อสูรพ่ายมารยาบุบผา

ตอนที่ 8 ชื่อตอน กำยานบุบผา25+

​เจี้ยนหวายกยิ้มให้หย่งฉี นางนั่งลงไปบนเตียงด้านหนึ่งและพิงเสาเตียงยกขาขึ้นไขว้กัน เรียวขางดงามโผล่พ้นขึ้นมาจากอาภรณ์แล้ว หย่งฉีถึงกับลืมหายใจ มันเสยผมยาวๆขึ้นเบาๆ และขยับนั่งข้างๆนาง ยกจอกสุราชนกับนาง เอ่ยเสียงแหบพร่าออกไป

"แด่มิตรภาพของเราสอง เจี้ยนหวา"

"แด่มิตรภาพของเรา เฉกเช่นเดียวกันหย่งฉี หมดจอก !!"

หย่งฉีกระดกจอกสุราและดึงไหสุราใต้เตียงออกมาอีกสามสี่ไห มันยิ้มให้เจี้ยนหวาและยกไหหนึ่งให้นาง นางหัวเราะร่าขึ้นมา

"หึ หึ เจ้าจะมอมเหล้าข้าหรือสหาย ข้าคอแข็งนะ "

"เช่นนั้นยิ่งดียิ่ง ข้าก็เป็นเช่นนั้นเฉกเช่นเดียวกัน "

เจี้ยนหวายกไหสุราขึ้นมาชนกับหย่งฉี และกระดกสุราร้อนลวกลงคอไป สุรารสแรงจนนางนั้นแทบสำลัก เจี้ยนหวาหยุดหายใจครู่หนึ่ง นางสะบัดหัวไปมา

"อาสุราแรงถึงเพียงนี้ข้าจะดื่มไหวหรือนี่ แรงเกินไปหรือไม่นะหย่งฉี "

หย่งฉีหัวเราะนางและขยับมาหานางใกล้ๆ ท้าวมือเข้ากับผนังยกไหสุราชนเข้ากับนาง เอ่ยกระซิบที่ข้างหูของนางเบาๆ

"ดื่มอีกนิดเถิดเจี้ยนหวา สหายคนงาม แด่มิตรภาพที่งดงามเช่นเจ้า"

เจี้ยนหวาจำใจยกไหสุราขึ้นมาดื่มและคล้ายเริ่มได้กลิ่นหอมหวานจากกำยานลอยเข้ามาในห้องบางๆ

"กลิ่นหอมยิ่งนัก นั่นกลิ่นอันใดกันหรือ หย่งฉี "

"หึ หึ กลิ่นกำยานบุบผาอย่างไรเล่า เจ้าคุ้นชินมันหรือไม่ ชื่อนี้นั้นเลื่องลือไปทั่วยุทธภพ "

หย่งฉีเอ่ยบอกนางตามจริง มัน..คือ..กำยานบุบผา แต่เจี้ยนหวา นางนึกชื่อนี้มิออก นางมิเคยท่องยุทธภพ นางส่ายหัวไปมาเบาๆ

"ข้ามิเคยได้ยินหรอก ข้าเพิ่งลงจากเขามาจากง้อไบ๊ได้มินาน ยามปกตินั้น ข้ามิเคยมาไกลถึงเพียงนี้ นอกจากศิษย์น้องของข้า เจ้าคือสหายคนแรกของข้าเลย เช่นนี้ข้าจึงยินดีมากนักที่มีสหาย จึงติดตามเจ้ามาถึงที่นี่ "

หย่งฉีขยับเข้าใกล้นางมากไปอีก และหอมแก้มของนางเบาๆ

"เจ้าทำอันใดข้ากัน !!! "

นางตวาดลั่นขึ้นมา หย่งฉีหัวเราะเบาๆและเอ่ยตอบนางที่ข้างหูเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่า

"ตอนเด็กๆข้าชอบทำเช่นนี้กับสหาย มิรู้ว่ายามโตแล้วยังทำเช่นนี้เจ้าจะโกรธข้าหรือไม่ เจ้าโกรธข้าเสียแล้วหรือเจี้ยนหวา "

หย่งฉีทำสายตาออดอ้อนในความมืดสลัว เจี้ยนหวาคล้ายหัวใจกระตุกขึ้นมา กายของนางเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาช้าๆ นางปลดเสื้อคลุมขนจิ้งจอกลงไปที่ข้างเตียงและบ่นออกมาเบาๆ

"อ่า...กายของข้านั้นร้อนยิ่ง สุราของเจ้าช่างร้อนแรง จนข้านั้นร้อนไปทั้งกายแล้ว"

หย่งฉียิ้มให้นางอย่างบางเบาและขยับเข้าไปหานางใกล้ๆ กระซิบใกล้ๆหูของนางอีกครา

"เจ้าในยามนี้งดงามนักเจี้ยนหวา เคยมีผู้ใดชมเจ้าหรือไม่ ว่าสหายของข้าแสนงดงาม "

เจี้ยนหวาใบหน้าแดงก่ำ ทุบมือลงไปบนอกของหย่งฉีแรงๆ หย่งฉีหัวเราะชอบใจ นางจึงผลักหย่งฉีลงไปบนเตียง หย่งฉีขยับกายขึ้นไปนอนในเตียง เจี้ยนหวาส่งไหสุราของตนให้หย่งฉี

"เจ้าช่วยข้าดื่มมันลงไปเสีย ข้ามิไหวแล้ว มันร้อนแรงเหลือเกิน ข้าร้อนจนจะถกชุดคลุมนี่ทิ้งไปเสียแล้ว เสียแต่ที่นี้ยังมีเจ้า ข้ากระดากอายยิ่งนักที่จะทำเช่นนี้ "

หย่งฉีหัวเราะขึ้นมาและดื่มสุราลงในคอไปเสียมากมาย มันยกยิ้มให้นางอย่างมีความสุขและดื่มมันลงไปอีก อมไว้ในปากก่อนจะโน้มคอนางเข้ามาหาและป้อนสุราให้นางผ่านปากตน สุราไหลหยดลงบนร่างของทั้งสอง แต่หย่งฉีมิปล่อยนางรวบนางเข้าหา และกอดรัดตวัดปลายลิ้นพัวพันลงไปในปากนาง

"อื้อ อร้า อืม หย่งฉี อา"

หย่งฉีใช้ฝ่ามือตรึงเรือนผมของนางและขยุ้มแรงๆ จนนางแหงนเงยใบหน้าขึ้นมาและสอดปลายลิ้นออกไปหยอกล้อปลายลิ้นของนางเบาๆ ลมหายใจร้อนรุ่มรินรดนางถี่กระชั้น หย่งฉีกกกอดนางมาแนบอกและกระซิบบอกนางออกไป

"เป็นของข้าเถิดเสียเถิดเจี้ยนหวา เจ้างดงามนัก งดงามจนยากจะปล่อยไป "

เจี้ยนหวาปรือดวงตามองมันและผลักมันเบาๆ จนร่างของนางหงายลงไปน้อยๆ นางตกใจดึงเสื้อคลุมของหย่งฉี จนร่นลงหลุดออกไปจากบ่า เรือนร่างงดงามสมชายชาตรีปรากฎขึ้นมาต่อหน้านาง เจี้ยนหวาใบหน้าแดงซ่านและขยับกายหันหนีไปในทันใด

"เป็นอันใดหรือเจี้ยนหวา หรือว่าข้ามิงดงามเพียงพอสำหรับเจ้า เจ้าจึงมิพึงใจข้า "

หย่งฉีกอดรัดนางจากด้านหลังและไล้ปลายลิ้นลงไปบนใบหูของนางช้าๆ เจี้ยนหวาสั่นสะดุ้งไปทั้งกาย

"เฮือก อร้า หย่งฉี อย่า "

กลิ่นกำยานหอมหวานล่องลอยออกมาจนท่วมห้อง ครานี้เจี้ยนหวาร้อนรุ่มจนทานทนมิไหวแล้ว นางกำชายเสื้อคลุมและดึงมันร่นลงไปจากบ่าขาว นางร้องครวญครางดังขึ้นมา

"อา ร้อน ข้าร้อนยิ่งนัก หย่งฉีเหตุใดจึงร้อนนัก "

ดวงตาของเจี้ยนหวาฉ่ำปรือ ปากแดงๆขบเม้มเข้าหากัน นางดึงเสื้อร่นลงจนยอดอกสีขาวอวบโผล่พ้นออกมา หย่งฉียกไหสุราขึ้นมาดื่มอีกคราและจดจ้องมองนาง ร่างหนายกยิ้มให้นาง จ้องมองนางดึงทึ้งเสื้อคลุมจนมันหลุดลงไปที่เอวของนาง ยอดอกสีหวานโผล่ผลิพุ่งชูช่อขึ้นมาในทันใด หย่งฉียกยิ้มขึ้นมาและขยับไปหานาง ดึงนางลงมานั่งบนตักของตน

"ร้อนหรือเจี้ยนหวาคนงาม ร้อนมากหรือไม่ หืม คนงาม"

"อ่า....ข้า...ข้ารู้สึกแปลกๆแล้วหย่งฉี ข้ามิเคยเป็นเช่นนี้มาก่อนเลยหย่งฉี อือ "

นางดึงผมของตนเองขยำไปมาและดิ้นทุรนทุรายไปบนตักแกร่ง แก่นกายของหย่งฉีพลันแข็งขึงขึ้นมาในทันใด เจี้ยนหวาพยายามขยับกายหนี แต่หย่งฉีกลับกดนางลงไป ให้แนบชิดกับมันแน่นๆ สองขาแกร่งกอดรัดนาง มือหนาขยำยอดอกของนางแรงๆ ใช้สองนิ้วบี้บดลงไปบนยอดอกสีหวานๆ บดบี้มันไปมา

"ซี้ด อ้า"

นางสูดลมหายใจเข้าปอดและร้องเสียงดังขึ้นมา หย่งฉีหัวเราะนาง

"อย่าเสียงดังซิเจี้ยนหวา ผู้อื่นจะรู้ว่าเราทำอันใดกัน เจ้ามิอายหรือ หืม"

ร่างหนากระซิบเสียงทุ้มนุ่มลงไปที่ใบหูของนาง และไล้เลียลงไปที่ใบหูของนาง เรื่อยลงไปที่ซอกคออันหอมกรุ่น ขบริมฝีปากลงไปบนซอกคอของนาง ไล้ลิ้นลงไปที่ไหล่ของนาง ก่อนจะฉกยอดอกของนางมาดูดดึง สะบัดปลายลิ้นรัวรุนแรงอย่างหิวกระหาย ผลักนางลงไปบนเตียงและขยำขยี้ยอดอกของนางแรงๆ ขบกัดยอดอกของนางและบดเบียด เรือนกายของตนถูไถลงไ กับร่างของนางอย่างหนักหน่วง

"อร้า หย่งฉี ท่านทำอันใดข้า ท่านวางยาข้า อร้า ปล่อยข้านะ ซี๊ด อร้า"

หย่งฉีมิตอบคำนางแต่ดูดดึงยอดอกของนางรุนแรงขึ้น ลมหายใจติดขัด มือข้างหนึ่งดึงสายรัดเอวของนาง กระตุกออกไป ดึงสายรัดเอวของตนออกไปเฉกเช่นเดียวกัน มันมัดมือของนางเอาไว้ ป้องกันมิให้นางสกัดจุด มิหลงลืมว่า นางคือผู้เยี่ยมยุทธแห่งยุทธจักร

หย่งฉีเลื่อนกายลงไปช้าๆ ลิ้มรสนางอย่างชื่นใจ มันไล้ฝ่ามือไปทั่วกายของนาง ลูบไล้ไปบนลำคอระหง เรื่อยลงมายังที่อกอวบ ไล้ยอดอกของนางด้วยฝ่ามือหนา เสียดสีไปมาและลูบลงไปที่เอวบางของนางอย่างแผ่วเบา

"เจ้าตัวบางนัก เช่นนี้จะทำลายผู้อื่นได้เยี่ยงไร เจี้ยนหวาคนงาม "

ร่างหนาละเมอเพ้อกับเรือนร่างของนาง จวบจนเลื่อนกายต่ำลงไปที่สะดือสวย ไล้เลียลงไปที่แอ่งสะดือน้อยๆ แล้วลากลิ้นต่ำลงไปช้าๆ จนถึงเนินเนื้อขาวผ่องมีเส้นไหมสีทองจางๆ มันลมหายใจสะดุดติดขัดไปในทันใด ลูบมือลงไปที่เรียวขาขาวของนางเบาๆ และกรีดปลายนิ้วทิ่มลงไปบนกลีบเนื้อของนางในทันที

"อร้า หยุดนะ ปล่อยข้าไปเถิดนะ อร้า หย่งฉี "