ตอนที่ 9
922 Words
ขณะที่สร้อยมาลากำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ภายในห้องรับรองที่ทางไนต์คลับจัดเตรียมเอาไว้ให้นั้น อนลก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
“สวัสดีค่ะคุณอนล”
สร้อยมาลารีบผุดลุกขึ้นจากโซฟานุ่ม และยกมือขึ้นไหว้ทักทายอย่างดีใจ
อนลยกมือขึ้นรับไหว้ ขณะกวาดตามองไปรอบๆ ห้องรับรอง
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหมครับ”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ”
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วทำไมสีหน้าคุณดูไม่ค่อยดีเลยล่ะ” อนลหรี่ตาแคบมองใบหน้านวลใต้แว่นหนาอย่างแคลงใจ
กลีบปากอิ่มหนาของสร้อยมาลาเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนที่หล่อนจะพูดออกมา
“คือ... บอสมาไม่ได้ค่ะ สร้อยไม่รู้ว่าคุณอนลทราบหรือยัง” ท้ายประโยคน้ำเสียงของหล่อนดูติดกังวลไม่น้อย
“ผมทราบแล้วครับ”
คำตอบของอนลทำให้สร้อยมาลาลอบเป่าลมออกจากปากเบาๆ อย่างโล่งอก
“พี่หนึ่งมั่นใจในตัวของคุณมากนะ หวังว่าคุณจำไม่ทำให้พี่ชายผมผิดหวัง”
“เอ่อ... คุณอนลอย่าล้อสร้อยเล่นแบบนี้สิคะ บอสไม่ได้มั่นใจในตัวของสร้อยขนาดนั้นหรอกค่ะ แล้วอีกอย่างงานคืนนี้ก็มีคุณอนลกับพี่ผึ้งด้วย...” หล่อนรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ที่ลำคอ ลางสังหรณ์แปลกๆ ร้องเตือนเป็นระยะ
“คุณผึ้งมาไม่ได้ ลูกไม่สบาย”
สร้อยมาลาถึงกับชะงักค้างไป กับสิ่งที่ได้ยินจากปากของอนล
“พี่ผึ้ง... มาไม่ได้เหรอคะ”
“ใช่”
งั้นก็แสดงว่าค่ำคืนนี้จะมีแค่หล่อนกับอนลเท่านั้นที่ทำหน้าที่เอ็นเตอร์เทนลูกค้า
ใบหน้าถอดสีของสร้อยมาลาทำให้อนลอดขบขันไม่ได้
“ดูท่าทางคุณจะกลัวๆ ไม่มั่นใจนะ” เขาหัวเราะเบาๆ
“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นสีหน้าแบบนี้ของคุณ”
สร้อยมาลาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เพื่อเรียกสติ
“สร้อยไม่ได้กลัวหรอกค่ะ”
“แต่สีหน้าของคุณบอกผมแบบนั้นนี่” อนลยังคงมองมา และคาดคั้น
“สร้อยแค่แปลกใจ ที่ทั้งบอส ทั้งพี่ผึ้งมาไม่ได้พร้อมๆ กันน่ะค่ะ”
“ถึงพวกเขามาไม่ได้ แต่ก็ยังมีผมไง”
หล่อนมองเขา และก็อดคิดในใจไม่ได้
เขานั่นแหละ ที่ทำให้หล่อนรู้สึกประหม่าและไม่มั่นใจกว่าสิ่งใดในโลกใบนี้
“ค่ะ”
หล่อนกลั้นใจตอบสั้นๆ และก็เดินปลีกตัวจะออกไปจากห้องรับรอง เพราะไม่อยากอยู่ตามลำพังกับอนล
“คุณจะไปไหนน่ะสร้อยมาลา”
“เอ่อ... สร้อยจะออกไปคุยกับผู้จัดการไนต์คลับเกี่ยวกับเรื่องสาวๆ ที่จะให้มาดูแลคุณจอนกับเพื่อนๆ น่ะค่ะ”
“งั้นผมรออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”
นี่แหละคือคำตอบที่หล่อนต้องการได้ยิน
“ค่ะ”
หล่อนแทบจะวิ่งออกมาจากห้องรับรองเลยทีเดียว
นี่อนลจะรู้บ้างไหมนะว่าเขาน่ะ ทำหัวใจของหล่อนเต้นแรงแค่ไหน
และแล้วช่วงเวลาน่าหวาดหวั่นก็เดินทางมาถึง เมื่อลูกค้ากิตติมศักดิ์อย่างจอน และเพื่อนอีกห้าคนเดินทางมาถึงไนต์คลับ
ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เมื่ออนลทำหน้าที่ในการเป็นผู้นำต้อนรับลูกค้าอย่างจอนได้อย่างชาญฉลาด
จอนกับเพื่อนๆ พอใจกับการเลี้ยงต้อนรับในครั้งนี้มาก และก็พอใจกับสาวสวยที่ทางไนต์คลับจัดเตรียมเอาไว้ให้
เหมือนว่าทุกอย่างจะดีและยอดเยี่ยมไปเสียหมด หากจะไม่มีเพื่อนคนหนึ่งของจอนมองมาที่หล่อนและพูดจาดูแคลน
“ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นเลขาฯ ของผู้บริหารจริงๆ คุณสร้อยมาลา”
สร้อยมาลาถึงกับนั่งหน้าถอดสี แต่ก็พยายามที่จะฝืนยิ้มออกมา
จอนและเพื่อนที่เหลือกับสาวสวยหลายคนหันมาจ้องมองหล่อนเป็นตาเดียวกัน ในขณะที่อนลนั่งดื่มเหล้าไม่ได้พูดอะไรออกมา
“คุณแต่งตัวได้เชยระเบิดมาก ผมอยากรู้จริงๆ ว่าคุณมีอะไรดี คุณอินทัชถึงได้ยังจ้างคุณทำงานอยู่”
“สร้อยคิดว่าการแต่งตัว ไม่ได้มีผลต่อการทำงานน่ะค่ะ แล้วสร้อยก็คิดว่าบอสก็คิดเหมือนกับสร้อยค่ะ” หล่อนตอบออกไปเสียงสุภาพและชัดเจน แต่ผู้ชายคนเดิมยังไม่หยุดพูด
“ไม่เคยมีใครบอกคุณบ้างเหรอว่าแต่งตัวแบบนี้ มันทำให้คุณไม่น่ามองเอาเสียเลย”
“ก็มีคนพูดบ้างค่ะ แต่สร้อยไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร สร้อยโฟกัสแค่เรื่องงานเท่านั้นค่ะ”
“นี่คุณกำลังจะบอกว่า... ไม่ว่าคุณจะแต่งตัวเชยเฉิ่มแค่ไหน แต่คุณก็ทำงานดีไม่เคยผิดพลาด” ผู้ชายคนเดิมยังคงพูดหาเรื่องไม่หยุด
“สร้อยไม่เคยทำงานพลาดค่ะ”
เพื่อนของจอนหัวเราะร่วน และคนอื่นๆ ก็หัวเราะตามติดกันมา มีเพียงแค่อนลคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงนั่งดื่มเงียบๆ
“งั้นคุณลองเต้นให้พวกผมดูหน่อยสิ ผมอยากรู้ว่า ผู้หญิงแต่งตัวโบราณแบบคุณ เวลาเต้นจะเหมือนตัวอะไร”
ใบหน้าของสร้อยมาลาชาดิก หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และกำลังจะปฏิเสธ แต่จอนก็พูดสนับสนุนเพื่อนขึ้นเสียก่อน
“ผมก็อยากเห็นคุณสร้อยมาลาเต้นเหมือนกันครับ”
จอนคือลูกค้า และหากเขาไม่พอใจ การเซ็นต์สัญญาก็จะไม่เกิดขึ้น
แต่หล่อนเต้นไม่เป็น...!
“เต้นเลยครับ เต้นเลย...”
- Writer
