“ไหนว่าไม่เมายังไงล่ะ”
อนลยืนเท้าสะเอวมองผู้หญิงที่เขาเพิ่งโยนขึ้นไปบนเตียงด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจระคนหมั่นไส้
นัยน์ตาคมเข้มจับจ้องใบหน้านวลของสร้อยมาลา และก็พบว่ามันกำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่หญิงสาวดื่มเข้าไปหลายแก้วนั่นเอง
เขาส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา เพราะตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยต้องดูแลผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่พอต้องทำครั้งแรก ดันเป็นยัยแว่นเฉิ่มเลขาของพี่ชายเสียนี่
ลมหายใจแรงๆ ถูกผลักออกมาจากปากหยักสวย เขาเอื้อมมือไปวางคีย์การ์ดบนตู้ใกล้กับหัวเตียง และกำลังจะเดินออกไปจากห้องพักของโรงแรมที่เขาพาแม่เมรีขี้เมามานอนค้าง แต่เสียงครางเบาๆ จากคนเมาก็ดังมาเข้าหูเสียก่อน
เขาหันกลับไปมอง ก็พบว่าตอนนี้สร้อยมาลาผุดลุกขึ้นนั่ง แว่นหนากำลังจะหลุดพ้นไปจากใบหน้า เปลือกตาดูหนาและหนักเจียนจะปิดอยู่ร่อมร่อ ปากอิ่มที่ดูเหมือนจะหนาเกินไปขยับเชื่องช้า
“คุณ... อา... นล...”
หล่อนจำเขาได้ และก
