" ฉันปฏิเสธทันควันโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด "ให้ฉันกลับไปทำงานของฉันอย่างเดิมซะยังดีกว่า"
"ก็ลองดูสิคะเมียขาว่าแล้วจะได้รู้ว่าถ้าขัดใจผัวขาขึ้นมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้น"
"เกลียดพวกคนรวย" ที่จริงก็ชอบอะแหละ แต่ก็ต้องไว้ตัวนิดนึงเขาเอาปืนจ่อหัวพ่อฉันไว้ขนาดนั้นนี่นา จริงไหมละ!
"สรุปว่าเมียขาเป็นเมียของผัวขาแล้วนะคะ"
แท้จริงไอ้จ้าวนั้นคือตำนานไอ้เ*******ูจอมฉวยโอกาส ฮ่าๆ 🤣