ตอนที่ 01 ความ(ไม่)ลับ

1223 Words

EP 01 ปึก! "อ๊ากกกกก...!!!" เท้าหนาบดขยี้รอยแผลที่มีเลือดทะลักจนร่างชายชาวยุโรปสิ้นลมหายใจลงกับที่ เชอร์รีนที่จ้องมองเหตุการณ์จากเงาตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วตั้งสติ พลันจะก้าวขาวิ่งตัวกลับแข็งทื่อ.. "พอเถอะ...มึงควรกลับห้องเดี๋ยวกูให้คนมาจัดการ.." "เห็นผลงานกูแล้วใช่ไหม...ว่ากูเอาตัวรอดได้" "ที่พูดมึงอยากให้กูกลับไปให้ได้?" บาสเดินเข้ามาประจันกับแทนไทมากกว่าเดิม แต่คนถูกถามกลับเงียบ "เข้ามาเรียนแบบกะทันหัน...แล้วย้ายออก คิดหรอว่าในมหาลัยนี้มันจะไม่มีใครเลยสักคนที่แฝงตัวมาเพื่อสืบเรื่องของมึง...รู้ไม่ใช่หรอว่ามากกว่านี้พวกมันก็ทำได้" "...." "มึงไม่ใช่ไอ้แทนนักเลงปลายแถวที่หาเงินส่งตัวเองเรียนไปวันๆ ...แต่ความจริงมึงคือมาคัสทายาทคนเดียวของ เจค เจเค ผู้ชายที่รวยติดอันดับของอังกฤษ และมีคนจ้องตามฆ่าอยู่ทุกวินาที มึงจะไม่ให้กูเป็นห่วงมึงแล้วไล่กูกลับไปคงไม่ใช่..." คำพูดของบาสที่พูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่ามีใครหนึ่งคนได้ยินเรื่องทั้งหมด เชอร์รีนอ้าปากค้างดวงตากลมโตเบิกกว้างมือบางยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงอุทานของตัวเอง เจค เจเค คือชายไทยแท้ที่มีธุรกิจเติบโตอยู่อังกฤษ ถ้าพูดถึงชื่อนี้ในอังกฤษคงไม่มีใครไม่รู้จักเขา และข่าวที่เคยออกมาว่าทายาทเพียงคนเดียวเสียชีวิตไปแล้ว...มันไม่ใช่เรื่องจริง "พวกนั้นมันรู้ว่ามึงยังมีชีวิตอยู่...เจคถึงส่งกูมาไง...ขอโทษก็แล้วกันที่กูไม่สามารถกลับอังกฤษได้อย่างที่มึงบอก เพราะคนที่จะออกคำสั่งให้กูกลับไปได้คือเจคคนเดียวเท่านั้น.." บาสพูดจบใบหน้าของชายหนุ่มก็หันมายังทางของเชอร์รีน เขาถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายเมื่อสัญชาตญาณบอกว่ามีใครบางคนแอบฟังอยู่...ตอนนี้ความลับที่ปิดมาหลายปีของแทนไทมีคนรับรู้มันแล้ว...แล้วถ้าหากปล่อยไว้คงไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่.. "ดูอย่างตอนนี้สิ...ความลับสุดยอดของมึงยังมีคนมาเสือกอีกจนได้.." "อึก.." เชอร์รีนกลืนนํ้าลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ท้าวเล็กสั่นเทาค่อยๆ ถอยกลับด้วยอาการหวาดกลัว เพราะสองคนนั้นหันหน้ามองมาที่เธอ และดูเหมือนว่าจะหนีไม่ทันด้วย.. "ไม่ต้อง.." มือหนายกขึ้นเชิงห้ามให้บาสที่กำลังจะเข้าไปลากคอเธอมาหยุดการกระทำของตัวเอง "ยัยนั้นไม่ควรปล่อยไว้" "คงไม่มีพิษมีภัยอะไร...มึงแค่สั่งคนมาลากศพไอ้เหี้ยนี้ไป.." "...." "ที่เหลือกูปิดปากมันเอง.." พูดจบสายตาคมกริบก็ตวัดมองเชอร์รีนที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตารีบวิ่งหนีสุดชีวิต สมองคิดอะไรไม่ออก รู้แค่ว่าต้องเอาชีวิตรอดก่อนแต่ก็ไม่ทันเมื่อร่างหนากระโดดข้ามกองอิฐเก่าๆ มาตัดหน้าเธอไว้ก่อน จนร่างเซล้มไปกองอยู่บนพื้นคอนกรีตเก่าๆ ... "มะ...เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจมายุ่งเรื่องส่วนตัวของนาย...นะ...นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ปล่อยฉันไปเถอะ.." เชอร์รีนก้มหน้าก้มตาพูดเสียงสั่น มือเรียวยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างคนไร้ทางสู้ ปิดปากก็มีอยู่วิธีเดียวคือฆ่า แล้วหญิงสาวก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าฆ่าคนโหดเหี้ยมไร้ความปรานีได้มากแค่ไหน... "ทีหลังก็ช่วยทำตัวให้มันเนียนกว่านี้หน่อย.." "นายพูดเรื่องอะไร...ฉันไม่เข้าใจ" "เทรนแอคติ้งมาดีนิ...แต่สกิลการเอาตัวรอดแย่" แทนไทยกยิ้มมุมปาก สายตาไล่มองเรือนร่างอรชรขาวผ่องในชุดกระโปรงที่เปิดขึ้นโชว์ขาอ่อน หัวเข่าเธอมีรอยแผลจากการล้มมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย... "หมายความว่ายังไง...นายไม่เชื่อฉันหรอว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ...ฉันพึ่งกลับมาจากอังกฤษแล้วหลงทางมาที่นี้ปล่อยฉันไปเถอะนะ.." ดวงตากลมโตสั่นระริก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวนํ้าตามันจะหยดออกมาอยู่รอมร่อ เธอยังอยากใช้ชีวิตให้มันคุ้ม ยังไม่อยากถูกแทงตายตอนนี้... "ใครมันจะบ้าหลงทางเข้ามาในป่าแบบนี้...ถ้าโง่ขนาดนั้นเธอไม่ควรเกิดเป็นคนนะ.." ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมกับเค้นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ คำพูดของเธอมันตลกสิ้นดี ในเมื่อตอนนี้ชีวิตเขามันจำเป็นต้องระแวงทุกคนเอาไว้ก่อน เขาก็ไม่ควรไว้ใจใครทั้งนั้น เหมือนที่บาสบอกว่าบางทีอาจจะมีใครสักคนแอบแฝงตัวเข้ามาในมหาลัยเพื่อตามสืบเรื่องเขา... "ฉันมาตามสิริ..." เชอร์รีนพูดเสียงแผ่วหยดนํ้าตาหยดแหมะลงพื้นด้วยหัวใจห่อเหี่ยว.. "ฉันควรไว้ชีวิตเธองั้นหรอ..?" ร่างหนาพูดพร้อมกับย่อตัวนั่งลงต่อหน้าเชอรีน มือเอื้อมไปบีบคางมนบดขยี้เพื่อข่มขวัญเธอ ขนาดคนที่เขารักที่สุดยังไม่มีสิทธิ์ได้รู้เรื่องนี้ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไว้ใจได้แค่ไหน เขายังไม่รู้จัก ที่สำคัญมาจากอังกฤษยิ่งไม่น่าปล่อยไป แล้วเขาควรปล่อยไว้งั้นหรอ "อื้อ...เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฮึก.." "เปอร์เซ็นต์โอกาสรอดของเธอมันแทบไม่เหลือเลยนะ" "อย่านะ...ไม่เอาแบบนี้" นํ้าตาเม็ดโตไหลออกมามากกว่าเดิม บ่งบอกว่าเธอหวาดกลัวคนตรงหน้ามากแค่ไหน ยิ่งแทนไทหยิบมีดเปื้อนเลือดจากเอวข้างหลังขึ้นมาตบแก้มซ้ายเบาๆ หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเต้นรัวกระหนํ่า เธอได้แต่ภาวนาในใจให้ผู้ชายตรงหน้าไว้ชีวิตเธอ.. "ฉันขอร้อง....นายไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอก.." ใบหน้าหวานเหยเกจากการร้องไห้อย่างหนัก มือที่ยังคงยกไหว้ขอชีวิตสั่นเทาเพิ่มทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ แววตาบ่งบอกถึงความบริสุทธิ์ใจ...มือหนาจึงคลายออกจากคางมนแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง.. "ฉันจะให้โอกาสเธอก็ได้..." "ฮึก.." "แต่ถ้าเรื่องนี้มันไม่เงียบคนแรกที่ฉันจะเก็บคือเธอ.." พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นแทนไทก็รีบเดินหนีเธอราวกับว่าหญิงสาวไม่มีตัวตนอีกแล้ว ทำเอาหัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นปกติอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นเช็ดคราบเลือดจากมีดและนํ้าตาบนพวงแก้มเนียนใสออกด้วยท่าทางนึกรังเกียจ สายตามองตามแผ่นหลังกว้าง...ได้แต่ภาวนาในใจ...ว่าชาติไหนก็อย่าได้พบกันอีกเลย... . . . พี่มันจะรู้ไหมว่าน้องสาปแช่งพี่มันตั้งแต่ตอนแรกที่เจอ55555555555555555555 Next... "เวทนาหรือสนใจ? "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more