พ่อของลูกเป็นซุป' ตาร์

พรีเซ็นเตอร์เด็กหล่อ2

ในตอนสายเมื่อกินอาหารมื้อแรกของวันโดยฝีมือบาลีเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็ออกไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังทันที วันอาทิตย์คนก็จะมากเป็นปกติ เพราะวันหยุดแบบนี้มักจะมีงานอีเวนท์ในช่วงบ่ายถึงเย็น

และผู้ปกครองรวมทั้งนักท่องเที่ยวมาชมโลกใต้น้ำวันนี้ค่อนข้างมาก แต่บาลีซื้อตั๋วทางออนไลน์ไว้แล้วก็เลยค่อนข้างสะดวกสบาย

พอก้าวเข้ามาในบริเวณ Sea Life Bangkok Ocean World เด็กชายอิฐก็ทำตาโตทันที ปากเล็กๆ นั้นยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

ใช้เวลาอยู่ในนั้นหลายชั่วโมงดูทุกอย่างทั่วถึง และดูเหมือนเด็กชายอิฐจะชอบม้าน้ำกับนกเพนกวินเป็นพิเศษ วนดูหลายรอบมาก แต่ก็แอบกลัวสัตว์เลื้อยคลาน กระทั่งท้องไส้เริ่มปั่นป่วน เพราะเลยมื้อเที่ยงมานาน ทั้งสามจึงออกจากอควาเรียมไปหาของอร่อยกิน จากนั้นก็ชอปปิงกันต่อ กว่าจะถึงบ้านก็เย็นพอดี บาลีจึงลงมือทำอาหารค่ำง่ายๆ

ขณะอัณญาก็พูดคุยกับทางทีมเรื่องจะพาน้องอิฐไปแคสต์งาน แล้วจากนั้นอัณญาก็เทรนด์น้องอิฐเรื่องแคสต์งาน ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก สอนให้แนะนำตัว และตอบคำถามพื้นฐานทั่วไป

คืนนั้นน้องอิฐหลับแล้ว สองสาวเพื่อนซี้ก็นั่งคุยกันต่อในห้องนั่งเล่น

“แน่ใจนะว่าลูกค้าจะชอบน้องอิฐ”

“โดยรูปลักษณ์ภายนอก คิดว่าตรงคาแรกเตอร์ เล่นบอลได้อีก ที่เหลือคือแล้วแต่วาสนาว่าจะคลิกกับลูกค้าไหม”

“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะฉันก็คุยกับน้องอิฐแล้วว่า มันแค่การคัดเลือก เขาจะเลือกเราหรือไม่เลือกก็ได้ มันจะเป็นประสบการณ์หนึ่งในชีวิตของน้องอิฐเท่านั้น”

“ฉันก็คุยกับน้องอิฐแล้วเหมือนกัน ลูกแกเจ็ดขวบก็จริง แต่พูดรู้เรื่องนะ เข้าใจอะไรง่าย”

“แกเหอะ ทำแต่งาน เมื่อไหร่จะกลับไปเยี่ยมบ้านบ้างล่ะ พ่อแกก็บ่นคิดถึงนะ”

“เฮอะ มีเมียใหม่ ลูกใหม่แล้วจะมาคิดถึงลูกดื้อๆ แบบฉันอีกหรือไงล่ะ”

“แกก็น้อยใจเป็นเด็กๆ อยู่ได้”

“พูดเล่นจ้า แต่แกก็เห็นวันๆ ก็งานยุ่งตลอด”

“ไม่เบื่อชีวิตแบบนี้บ้างหรือไง แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยนะ แบบนี้จะหาแฟนได้ยังไง”

“ถึงหาได้ก็ไม่มีเวลาให้อยู่ดีจ้า”

“นั่นสิ หรือแกจะกอดคานเป็นเพื่อนฉันต่อไปแล้วกัน”

“แกเองก็เถอะ ไม่คิดจะมีใครหรือไง โสดตั้งแต่ไม่มีลูก ยันมีลูกเลยนะ และจะว่าลูกหวงก็ไม่ใช่ น้องอิฐอยากมีพ่อนะ ฉันแอบๆ ถามมา”

“ก็มันไม่โดนใจใครเลยสักคนไงแก” คนที่โดนก็อยู่สูงเกินเอื้อมอีก

“แกโดนใจแต่เมนแกคนเดียวสินะ”

“ก็ทำนองนั้น”

“งั้นก็กอดคานไปด้วยกัน”

“พี่ดินก็ทำท่าจะกอดคานไปอีกนาน เพิ่งโดนสาวหักอกเหมือนกัน”

“เฮอะ คนแบบนั้นหาผู้หญิงคนใหม่ได้ไม่ยากหรอก” บาลีทำเสียงหมั่นไส้จนบาลีรู้สึกได้

“ยังไม่เลิกเกลียดพี่ดินอีก เรื่องก็ผ่านมานานนมแล้วนะ” เพราะสองคนนี้เคยกิ๊กกันสมัยที่อัณญายังเรียนอยู่มัธยมต้น แต่

ธรินท์เป็นรุ่นพี่เนื้อหอม สาวๆ รายล้อมจนทำให้ทั้งสองทะเลาะกันบ่อยๆ และธิรินทร์จึงเป็นฝ่ายบอกเลิก ซึ่งทำให้อัณญาเสียใจมาก แถมยังโกรธมากๆ ด้วย

“ก็ไม่ได้เกลียดไร” อัณญาทำเสียงเนือยๆ แต่แววตาวูบไหวขึ้นมาเมื่อคิดถึงผู้ชายที่เป็นรักแรก ที่ทำใจเด็กสาวแรกรุ่นแหลกสลาย ร้องไห้ไม่กินไม่นอนอยู่นานนับเดือนจนผอมโซ และตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกทันทีที่เรียนจบมัธยมปลาย ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากเห็นหน้าธรินท์

ตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านไปหาพ่อกับครอบครัวใหม่ของเขา และไม่อยากเจอธรินท์ด้วย เพราะบ้านก็ไม่ได้อยู่ห่างจากไร่แสงอุษามากนัก บาลีก็คงจะรู้ดี จึงไม่เกี่ยงเวลาที่เธออยากเจออีกฝ่ายกับน้องอิฐ ทั้งสองก็จะมาหาเธอ

“ดีแล้ว ไม่ต้องเกลียดหรอก ตอนนี้เหมือนกรรมตามสนองแล้ว คบใครก็ถูกหักอกออกจะบ่อย เผลอๆ จะขึ้นคานเป็นเพื่อนเรา”

“ไม่น่าจะนะ แต่ช่างเถอะ” อัณญาตัดบทแค่นั้นแล้วก็หาวติดๆ กัน สองเพื่อนรักจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน

สองวันต่อมา...

อัณญาก็พาน้องอิฐมาแคสต์งานโฆษณาที่สตูดิโอของ

เอเยนซี่ หลังแนะนำทีมงานให้รู้จัก ในฐานะแม่นั้นบาลีก็อดรู้สึกตื่นเต้นแทนลูกชายไม่ได้ แต่ดูเหมือนลูกชายเธอจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เดินสำรวจไปทั่วสตูดิโออย่างสนใจ

นั่งให้ทีมงานสัมภาษณ์พูดคุยก็ดูร่าเริงตามปกติ แถมคุยโม้เรื่องเล่นฟุตบอลอีก

พอทีมงานให้ลองเตะและเลี้ยงบอลให้ดู ก็โชว์ลีลาเต็มที่ ร่างป้อมๆ นั้นไม่มีปัญหาสำหรับการวิ่งเล่นบอล ใช้เวลาพูดคุยและสัมภาษณ์แนะนำตัว รวมทั้งเตะบอล ถ่ายภาพนิ่งและถ่ายคลิป ราวสองชั่วโมง ทุกอย่างก็เรียบร้อย จากนั้นก็รอผลแคสต์

อัณญาต้องทำงานต่อ บาลีก็เลยพาลูกชายไปเที่ยวกันตามลำพัง ไปท้องฟ้าจำลอง และอีกวันต่อมาก็ไปสวนน้ำ กระทั่งผ่านไปอีกสองวัน

อัณญากลับมาจากที่ทำงานก็ร้องกรี๊ดลั่นห้อง โผมากอดน้องอิฐ แล้วร้องบอกด้วยความดีใจ

“น้องอิฐแคสต์ผ่านแล้ว เก่งมากเลยรู้ไหม” อัณญาหอมแก้มยุ้ยรัวๆ

“ลูกค้าเลือกน้องอิฐจริงๆ เหรอ” บาลีถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ใช่ เขาถูกใจมากน้องอิฐมาก บอกว่าหล่อ น่ารัก เตะบอลเก่งด้วย ยังบ่นฉันกับทีมงานว่าทำไมไม่พาน้องอิฐไปแคสต์ตั้งแต่แรก ป่านนี้งานคงเสร็จไปแล้ว”

บาลีอดไม่ได้ที่จะปลาบปลื้มที่มีคนชมลูกชายขนาดนี้ แต่การถ่ายทำโฆษณาสำหรับเด็กชายวัยเจ็ดขวบ ที่เคยผ่านงานแสดงในโรงเรียนมาเท่านั้น ทำให้บาลีรู้สึกกังวลใจ

“ทำหน้าเครียดทำไม”

“เป็นงานแรกของน้องอิฐ มันน่าจะยากเปล่า สำหรับเด็กที่ไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อน”

“มันไม่ยากหรอก พูดแค่ไม่กี่ประโยค ส่วนใหญ่โชว์ลีลาการเตะบอลมากกว่า น้องอิฐทำได้อยู่แล้ว แกไม่ต้องเครียดไปหรอกน่า”

แม้จะเบาใจ แต่ก็กังวลว่าลูกอาจจะเหนื่อย งอแงหรือเปล่า เพราะงานโฆษณาเวลาออกอากาศชิ้นหนึ่งแค่ไม่กี่นาที แต่การถ่ายทำนั้นอาจแค่วันเดียว หรือไม่ก็สองสามวัน หรือมากกว่านั้นก็แล้วแต่งาน

“ไปฉลองกันดีกว่า น้องอิฐอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”

“อิฐอยากกินพิซซ่ากับโดนัทครับ”

“งั้นไปกินกันเลยดีกว่า น้าเอยก็หิวมากๆ แล้ว”