Surrender- พ่ายรักพ่อนักบาส

เรื่องวุ่นๆ ที่เรียกว่า 'รัก'

"ทีกูนี่...ไม่ได้คัดไม่ได้เลือกอะไรกับใครเค้าเลย แต่แม้แต่หมาแม่งก็ยังไม่มองกูเลย" ฟ้าใสว่าอย่างเหน็บแนมตัวมันเอง และมันก็เรียกเสียงหัวเราะของพวกเราทุกคนได้อย่างไม่ต้องสงสัย ฮ่าๆๆ

"กูบอกมึงแล้วไงว่าให้ไล่ฝูงหมาออกไปจากปากของมึงบ้างอีฟ้า!" อีกระเจี๊ยบที่เดินมาพร้อมกันกับเฮียแดนโดยที่ในอ้อมอกมันก็กำลังโอบอุ้มลูกสาววัยสามขวบอยู่ด้วย แทรกขึ้นก่อนจะทำหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างมาให้อีฟ้าใส

อ่อ... เผื่อทุกคนจะยังไม่รู้ อีสองตัวนี้มันกัดกันจนเป็นเรื่องที่ปกติมากๆ สำหรับพวกเราทุกคนในกลุ่มเพื่อนทั้งหกเลยแหละค่ะ

"อีเจี๊ยบ ถึงมึงจะท้องกูก็ไม่เว้นหรอกนะ" ฟ้าใสง้างมือขึ้นขู่ขณะที่เฮียแดนกับอีเสน่ห์ก็พากันหัวเราะให้กับการขบกัดกันไม่เลิกของพวกมันสองคน

"มึงมีน้องเหรออีเจี๊ยบ" เท่ากับว่านางนำหน้าพวกเราทุกคนไปไกลแล้วสินะแบบนี้...

"แฝด" ผัวอย่างเฮียแดนยิ้มกริ่มอวดๆ ให้เฮียเขาได้อวดเถอะค่ะทุกคน อายุเฉียดห้าสิบแล้วยังมีความสามารถที่จะทำลูกแฝดได้ ควรค่าแก่การโอ้อวดจริงๆ ค่ะ ยอมรับ...

"เจ๋ง!" ฉันยกสองนิ้วโป้งให้ผู้มีพระคุณอีกคนของฉันไปหนึ่งครั้ง และที่บอกว่ามีพระคุณนั้นก็เป็นเพราะว่าค่าใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์ในรั้วมหาวิทยาลับซีเซอร์เนีย เฮียแกไม่เคยที่จะคิดเงินฉันเลยแม้บาทเดียวนะสิ!

"เอ่อ..." ฉันเริ่มที่จะรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายหายนะบางอย่างในทันทีที่ได้เห็นว่า 'อัครพล อภัยสุขแสน หรือจอนนี่' ที่เป็นอดีตคนรักของแนนซี่ก็โผล่มายืนอยู่ข้างหลังของแนนซี่มัน

และเมื่อทุกคนสังเกตเห็นว่าฉันกำลังทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็เลยพากันหันขวับไปยังด้านหลังอย่างพร้อมเพรียงกันในแทบจะทันที

"อย่าพึ่งไป" ครั้นเราจะปลีกตัวหนีออกไปจากตรงนี้เพื่อที่จะให้คนทั้งสองเจรจากัน จอนนี่มันก็กลับเข้ามาขวางทางพวกเราเอาไว้

"มีอะไร!" พวกเราแม้กระทั่งเฮียแดนที่เป็นพ่อแท้ๆ ของมัน หลุดตะโกนออกมาพร้อมกัน

"อยู่เป็นพยานก่อน" จอห์นนี่ฉีกใบหน้าเปื้อนยิ้มกลับมา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้มีความรู้สึกที่ว่า รอยยิ้มที่เคยมีบนหน้าของมันจะกลายเป็นรอยน้ำตาแทนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...

"พยานอะไร!" เป็นอีกครั้งที่เราทุกคนพูดออกมาพร้อมกันเว้นเสียแต่เฮียแดนที่เลือกจะอุ้มเจนซี่และพากระเจี๊ยบแยกตัวออกไป

และแล้วนาทีต่อมา จอนนี่ก็ได้กระทำในสิ่งที่ทุกคนในที่นี้ต่างก็คาดไม่ถึง ร่างสูงโปร่งนั้นคุกเข่าลงและและดึงกล่องกำมะหยี่สี่แดงออกมาเพื่อหวังที่จะขอแนนซี่แต่งงาน

และนับได้ว่ามันเป็นเหมือนวินาทีที่ทุกสรรพสิ่งรอบข้างหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ คงไว้แค่เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำของทุกคนที่ยืนอยู่ตรงที่แห่งนี้ เพราะพวกเราทุกคนต่างรู้ดีว่าแนนซี่มันตัดสินใจที่จะเริ่มชีวิตรัดครั้งใหม่ไปกับเฮียทีมาสักระยะหนึ่งแล้ว สำคัญไปกว่านั้นคือทั้งคู่กำลังพากันเข้าสู่ประตูวิวาห์ในอีกสองปีข้างหน้าหลังจากที่โรงงานเฟอร์นิเจอร์สาขาใหม่ที่สุราษฎร์ธานีก่อตั้งขึ้นมาจนเสร็จสมบูรณ์

ก็...คงไม่ต้องเดาคำตอบที่แนนซี่ตอบกลับไปให้เสียเวลาหรอกจริงไหมละ และแน่นอนว่าเมื่อคำตอบที่ได้มันไม่ตรงกับที่ใจของจอนนี่หวังเอาไว้ เขาก็ถึงกับอาละวาดออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมด้วยน้ำตาแห่งความสิ้นหวังที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย จนผู้เป็นพ่ออย่างเฮียแดนต้องเข้ามามัดและลากตัวลูกชายออกไปด้วยตัวเอง

เย็นวันเดียวกัน

"ผัวขาคะ" ฉันเรียกเขาเสียงเบาขณะเราสองคนกำลังออกรถเพื่อจะเดินทางกลับบ้าน

"..."

"เมียขาขอโทษค่ะ" ฉันกราบลงบนไหล่เขาซึ่งกำลังขับรถด้วยความรู้สึกผิด "เมียขาแค่กลัวว่าเมียขาจะล้มเหลวกับคำว่าครอบครัวเหมือนพ่อ และกว่าพ่อจะคิดได้และหันมารักษามัน พ่อก็เกือบจะไม่เหลือเมียขาในชีวิตของพ่อไปแล้ว"

"ถ้าน้ำหวานไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร จ้าวเองก็จะขอแค่เพียงเวลาให้จ้าวได้พิสูจน์ว่า จ้าวจริงจังกับน้ำหวารมากแค่ไหน และจ้าวจะทำให้น้ำหวานได้มั่นใจว่าจ้าวจะไม่ให้ทำครอบครัวของเราต้องกลายเป็นเหมือนฝันร้ายที่น้ำหวานเคยเจอ"

แน่นอนว่าเขายังคงโกรธ เพราะสรรพนามที่แทนตัวเขาและฉันนั้นยังไม่เหมือนเดิม...

"ผัวขาคะ..."

"ถึงบ้านน้ำหวานแล้ว" เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ฉันอย่างเช่นทุกครั้งที่เขาเคยทำ

"วันนี้จ้าวคงไม่ได้เข้าไปไหว้พ่อนะ" เขารีบพูดเร็วๆ ก่อนจะขึ้นรถคูมาเรียลคันหรูและรีบเหยียบคันเร่งออกไปในแทบจะทันที

"เฮ้อ ความรักนี่แม่งเข้าใจยาก"

ฉันรำพันกับตัวเองก่อนจะเดินเตะลมเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกซังกะตายกับความรักของตัวเองที่มันช่างยุ่งและยากเอาซะเหลือเกิน

แต่งเถอะวะหวาน ผัวแกรวยนะ

สปอยล์หน่อย จอนนี่ คืออดีตคนรักของแนนซี่ (เพื่อนร่วมสาบานอีกคนของน้ำหวาน) โดยที่ทั้งคู่จบกันไปแบบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ และแนนซี่ก็คือตำนานนางเอกที่คว้าพระรองอย่างเฮียทีมาเป็นคุณสามีจ้า

สนใจจะอ่านคอมเม้นท์ได้น้า เดี๋ยวเหยินจะอัพลงให้จ้ะ❤️