วิวาห์ใจหม่น
1021 Words
คฤหาสน์จักยิ่งรุ่งเรือง
บรรดาแขกเหรื่อที่ได้เดินทางมาร่วมแสดงความยินดีในงานพิธีมงคลรสของบุตรชายคนโตแห่งบ้านจักยิ่งรุ่งเรืองและเจ้าสาวคนสวยในวันนี้ต่างก็ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่าคนทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันราวกิ่งทองกับใบหยก
หากแต่ท่ามกลางความครึกครื้นรื่นเริงของท่านผู้มีเกียรติจากทั่วสารทิศที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสายนั้น สองบุคลที่สมควรจะมีความรู้สึกยินดีปรีดากับการจัดงานมงคลสมรสในวันนี้อย่างเจ้าบ่าวและเจ้าสาว กลับมิได้มีรอยยิ้มแห่งความสุขสมหวังแปดเปื้อนอยู่บนใบหน้าของทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย...
"น้ำหวานลูก...ยิ้มหน่อย" ตั้งแต่คราวได้รับรู้ข่าวร้ายของว่าที่ลูกเขย ลูกสาวของเขาก็ยิ้มและเอ่ยปากพูดออกมาน้อยจนนับครั้งได้ และถึงปรีชาจะปลอบใจลูกสาวไปแล้วหลายต่อหลายครั้งว่ามันจะไม่เป็นไร แต่...ตัวลูกสาวเองก็คงยังยอมรับความจริงในเรื่องนั้นไม่ได้อยู่ดี...
"ค่ะ" น้ำหวานตอบบิดามาเพียงสั้นๆ และใบหน้าก็ยังคงหม่นหมองอยู่อย่างนั้น
'ฉันต้องดีใจสิ' ฉันแอบคิดอยู่คนเดียวในใจ ทั้งๆ ที่ฉันอุตส่าห์ฝืนใจตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนั้นแล้วนะ แต่สมองเจ้ากรรมมันก็เอาแต่ตอกย้ำความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงของฉันอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ อยู่แบบนั้นจนฉันแทบจะเป็นบ้า!
ฝ่ายท่านบูรพากับคุณหญิงฮันน่าก็ได้แต่พากันมองหน้ากันอย่างไม่รู้เช่นเดียวกันว่าจะปลอบโยนให้บุตรชายคนโตรู้สึกดีขึ้นมาบ้างได้อย่างไร
เขาทั้งคู่ค่อนข้างที่ตกใจและยังคงทำใจไม่ได้กับข่าวร้ายที่ได้รับรู้ เพราะจริงๆ แล้วจ้าวโฮปนั้นจะต้องเป็นคนที่สืบทอดกิจการทุกอย่างของครอบครัวเนื่องด้วยคีตะขอสละตัวเอง ทั้งสองจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกตนนั้นจะต้องมีโอกาสได้อุ้มหลานคนแรกในเร็ววันนี้ จนสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดมันก็ได้เกิดขึ้นมา และทางเดียวที่พวกเขาจะได้อุ้มหลานคนแรกก็คือการรอคอยวันที่คีตะซึ่งเป็นน้องชายฝาแฝดของจ้าวโฮปแต่งงานมีครอบครัว ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยากอยู่พอสมควรเพราะคีตะนั้นปากร้ายเสียยิ่งกว่าอะไร ซ้ำยังไม่เคยมีแม้กระทั่งความสัมพันธ์ฉันท์แฟนกับใครสักคนอีกต่างหาก...
"พ่อ...คีว่าแขกต้องคิดว่าพ่อคลุมถุงชนไอ้จ้าวแน่เลย ดูหน้าสองคนนั่นดิ" คีตะเอ่ยติดอย่างตลกแต่แม่อย่างคุณหญิงฮันน่ากลับไม่มีอารมณ์ร่วมขันด้วยกับลูกชาย
"ไม่ตลกเลยนะไอ้คี!"
"ก็จริงของมึงไอ้คี ฮ่าๆๆ" แต่ท่านบูรพากลับหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจใจคำพูดของคีตะ
"ใครต่อใครเขาต้องคิดว่ากูบังคับให้ไอ้จ้าวมันแต่งงานแน่ๆ" ท่านบูรพาส่ายหัวเบาๆ ความรู้สึกสงสารลูกชายที่ได้รับข่าวร้ายและความรู้สึกตลกที่คิดว่าแขกต้องคิดว่าตัวเองคลุมถุงชนอย่างที่ลูกชายคนเล็กว่า มันผสมปนเปกันมั่วไปหมดอยู่ในหัวสมองของเขา
ช่วงเย็นวันเดียวกัน...
"ขอให้รักกันให้มาก ผิดใจกันให้น้อยๆ มีอะไรก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน อย่าใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหานะลูก แม่รักมึงไอ้จ้าว รักหนูด้วยค่ะน้ำหวาน" คุณหญิงฮันน่าลูบหัวบุตรชายและลูกสะใภ้เบาๆ
"จำคำพ่อนะจ้าว มันไม่มีใครในโลกใบนี้หรอกที่มันจะสุขสมหวังในทุกๆ เรื่องหรอก ผิดหวังบ้างได้ดั่งใจบ้างมันคือชีวิตลูก มันอาจจะยากที่กูจะห้ามไม่ให้มึงไม่รู้สึกเสียใจ แต่มันคงไม่ยากเกินไปถ้ากูจะขอมึงว่าอย่าเอาความเสียใจตรงนั้นมาเป็นตัวทำลายความรักที่มึงมีให้แก่กันและกันเลยนะไอ้จ้าวนะ พ่อรักมึงนะไอ้จ้าว และพ่อรักลูกสะใภ้ของพ่อด้วยนะ" ท่านบูรพาแตะแขนบุตรชายและลูกสะใภ้เบาๆ
"จ้าวลูก ไม่ต้องกลัวว่าพ่อ หรือใครจะผิดหวังนะลูก มันคือเรื่องที่ไม่มีใครคาดหวังให้เกิดขึ้นเลยลูก พ่อเข้าใจจ้าวนะลูก เข้มแข็งนะลูก และรักกับลูกสาวของพ่อให้ยืนยาวนะลูก พ่อดีใจที่มีจ้าวเป็นลูกเขยนะลูก พ่อรักลูกนะทั้งสองคนเลย"
นายปรีชาตบบ่าลูกเขยเบาๆก่ อนจะหันมาสวมกอดลูกสาวเพียงคนเดียวพร้อมด้วยน้ำตาที่รินไหลลงมาอย่างไม่อาจที่จะอดกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป
"จ้าว...คีดีใจกับจ้าวด้วยนะครับ คีขอให้จ้าวและพี่น้ำหวานครองรักร่วมกันไปนานเท่านานเลยนะครับ หนักนิด เบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะครับจ้าว คีรักจ้าวครับ และยินดีที่ได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับทางบ้านพี่น้ำหวานนะครับ"
น้องชายแตะไหล่พี่ชายและพี่สะใภ้เบาๆ
"ฮึก.."
"ผัวขาคะ" ฉันสวมกอดเป็นสามีของตัวเองเอาเพื่อให้เขาได้รับรู้ว่าเขายังคงมีฉันเสมอ
"ไม่เป็นไรนะคะ" และถึงแม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่ตอนนี้สองตาของฉันก็ท่วมท้นไปด้วยน้ำตาไม่ต่างกันไปจากเขาเลย
"ผัวขา...ขอโทษเมียขานะคะ" จ้าวโฮปสะอื้นฮักออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจ เขาไม่เคยคิดและฝันมาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองนั้นจะไม่สามารถมีบุตรไดอย่างเช่นบุรุษคนอื่นเขา...
"ไม่เป็นไรค่ะผัวขา" ฉันเช็ดน้ำตาของเขาออกด้วยนิ้วมือทั้งที่ตอนนี้สภาพจิตใจของฉันเองมันก็ย่ำแย่ไม่แพ้กัน
"วันนี้เราแต่งงานกันนะคะ เราต้องดีใจสิคะผัวขา"
ถึงแม้ในงานฉันกับจ้าวไม่แม้แต่จะยกยิ้มมุมปากออกมาเลยก็ตามทีเถอะนะ...
น่าสงสาร🥹🥹🥹
- Writer
