Surrender- พ่ายรักพ่อนักบาส

มาเฟียเคลียร์ใจกับเมีย

"มีอะไรก็รีบๆ พูดมา" ในที่สุดเมียขาเธอก็ยอมคุยกับผมแล้วครับ แต่...ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ยินยอมที่จะเปิดประตูให้ผมได้เข้าไปในบริเวณบ้านของเธอเลยแม้แต่น้อย

ใจแข็งชะมัด แต่คนอย่างไอ้จ้าวไม่มีทางที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอกนะครับบอกเลย!

"เมียขาพูดเรื่องอะไร? คนที่สามเขาคือใคร? ผัวขาไม่เข้าใจค่ะ?"

ผมที่สังเกตเห็นว่ามือเล็กๆ ของเมียขายื่นมา้กาะกุมประตูรั้วก็รีบเอื้อมมือไปเพื่อที่จับมือเล็กๆ เอาไว้ในทันที แต่เมียขาเธอกลับเลือกที่จะชักมือหนีผมไปครับทุกคน

เสียใจนะ...เสียใจมาก ละเวลาที่ต้องมาขอโทษทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดอะไร มันโคตรที่จะรู้สึกท้อเลยครับทุกคน

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยจ้าวโฮป! ฉันไม่มีอะไรจะคุย และไม่มีเวลาจะมาเสวนาอันใดกับคุณอีกต่อไปแล้ว!"

พูดไปใครเขาจะเชื่อ...ว่ามาเฟียที่เลื่องชื่อลือชาในการกระทำเรื่องสารเลวมันจะกำลังร้องไห้เสียใจเพียงเพราะว่าเมียรักของมันไม่ยอมให้มันได้จับมือ

"ถ้านายยังรู้สึกค้างคา...ก็เอาไปดูซะให้เต็มตา" เมียขาเธอยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของเธอมาให้ผมโดยที่ไม่แม้จะปรายตามามองผมด้วยซ้ำ แม่ง...เจ็บใจจังวะ!

อย่าสำคัญตัวเองว่าเป็นที่หนึ่ง

ผมทวนข้อความสั้นๆ บนช่องข้อความในโทรศัพท์มือถือที่แนบมาพร้อมรูปที่ผมคาดคิดเอาไปเองว่านี่คงจะเป็นต้นเหตุให้เมียขาเธอโกรธผมจนต้องหอบผ้าหนีห่างผมมา...

"เมียขาฟังผัวขานะคะ... คือในวันนั้นตอนที่ผัวขาเดินออกมาจากลิฟต์ของคอนโด ผัวขาก็บังเอิญมาเจอผู้หญิงคนนี้ที่กำลังทำท่าเหมือนกับว่าจะเป็นลม ผัวขาเลยตรงเข้าไปช่วยพยุงเพราะกลัวว่าเธอจะล้มลงหัวฟาดพื้น ก่อนผัวขาจะโทรเรียกให้เลขาคิมให้มานำตัวผู้หญิงคนนั้นไปโรงพยาบาล แค่นั้นจริงๆ นะคะ" เห็นทีคืนดีกับเมียครั้งนี้ได้แล้ว ผมก็คงจะต้องตามไปทบต้นทบดอกอีผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายคนนั้นแล้วแหละ แม่ง... คนเขาอุตส่าห์หวังดี ลูกอีตอแหลชัดๆ ไอ้ที่เขาว่ากันว่ามารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ...

"คุณจะมีผู้หญิงกี่คนก็ได้นี่คะ ก็ในเมื่อคุณรวย" ไม่รู้ว่าคิดเอาไปเองไหมแต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังโดนเมียขาเธอแดกดันอยู่ยังไงยังงั้นแหละ

"โถ...แม่คุณทูนหัวของไอ้จ้าว ถ้าหากผัวขาคิดที่จะใจร่านมีเมียพร้อมกันหลายคนในเวลาเดียวกัน ผัวขาก็คงไม่รอเมียขามาจนถึงวันนี้หรอกนะคะ" ยอมจนแทบจะหมดศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าหากเธอยังไม่ยินยอมที่จะเปิดประตูรั้วให้ผมได้เข้าไปด้านใน ผมก็คงต้องนั่งลงในท่าเทพบัตรและก้มลงกราบเธอแบบสวยๆ แล้วละ...

กริ๊ก!

"เข้ามา" ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนสักที เมียขาของใครน้าใจแข็งจังเลย~ อ๋อใช่! เมียขาของผัวขาคนนี้นี่เอง

รักเมียที่สุดในโลกเลย~

"ที่พูดว่ารอน่ะ จริงรึเปล่า" ไม่ทันที่ผมจะได้ทิ้งตัวลงนั่งเลยด้วยซ้ำ หวานใจของผมเธอก็เล่นกราดยิงคำถามที่เธอยังคงรู้สึกกังขามาให้ผัวขาคนนี้ให้คำตอบในทันที

"เมียขา... พอที่จำวันนั้นที่ผัวขาเข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ของเสน่ห์เมื่อหลายปีก่อนได้ไหมเอ่ย?" ผมเองก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มทบทวนความทรงจำของเมียขาในทันที

"วันที่...นายโดนน้องอั๋นต่อยอะนะ" เดี๋ยวนะครับ! ไอ้จ้าวว่ามันชักจะแลดูแปลกๆ พิกล

"เมียขา... ทำไมถึงเรียกเฮียอั๋นว่าน้องกันละคะ"

'สราวุธ ศรันย์ติณห์คุณ' รึไอ้อั๋นมันเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่อาวุโสกว่าจ้าวสองปีครับ ในตอนนี้จ้าวอายุย่างสามสิบสามปี ไอ้เฮียอั๋นมันก็สามสิบห้าปีเต็ม นั่นจึงทำให้ผมรู้สึกแปลกใจที่เมียขาเธอไปเรียกแทนแกว่า 'น้องอั๋น'

"ก็น้องเขาพึ่งจะปีสองเองนะ" เธอตอบด้วยท่าทีจริงจังและนั่นก็ทำให้ผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ละมาถึงขั้นนี้แล้ว ไอ้เฮียอั๋นมันยังไม่เฉลยอายุที่แท้จริงของมันอีกเหรอวะเนี่ย ฮ่าๆๆ

"คือเมียขาเฮียอั๋นเขาเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวต่งซินนะคะ"

"อื้อ! ก็พอจะรู้แหละ" เธอพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยกปลายนิ้วก้อยขึ้นมาเขี่ยเล่น ประหนึ่งจะสื่อให้เห็นว่าผมนั้นเริ่มที่จะออกนอกประเด็นที่คุยกันไว้ไปไกลมากแล้ว

"คือแบบนี้เมียขา...เฮียอั๋นเขาอายุสามสิบห้าปีแล้วนะคะ" นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ผมงงว่าทำไมเธอถึงได้ไปเรียกเฮียเขาว่าน้องๆ อย่างนั้น

"ว่าไงนะ" เธอเลื่อนนิ้วก้อยขึ้นไปแคะสองหูของตัวเองหลังจากได้ยินประโยคบอกเล่าข้างต้นของผม

"เมื่อตะกี้ว่าอะไร พูดใหม่ได้ไหมเผื่อบางทีฉันอาจจะฟังผิดไป"

"เฮียอั๋นเขาอายุสามสิบห้าปีบริบูรณ์แล้วค่ะเมียขา" ผมบอกกล่าวให้เมียขาได้รับรู้อีกครั้งอย่างช้าๆ และชัดๆ

"ฮ่าๆๆ" ทีนี้แหละเธอก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาดั่งลั่นจนผมอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นมีอะไรให้น่าขัน

"เมียขา...หัวเราะอะไรเหรอคะ" เห็นเธอกำลังเผลอตัว ผมก็เลยได้ที่ยื่นมือไปจับมือเล็กๆ ของเธอมากอบกุมเอาไว้อย่างระมัดระวัง

"ฮ่าๆๆ โอ๊ย! ก็จะอะไรละผัวขา ก็ขำอีเหน่มันนะสิ! ทีกับเรื่องของผัวขาและเมียขา อีนี่มันสู่รู้สอดเห็นเอาซะเหลือเกิน! แต่ทีกับเรื่องของผัวตัวเอง...แค่อายุจริงๆ ของเขามันยังไม่มีปัญญาที่จะล่วงรู้เลยผัวขาดูสิ!" เมียขาว่าก่อนจะหัวเราะเพื่อนรักของเธอออกมาซะจนน้ำเล็ดน้ำตาตาไหล

"เดี๋ยวก่อนนะคะเมียขา... เมียขาจะบอกว่าน้องเสน่ห์เขายังไม่รู้อายุจริงๆของเฮียอั๋นเขาอย่างนั้นน่ะเหรอคะ" แม้จะรู้คำตอบในข้อนี้ดีอยู่แล้วก็ตามที่เถอะนะ ฮ่าๆ

"ก็ใช่น่ะสิผัวขา~" เมียขาเธอยื่นมือมาจับคางผมเบาๆ อย่างที่เคยทำประจำในเวลาที่เธอรู้สึกมันเขี้ยวผัวขาอย่างผม

หมับ!

ผมเองก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าข้อมือบางนั้นไว้ในในกำมือทันที

มือเมียใครน้านิ่มจังเลย~

"เมียขาหายโกรธผัวขาแล้วเหรอคะ" ตอนนี้กลายเป็นผมที่มีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน กล้ายอมรับแบบแมนๆ เลยว่าในชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมกลัวเท่ากับการโดนเมียรักทิ้งไปแล้วละครับทุกคน

"หายโกรธตั้งแต่ผัวขาบอกว่ารอเมียขาแล้วค่ะ"

ยอมหมดแล้วทูลหัว เหมือนจะจบบริบูรณ์แล้วใช่ไหม แต่ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยว่ายังค่ะ 🤣