“ค่ะ” พรรณวรทรับคำทันที สำหรับคุณลุงคุณป้าผู้ที่เอ็นดูเธออย่างที่สุด เธอไม่สามารถตอบปฏิเสธได้
หลังจากบทสนทนานั้นเขมก็เข้าไร่ทันที ทั้งที่วันนี้เป็นเช้าของการแต่งงานวันแรก แทนที่เขาจะอยู่กับเจ้าสาว แต่ด้วยความกระอักกระอ่วนใจในหลายๆ เขาจึงเลือกที่จะเข้าไร่เหมือนเดิม ส่วนเจ้าสาวของเขาก็อยู่ที่บ้านโดยไม่ได้รับการสนใจจากเจ้าบ่าวอย่างเขา
แค่วันแรกพรรณวรทก็รู้สึกเหนื่อยใจเป็นอย่างยิ่ง เธอไม่รู้เลยว่าใครจะทนใครได้มากกว่ากัน เธอได้แต่ภาวนาให้ตนเองพบทางออกจากปัญหาพวกนี้เร็วๆ จะได้กลับไปเป็นเธอคนเดิม คนที่ไม่ต้องฝืนใจทำอะไรเพื่อใครที่เขาไม่ต้องการแบบนี้
และระหว่างที่หญิงสาวกำลังหาอะไรทำอยู่นั้น อยู่ดีๆ รถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นกลางเก่ากลางใหม่ก็แล่นเข้ามาจอด หญิงสาวไม่แน่ใจว่าใคร เธอจึงเปิดประตูไปต้อนรับหน้าบ้าน เพราะคนที่มาคงเป็นแขกของเขม ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอน
แต่พอออกมาที่หน้าบ้านแล้เห็นว่าใครมาเท่านั้นแหล่ะ เธอก็เผลอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว วันแรกของการแต่งงาน ผู้หญิงของสามีเธอก็มาระรานที่บ้านแล้ว แบบนี้คงหาความสงบสุขยากแล้วนะชีวิตเธอ
“พี่เขมไม่อยู่หรอกค่ะ ถ้าอยากเจอเขาก็ไปที่ไร่เถอะค่ะ” พรรณวรทรีบบอกแขกที่ไม่เต็มใจต้อนรับทันที
“ฉันไม่ได้มาหาเขม แต่ฉันมาคุยกับคุณ” เอื้อมพรเอ่ยอย่างไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก ใครจะไปชอบใจที่อยู่ดีๆ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้มาจากไหน ก็มาคาบเขาไปครอง อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ฉันว่าเราไม่น่ามีอะไรที่จะต้องคุยกันนะคะ” พรรณวรทเอ่ยออกไปตามจริง เธอไม่ต้องการที่จะวุ่นวายกับผู้หญิงของสามี ใครเป็นคนก่อ คนนั้นก็ต้องแก้ไขสิ ไม่ใช่เธอที่ต้องมาตามแก้ไขให้เขา
“มีสิ จะไม่มีได้ยังไง ในเมื่อเราใช้ผู้ชายคนเดียวกัน” เอื้อมพรเอ่ยออกมาด้วยท่าทางมั่นหน้าอย่างที่สุด ทำให้พรรณวรทรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที
“ฮึ...ใช้ผู้ชายคนเดียวกัน ถ้าผู้ชายเขาเลือกคุณจริงๆ เขาคงไม่แต่งงานกับฉัน แล้วเขาคงแต่งงานกับคุณไปตั้งนานแล้ว ขอร้องล่ะอย่างมายุ่งกับฉันเลย ไปยุ่งกับคนของคุณเถอะ” พรรณวรทเอ่ยออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เธอไม่ต้องการแต่งงานมาเพื่อสู้รบกับผู้หญิงของเขา เธอต้องการแค่โฉนดที่ดินคืนให้บิดาเท่าน้น