“ฝากไว้ก่อนเถอะ อีกไม่นานเธอได้ใบหย่าแน่พรรณ” เขมเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจเท่าใดนัก
“ค่ะ ส่งมาเร็วๆ เลย พรรณพร้อมเซ็นอยู่แล้ว” พรรณวรทไม่ได้กลัวการหย่าแต่อย่างใด เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าปลายทางของการแต่งงานที่ปราศจากความรัก มันจะจบลงแบบไหน
“อย่าท้านะพรรณ” เขมเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ นี่ขนาดยังไม่จดทะเบียนสมรสยังท้าหย่าขนาดนี้ นี่ถ้าจดทะเบียนสมรสแล้ว ไม่ขอเขาหย่าวันละสามเวลาหลังอาหารเลยหรือ
“ไม่ได้ท้าค่ะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ถ้าไม่มีทางแก้ไขที่ดีกว่านี้ พรรณขี้เกียจเถียงกับพี่” พรรณวรทเอ่ยออกมาเพื่อหยุดทุกอย่าง เพราะไม่ต้องการให้เขาพูดอะไรอีกแล้ว ที่เห็นเธอนิ่งไม่ใช่ว่าเธอไม่เครียด แต่เธอแค่ไม่แสดงออก ยิ่งเขาพูด มันก็ยิ่งตอกย้ำให้เธอเครียดมากกว่าเดิม
“คงอยากได้แบบนี้มาตลอดสินะ พี่ไม่น่าประเมินพรรณต่ำไปเลยจริงๆ” นอกจากจะไม่หยุดแล้วยังจะหาเรื่องใหม่ให้เธออีก เธอต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบด้วยความไม่เข้าใจเขา ไม่ชอบก็แค่ไม่ยุ่งกัน มันเข้าใจยากอย่างนั้นหรือ
“แล้วแต่พี่เขมจะคิดเถอะค่ะ พรรณไปหาพี่ช่างแต่งหน้าดีกว่า อยู่ไปก็เหนื่อยทะเลาะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกหนีทันที ปล่อยให้ว่าที่เจ้าบ่าวมองตามอย่างไม่ชอบใจนัก เกิดมาไม่มีใครเดินหนีเขา เธอคือคนแรกที่ทำแบบนี้ เขาไม่เข้าใจจริงๆ พ่อแม่เขาคิดยังไง ที่จะให้เขามีลูกกับผู้หญิงคนนี้ แค่หลับหูหลับตานอนด้วยยังยากเลย ท่อนไม้เดินได้ดีๆ นี่เอง
การลองชุดในวันนั้นเต็มไปด้วยความอลหม่าน เมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่ได้ให้ความร่วมมือกับการลองชุดมากเท่าที่ควร เหมือนว่ามาลองแค่ตามหน้าที่เท่านั้น ร้านเว็ดดิ้งถึงกับมองทั้งคู่ด้วยความสงสัย เหมือนคนที่โกรธกันมาสิบชาติต้องมาแต่งงานกัน แล้วแบบนี้การแต่งงานมันจะไปรอดได้ยังไง
ข่าวลือเรื่องการแต่งงานของทั้งคู่คงจะเป็นความจริง การแต่งงานเพราะเรื่องผู้หญิงของเขม น่าสงสารเจ้าสาวเหลือเกิน จะหยุดเจ้าบ่าวคาสโนว่าตัวพ่อได้หรือไม่ เจ้าของร้านเว็ดดิ้งได้แต่เอาใจช่วยเจ้าสาวอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วงเท่านั้นเอง
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนกระทั่งถึงงานแต่งงานของทั้งคู่ ซึ่งถูกจัดที่ไร่แสงตะวัน แขกผู้ใหญ่ในจังหวัดที่เป็นที่นับหน้าถือตาของสองครอบครัว เดินทางมาร่วมงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ทุกอย่างในงานดำเนินไปด้วยดี ฝ่ายเจ้าบ่าวเจ้าสาว แม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่เพื่อหน้าตาของบิดามารดา ทำให้ทั้งสองคนต้องยิ้มแย้มต้อนรับแขก ประหนึ่งว่าเต็มใจกับงานแต่งงานครั้งนี้เหลือเกิน
งานเลี้ยงผ่านไปจนเกือบจะเลิกแล้ว ผู้หญิงในชุดดำคนหนึ่งได้เดินเข้ามาในงาน ก่อนที่จะตรงเข้าไปหาบ่าวสาวที่กำลังยืนส่งแขกที่มาในงานพร้อมกับขอบคุณพวกเขา แต่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้าไปหาทั้งสองคนโดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมาที่เธอเป็นตาเดียวกันหมด