เมื่อวันตัดสินโทษของขุนนางเฒ่ามาถึง องค์เหนือหัวทรงร่ายยาวไปถึงความผิดของขุนนางเฒ่าด้วยพระองค์เอง ความผิดยาวจนกระดาษที่บันทึกความผิดนั้นยาวเป็นหางลา ผู้คนในสกุลของขุนนางเฒ่าต่างล้วนมีใบหน้าที่ซีดเผือด ยิ่งยามที่ท่านอ๋องแปดนำร่างเละเทะของมันออกมายิ่งแล้ว ลูกหลานของพวกมันยิ่งกรีดร้อง จนฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมาทุบโต๊ะอย่างรุนแรงในที่สุด
"ปังงง"
"หุบปากเสีย เจิ้นรำคาญยิ่ง!!!"
ร่างหนาเดินลงมาเหยียบบนอกของขุนนางเฒ่าและกระทืบลงไปแรงๆจนมันร้องดังขึ้นมา
"อั่ก ฝ่าบาท “
"นี่สำหรับนักฆ่ากระจอกที่สั่งให้มาลอบฆ่าเจิ้น"
“ทหาร ....!!!"
"พะยะค่ะ"
"นำมันไปใช้ม้าแยกร่าง สตรีในสกุลของมันส่งไปเป็นสตรีบำเรอทหารชายแดนเสีย บุรุษประหารไปเสียให้สิ้นมิเว้นแม้แต่ทารกคนใดเลย จัดการ!!! "
สิ้นเสียงคำสั่งร่างหนาก็สะบัดชายเสื้อคลุมขึ้นมาดังพรึ่บและลุกออกไปในทันที เกิดเสียงหวีดร้องดังระงม ผู้คนล้วนช่วยก่นด่าสาบแช่งกั
