"ปัง ปัง ปัง ฝ่าบาท ฝ่าบาท ฝ่าบาท แย่แล้วพะยะค่ะ "
ที่ภายนอกมีเสียงเคาะระรัวและบ่งบอกถึงความร้อนรน เจิ้งหวางดีดตัวขึ้นจากเตียงทันใด และเร่งเปิดประตูออกไปเจี้ยนหวาผวาเอาผ้าขึ้นมาคลุมกายของนางอย่างรีบเร่ง ภายนอกนั้นมีทหารมาออกันอยู่มากมาย แสดงถึงความเป็นความตายเป็นแน่ หย่งฉีขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้นมาในทันใด
"มีสิ่งใดให้ข้าต้องรู้เดี๋ยวนี้ เร่งพูดมาไวๆ ข้าจะได้แก้ไขมัน"
เจี้ยนหวาทึ่งน้อยๆที่หย่งฉีดูสุขุมรอบคอบมากขึ้นกว่าปกติ ยามนี้คงผิดปกติจริงๆใช่หรือไม่ นางคิดในใจตน ขันทีละล่ำละลักบอกออกมาแข่งกับแม่ทัพใหญ่วัยชรา
"ฝ่าบาทข้าศึกมาประชิดแล้วพะยะค่ะ พวกมันมีวิชายุทธแก่กล้า ทหารชายแดนของเราตรึงไม่อยู่ จึงแจ้งมาให้ผู้คนในเมืองหลวงเร่งอพยพเสีย ยอดฝีมือของเรานั้นยินยอมเสียสละชีพ ขอเพียงมีฝ่าบาทแผ่นดินย่อมยังรวมได้ ได้โปรดเสด็จไปก่อนเถิดพะยะค่ะฝ่าบาท "
หย่งฉีมองไปที่แม่ทัพแล้วหันไปหาเจี้ยนหวา เอ่ยออก
