เด็กเลี้ยงของคุณอา

บ้านเด็กกำพร้า วันนี้เป็นวันที่รุ่นพี่จะได้ออกไปทำงานไปเรียนต่อหรือไปอยู่กับผู้อุปการะที่เข้ามารับ เจ้าขา เธอก็คือหนึ่งในนั้นที่มีผู้ใหญ่มารอรับแต่เช้าตรู่ “แม่นกเจ้าขาต้องไปแล้วนะคะ” เจ้าขาเดินมากราบลาแม่นกผู้เป็นผู้ดูแลเธอกับน้อง ๆ ตั้งแต่เธอถูกพ่อกับแม่ทิ้งไปเธอก็ถูกผู้นำชุมชนเอามาส่งไว้กับแม่นก “จำที่แม่สอนนะเจ้าขา อยู่กับเขาต้องเป็นเด็กดีเขามีพระคุณกับเรามากไปแล้วอย่าลืมโทรหาแม่ถ้าว่างก็มาหาแม่กับน้อง ๆ บ้างนะลูก” หยดน้ำตาของความรักไหลออกมาอาบแก้มของทั้งสอง ต่อให้ตนจะเป็นแค่ผู้ดูแลแต่ก็รักลูกๆทุกคนและหวังให้ทุกคนมีอนาคตที่ดี “ค่ะแม่ เจ้าขาจะขอเขามาหาแม่บ่อย ๆ” เจ้าขาถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กที่มีชุดเก่าๆเพียงแค่5-6ชุดเท่านั้น เธอเดินออกมาก็เจอกับผู้หญิงคนนึงเธอสวยมากอายุราว ๆ 40ปี “สวัสดีค่ะ” เจ้าขาวางกระเป๋าลงและยกมือไหว้ ผู้หญิงคนนั้นจึงรับไหว้และให้ลูกน้องมาถือกระเป๋าของเธอขึ้นไปเก็บไว้บนรถ “หนูเจ้าขาในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันสักทีนะ ฉันชื่อมัดหมี่เป็นตัวแทนของคุณลดาแม่บุญธรรมของหนู วันนี้คุณลดายังไม่กลับจากเกาหลีฉันเลยต้องมารับหนู ไปกันเถอะยังมีหลายๆอย่างต้องไปทำ” มัดหมี่มองหุ่นของเจ้าขาอย่างพึงพอใจ เด็กสาวที่หน้าตาสะสวยแบบนี้แถมยังไร้เดียงสาคงรับแขกได้อีกนาน รถตู้สีดำขับเข้ามาจอดที่บ้านหลังใหญ่จากนั้นเจ้าขาก็ถูกเชิญตัวลงมาแต่เธอกลับไม่ได้ไปดูห้องพักเพราะเธอถูกแม่บ้านจับไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดให้ใหม่ แม้เธอจะไม่เข้าใจแต่การที่ได้มาอยู่บ้านหลังใหญ่แบบนี้จะปล่อยให้ใส่เสื้อผ้าเก่าๆที่เตรียมมาก็คงดูไม่ดี “หนูต้องใส่ชุดนี้จริงๆหรือคะ มันเหมือนชุดของคนทำงานกลางคืนเลย” แม้จะไม่เข้าใจแต่ฉันก็ต้องยอมใส่เพราะไม่กล้าปฏิเสธผู้มีพระคุณ “รีบแต่งตัวเถอะหนู เดี๋ยวคุณมัดหมี่จะต้องไปแล้ว” สีหน้าของคุณป้าแม่บ้านดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นักแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เมื่อเจ้าขาถูกจับแต่งตัวแต่งหน้าบางๆเธอก็ออกมาด้านนอกทำให้เธอเห็นผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกำลังนั่งรออย่างไร้จุดหมาย เธอถูกพามานั่งรวมกับคนอื่นๆทำให้เธอได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึงเธอมาจากบ้านเด็กกำพร้าเหมือนกัน “ฉันชื่อเจ้าขานะมาจากบ้านแม่นก” เจ้าขายิ้มให้เพื่อนใหม่ที่นั่งคุยกับเธออย่างถูกคอตามประสาผู้หญิง “ฉันชื่อใบเฟิร์นมาจากบ้านแม่อารีแล้วนี่รู้ไหมว่าเขาจะพาเราไปไหนกัน” เจ้าขาส่ายหน้าเบาๆเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้มีอุปการะคุณจะพาเธอไปที่ไหน แล้วทำไมถึงไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่นานพวกเธอก็ถูกพาขึ้นมาบนรถเพื่อเดินทางไปไหนสักที่ จนกระทั่งรถตู้ขับมาจอดอยู่หน้าตึกแถวแห่งหนึ่ง ชั้นล่างเป็นร้านอาหารและบาร์ดื่มเหล้าไม่นานคุณมัดหมี่ก็เดินเข้ามา “สวัสดีอีกครั้งนะเด็กๆทุกคน นี่เป็นป้ายชื่อของแต่ละคนรบกวนติดให้เรียบร้อย ช่วงเย็นพวกเธอต้องเริ่มงานกันเลย” มัดหมี่มองมาที่ใบเฟิร์นกับเจ้าขาเพราะทั้งสองได้บัตรรายชื่อที่เป็นเบอร์ตองนั่นหมายความว่าเธอจะอยู่คนละเกรดกับคนอื่น เพราะด้วยหน้าตาที่สะสวยของทั้งสองสามารถอัพราคาได้สบาย “นี่มันอะไรกันคุณหลอกพวกหนูมาหายตัวหรือคะ!!” เสียงสาวด้านหลังที่ดูเป็นคนทันผู้ทันคนเอ่ยท้วงขึ้นจึงถูกคุณมัดหมี่เดินเข้ามาตบหน้าจนเลือดกบปาก เพียะ!! “ใครคิดหนีจุดจบคือตาย!!” เพียงแค่พูดจบก็มีรถตู้สีดำขับมาจอด เมื่อประตูห้องด้านในเปิดออกมาก็มีการเคลื่อนย้ายศพของสาวสวยคนนึงที่เนื้อตัวมีแต่รอยซ้ำออกมา สาวๆที่ยืนอยู่เริ่มหวาดกลัวแม้แต่เจ้าขาก็ถึงกับจับมือใบเฟิร์นแน่นด้วยความตกใจกลัว โลกภายนอกทำไมมันถึงได้น่ากลัวเพียงนี้ กลางดึกคืนนั้น..... ศิลานายแพทย์ผู้รักสันโดษทำลังจะลงเวรเพื่อกลับมาพักผ่อนแต่ก็ได้รับสายจากเพื่อนรักอย่างนพเพื่อชายที่พึ่งอกหักจากแฟนสาวจนต้องไปนั่งดื่มที่บาร์แห่งหนึ่งแต่เมื่อมาถึงศิลาก็รับรู้ได้ทันทีว่าสถานที่แห่งนี้มันคือซ่อง ตนจึงต้องรีบเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งฟุบไปกับโต๊ะเมื่อเด็กในร้านเห็นความหล่อเหลาและการแต่งตัวที่ดูมีภูมิฐานก็ต่างพากันเข้ามาแนะนำตัวและชวนขึ้นห้องจนศิลาต้องไล่ออกไป “ไอ้นพมึงมาทำห่าอะไรที่นี่วะ!!” ศิลาพยุงเพื่อนออกมาถึงที่รถก็เรียกให้เด็กมาเปิดประตูรถให้จากนั้นก็ยัดเพื่อนให้นอนไปที่เบาะหลังโดยตนเองรีบสตาร์ทรถเปิดแอร์ไว้จากนั้นศิลาก็เดินไปรับเงินทอนละขอเข้าห้องน้ำด้านหลัง ระหว่างเข้าห้องน้ำจู่ๆก็มีสาวสวยคนนึงกระโดดลงมาทำเอาศิลาตกใจสุดขีดเพราะคิดว่าเป็นโจรหรือผี หมัดในมือเกือบพุ่งใส่หญิงสาวไปอย่างฉิวเฉียด “บ้าหรือเปล่าวะ!” ผมมองดูป้ายชื่อที่หน้าอกก็ถึงกับถอยออกมาเลย ผู้หญิงโสโครกถึงขนาดเข้าหาผู้ชายในห้องน้ำเลยหรือไง “หนูขอโทษค่ะช่วยหนูด้วย หนูโดนหลอกมาขายตัวพาหนูไปแจ้งตำรวจหน่อยได้ไหมคะ” เจ้าขายกมือไหว้ทั้งน้ำตาแต่ศิลากับส่ายหน้าและรีบเดินหนีออกไป ซึ่งระหว่างที่ตนเดินออกมาก็ได้สวนกับชายชุดดำที่เป็นการ์ดของที่นี่ ไม่นานก็มีเสียงทุบตีและเสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงดังขึ้นศิลาเลยรีบเดินกลับมาที่รถแต่สายตาก็มองไปเห็นภาพทารุณ สาวน้อยในชุดสีขาวกำลังถูกผู้ชายกระทืบจนเธอนอนขดอยู่กับพื้น “ป่าเถื่อนฉิบหาย!” ศิลาเตรียมจะออกรถแต่ก็ยังติดใจกับน้ำเสียงสั่นเครือของหญิงสาวที่ติดป้ายชื่อว่าเจ้าขาไม่ได้ เบอร์ที่ชื่อเป็นเบอร์ตองแสดงว่าราคาคงจะแพงหน้าดู “นั่นน้องงงเจ้าขา....เด็กกกกใหม่ อึก!” เสียงของนพที่ลุกขึ้นมามองดูเหตุการณ์รีบบอกเพื่อนชายอย่างศิลา “แล้วไงมึงใช้บริการไปแล้วเหรอ เมื่อกี้มาขอให้กูช่วยพาไปแจ้งตำรวจอยู่” “ยังงงงง” และคนเมาก็หงายท้องตึงหมดสติไปศิลาเลยหันไปมองร่างของหญิงสาวที่ถูกลากเข้าไปเพื่อรับแขกมันทำให้ขาของศิลาก้าวลงไปจากรถด้วยความเร็ว ในหัวก็คิดแค่จ่ายเงินเพื่อพาเธอไปส่งตำรวจก็น่าจะเพียงพอแล้ว “ขอโทษนะครับถ้าผมอยากได้ผู้หญิงคนนี้ผมต้องจ่ายเท่าไหร่ครับ” ศิลามองหน้าเจ้าขาที่ฟกช้ำจากการถูกตบตีแถมจมูกยังมีเลือดกำเดาไหลไม่หยุด