"ศิษย์พี่ พรรคมาร พวกมันเป็นฝ่ายมาร เช่นนี้จะทำเช่นใดดี “
จิงฮวาร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก เลือดไหลซึมออกมาตามอาภรณ์จนเปียกชุ่มแล้ว นางกายสั่นขึ้นมาน้อยๆ
"นางมิเคยบาดเจ็บมากมายเช่นนี้ ครานี้การประมือกับทหารเหลียวทำให้นางนั้นหวาดกลัวจนจับใจ นางคิดถึงพี่ใหญ่ ที่มักจะนำทางพวกนางเสมอ นางภาวนาต่อเทพแห่งสงคราม หากนางและผู้คนทั้งหลายนั้นรอดออกไปได้ นางจะตั้งใจฝึกปรือ นำฝีมือมาช่วยผู้คนให้รอดพ้นความตาย ขอให้แค่รอดกลับไปพร้อมๆกัน แต่หากมิได้ก็ขอตายไปพร้อมกัน เสียดีกว่าจะได้มิต้องทนโศกเศร้าอีก "
จิงฮวากำดาบแน่นและทะยานออกไปฟาดฟันทหารเหลียว นางต่อสู้อย่างทรนง ยามที่ถูกกลุ้มรุมเหมือนฝูงหมาป่าที่กำลังไล่ล่าสัตว์น้อยๆ ในขณะที่นางกำลังจะพ่ายแพ้แล้ว ก็พลันมีมือนุ่มๆมาดึงนางเข้าไปกอดและซัดพลังออกไปอย่างรุนแรง ผ่านใบหน้าของนางไป
"ตู้มมมมม "
"เป็นสตรีเหตุใดเจ้าจึงมิกรีดร้อง ? "
เสียงนุ่มๆกระซิบลงมาที่ข
