ตอนที่ 03 หมดโอกาส

1373 Words

EP03 "ผู้หญิงที่กูสนใจมีแค่คนเดียวเท่านั้น" "นอกนั้นแค่ของตาย?" "อืม" แทนไทตอบไม่ใส่ใจนัก มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักแล้วพ้นควันสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง บาสส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นออกมากระดกดื่ม "งั้นกูกลับ ส่วนประวัติยัยนั้นส่งให้ในเมลล์" "...." ใบหน้าหล่อเหลาพยักตอบปัดๆ ในสมองนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย บาสจึงปลีกตัวเดินออกมาจากห้องพร้อมกระป๋องเบียร์ในมือ...แล้วภายในห้องก็มีเพียงความเงียบครอบงำ ชายหนุ่มกลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองพร้อมกับภาพของแฟนเก่าที่ยังวกวนอยู่ไม่ไปไหน จนมันเกิดคำถามขึ้น ทั้งที่เธอเริ่มต้นใหม่ไปแล้ว ทำไมเขายังวกวนอยู่ที่เดิม... @Mick Mission University (MMU.) พั้บ!! ๆๆๆๆๆ "อ๊าา...ทะ...แทน...จะเสร็จแล้ว..อื้อ!" "อ๊าา.." "ระ...แรงอีกค่ะ...อึก!" เสียงครวญครางของหญิงสาวดังกึกก้องไปทั่วบริเวณห้องนํ้าคณะคหกรรมที่ห่างออกมาจากตัวมอพอสมควรจึงไม่ค่อยมีผู้คนเดินมาแถวนี้ซักเท่าไหร่ ที่ตรงนี้จึงเหมาะสำหรับการปลดปล่อยความทุกข์ของหญิงชายหลายคู่... "เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ.." "ถ้าฉันว่าง.." "จอยคงรอนานแย่เลยอ่ะ" "ฉันขอให้เธอรอ?" ชายหนุ่มตอบกลับไร้เยื่อใยแล้วจับมือเรียวที่คล้วงคอตัวเองออก ก่อนจะหยิบทิชชูจากกระเป๋าเป้ที่วางไว้บนชักโครกมาหยิบถุงยางที่เต็มไปด้วยนํ้าสีขาวขุ่นทิ้งถังขยะ… จอยคือผู้หญิงที่เขาพึ่งเจอในผับเมื่อคืน...พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อบร่างหนาก็เดินออกมาจากห้องนํ้าพบเข้ากับบาสและอาร์ตที่ยืนสูบบุหรี่รอหมดไปหลายมวล... "อยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงวิ่งมาเสนอถึงคณะ วันไหนนํ้าไม่ออกคงไม่มี" อาร์ตพูดแซะ...ไม่นานร่างกายอวบอิ่มในชุดนักศึกษารัดรูปก็เดินออกมาจากห้องนํ้า เธอมีท่าทีจะเดินมาหาแทนไทแต่ชายหนุ่มกลับเบียนหน้าหลบแล้วเดินจากไปไร้คำพูดใดๆ ...เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอถูกเขี่ยทิ้งแล้ว... "ไม่ต้องตามมันไปหรอก ไม่มีประโยชน์เอารอบแรกแล้วไม่ปลื้มก็โดนแบบนี้ทุกราย เธอไม่ใช่คนแรก" อาร์ตพูดต่อ ทำเอาใบหน้าสวยเฉี่ยวซีดเผือดขึ้นมาทันใด เธออับอายจนต้องเดินฟึดฟัดหนีไปอีกทาง สองหนุ่มจึงเดินตามแผ่นหลังกว้างไปติดๆ .. "มึงไปเครียดเหี้ยไรมา ถึงใส่ไม่ยั้งขนาดนั้น" "เรื่องเดิมๆ" "เครียดไปแล้วมันได้อะไร เขาไม่กลับมาเอามึงหรอก.." คำตอบของบาสทำเอาร่างหนาหยุดชะงัก หัวใจมันเจ็บแปลบขึ้นมา เมื่อคืนแค่นอนคิดถึงเธอมันก็ทรมานจะแย่ พอมีที่ให้ลงชายหนุ่มเลยระบายออกมาเท่านั้น ไหนจะไม่กี่วันมานี้ที่พึ่งเจอลูกพีชมันยิ่งตอกยํ้าความเจ็บมากกว่าเดิม... "กูก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับไป...แค่ไม่คิดจะรักใครอีก.." ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แทนไทก็เดินถอยห่างออกมาจากบาสและอาร์ต...ทุกคำพูดที่ออกมาล้วนออกมาจากความรู้สึกข้างไหน ถึงจะรักเธอมากแค่ไหนแต่ยังไงก็ไม่มีวันกลับไปได้อยู่ดี.. . . . หนึ่งสัปดาห์ต่อมา... 22.00 AM. "ขอโทษนะคะ...พอดีหนูมาสมัครงานต้องไปติดต่อยังไงบ้าง...เอ่อ...พี่ช่วยบอกหน่อยได้ไหม" เชอรีนเอ่ยถามการ์ดหน้าสถานบันเทิงด้วยอาการประหม่า มือเรียวบีบสายกระเป๋าแน่น สายตากวาดมองผู้คนที่ทยอยเดินเข้าไปข้างในกัน.. "ตามมา" การ์ดหน้าโหดในชุดดำทั้งตัวไล่สายตามองเรือนร่างอรชรแต่อัดแน่นทุกสัดส่วนในชุดสายเดี่ยวสีดำ มาถึงผมหยักลอนเป็นธรรมชาติ และหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางสีแดงสด ก่อนจะพยักหน้าให้เธอเดินตามเข้าไปข้างใน...และมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องชั้นบนสุดของร้าน... "คุณอิงครับมีเด็กมาขอสมัครงาน" การ์ดต่อสายหาคนข้างใน แล้วไม่นานก็ผายมือให้เธอเดินเข้าไป เชอรีนฉีกยิ้มเป็นการขอบคุณแล้วผลักประตูเข้าไปข้างใน ก็พบหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ท่าทางดูน่าเกรงขาม.. "เชิญนั่งสิ" "ขอบคุณค่ะ" เธอเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมสีดำสะอาดตา... "ที่นี้เปิดรับสมัครเด็กนั่งดริ้งระดับวีไอพีแค่สองตำแหน่ง ตั้งแต่มีคนมาสมัครยังไม่มีใครผ่านเลยสักคน เธอคิดยังถึงมาสมัครที่นี้.." "ก็เงินเยอะดีค่ะ...ติบหนักด้วย" "แต่ก็ใช่ว่างานจะไม่หนัก" "แค่ไม่ล่วงเกินหนูมากเกินไปก็พอรับได้ค่ะ" "นั้นมันขึ้นอยู่กับเธอว่าจะเอาตัวรอดยังไงให้ลูกค้าพอใจที่สุด" "หนูทราบค่ะ" อิงเพรชพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับไล่สายตามองเธอไม่ต่างจากการ์ด ก่อนจะหยิบเอกสารบางอย่างให้เธอเซ็น เชอร์รีนชั่งใจอยู่สักพักแล้วกวาดสายตาอ่านเอกสาร... "สัญญาห้าเดือน...ถ้าลาออกก่อนกำหนดจ่ายค่าเสียหายคืนสองเท่าของจำนวนเงินที่ได้รับ..." "ถ้ารับไม่ได้ประตูอยู่ไม่ไกล" "มีเหตุผลอะไรที่หนูจะทำไม่ได้" เชอรีนตอบพร้อมกับหยิบปากกามาจรดลายเซ็นบนเอกสาร โดยที่ไม่รู้ว่าสถานที่แบบนี้มันอันตรายมากขนาดไหน.. "ตกลงคุณรับหนูเข้าทำงานแล้วใช่มั้ย" "ใช่...ยินดีด้วย" "หนูต้องเริ่มทำงานวันไหนคะ" "พรุ่งนี้สามทุ่มตรงเธอต้องมาถึง" "ค่ะ" "หมดธุระของเธอก็ออกไปได้แล้ว" ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือบางยกไว้ลาอิงเพรชแล้วเดินออกมาจากห้องที่ต้องผ่านโซนVIP ชั้นสอง เธอเดินผ่านสายตาของผู้ชายที่มองมาราวกับจะกลืนกินด้วยอาการหวาดหวั่น... ปึก! แล้วจู่ๆ ร่างก็ไปชนเข้ากับใครอีกคนเป็นชาวต่างชาติ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา อีกคนที่มาด้วยกันสวมสูทดำทั้งชุด เหมือนเจ้านายกับลูกน้องมากกว่าเพื่อนกัน.. "Sorry" เชอร์รีนพูดขอโทษเป็นภาษาอังกฤษแล้วเดินถอยออกมา แต่ร่างของไคล์กลับยืนบังไว้ก่อน ส่งผลให้เธอชักสีหน้างุนงงอย่างไม่เข้าใจนัก. .. "มะ...มีอะไรรึป้าวคะ" "ฉันแค่อยากรู้จักเธอ" ไคล์พูดออกมาเป็นภาษาไทยราวกับเจ้าของภาษา จนทำเอาคนตัวเล็กอึ้ง ร่างกายแข็งทื่อรู้สึกเหมือนว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากลแปลกๆ ... "ฉันไม่มีอะไรหน้ารู้จักหรอกคะ" "ฉันไคล์แล้วเธอ?" "...เชอรีนค่ะ...หมดธุระแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ" เธอตอบกลับไปตามมารยาท เมื่อไคล์ไม่สนใจคำพูดของเธอและแนะนำตัวเองมาก่อน พูดจบร่างเล็กก็เตรียมจะก้าวหนี แต่กลับถูกมือหนาคว้าต้นแขนเอาไว้ก่อน.. "หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ.." พูดจบไคล์ก็ยัดนามบัตรตัวเองใส่มือเธอ...แล้วเดินจากไป เชอรีนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกนึกว่าจะโดนปืนขู่ที่ไปเดินชน เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากโซนวีไอพี โดยที่จังหวะตอนไคล์กระซิบบอกเธอแทนไทที่พึ่งสูบบุหรี่เสร็จเห็นเข้าพอดี... มันคงไม่บังเอิญเกินไปใช่ไหมที่คานอสศัตรูของ เจค เจเค ส่งลูกชายอย่างไคล์มาลงมือเองถึงผับที่ชายหนุ่มทำงานอยู่ แถมผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่ล่วงรู้ความลับของเขาไปเมื่ออาทิตย์ก่อนยังมาปรากฏตัวที่นี้พร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างกับไคล์... "หมดโอกาสของเธอแล้ว...เชอรีน" . . . Next... "ฉันไม่รู้ว่านายต้องการอะไร.." "เอาเซ็กส์มาแลกสิ...นอนถ่างขาให้ฉันเอาทำได้ไหม?" พี่มันไม่ได้อยากได้น้องเลยจริงๆ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more