“เอื้อมคุณมาที่นี่ได้ยังไง” เขมเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ เอื้อมพรคือผู้หญิงคนล่าสุดที่เขาควงได้นานที่สุด เธออาจจะเข้าใจไปว่าเขาจะจริงจังกับเธอ แต่เอาเข้าจริงแล้ว เขาไม่เคยคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว
“ก็มาดูหน้าเจ้าสาวของคุณน่ะสิคะ ว่าจะสวยแค่ไหน” เอื้อมพรมองไปที่เจ้าสาวด้วยแววตาเหยียดอย่างที่สุด
“เห็นแล้วไงคะ อยากมายืนแทนตรงนี้เหรอคะ น่าเสียดายเนอะมันแทนกันไม่ได้จริงๆ” เจ้าสาวของเขมไม่ได้ยืนให้คนอื่นดูถูก เจ้าสาวของเขากลับสู้กลับอย่างไม่น่าเชื่อ
“จะมากไปแล้วนะ ฉันกับเขมมันลึกซึ้งเกินกว่าเจ้าสาวจืดชืดแบบเธอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” เอื้อมพรเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ
“เอื้อมกลับไปเดี๋ยวนี้ ผมไม่ชอบผู้หญิงคนไหนที่ล้ำเส้นนะ คุณอย่าลืมเรื่องนี้สิ” เขมเอยด้วยความไม่พอใจ ส่วนพรรณวรทได้แต่มองคนทั้งคู่ด้วยความสมเพช เธอเกลียดที่สุด ผู้ชายที่ชอบมั่วผู้หญิงอย่างเขา
“ใช่ค่ะ กลับไปก่อนที่ฉันจะสั่งให้คนงานในไร่หิ้วคุณออกไป แต่จะไปไหนไม่รู้นะคะ เพราะคนงานในไร่สะดวกแบบไหน ฉันก็สะดวกแบบนั้นค่ะ” พรรณวรทขู่หญิงสาว เพราะเธอไม่ต้องการให้บิดาและคุณลุงคุณป้าที่เธอเคารพนับถือต้องมาเสียหน้าเพราะผู้หญิงที่อยู่ไม่เป็นคนนี้
“เขมคะ มันว่าเอื้อม” เอื้อมพรรีบฟ้องเขมทันที เพื่อให้เขาเข้าข้างตนเอง และจัดการผู้หญิงคนนั้น
“ถ้าคุณไม่กลับไป ผมจะปล่อยให้พรรณจัดการตามที่เขาบอก” นอกจากเขมจะไม่เข้าข้างแล้วยังขู่เธอซ้ำ ทำให้เอื้อมพรต้องถอยออกไป เพราะกลัวว่าพรรณวรทจะทำอย่างที่เธอบอกจริงๆ
เมื่อเธอเดินออกไปเสียงซุบซิบเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก็ทำให้หญิงสาวเหนื่อยใจเป็นอย่างมาก เธอไม่คิดว่าจะต้องมารบรากับบรรดาผู้หญิงของเขาตั้งแต่วันแรกของการแต่งงาน บอกตรงๆ ว่าเธอเหนื่อยใจเหลือเกิน ส่วนฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นก็มองมาที่เจ้าสาวด้วยความประหลาดใจ เพราะผู้หญิงจืดๆ คนนี้ ดูท่าแล้วจะไม่จืดอย่างที่เขาคิด ดูสู้คนจนเขาไม่แน่ใจว่าพรรณวรทคนนี้คือพรรณวรทคนเดียวกับที่เขาเคยรู้จักหรือเปล่า