“แต่พรรณกับพี่เขา แค่คุยกันยังไม่เคยนะคะ หน้าพรรณพี่เขมยังไม่อยากจะมองเลย ถ้าให้มาแต่งงานกันจะไม่หย่าตั้งแต่วันแรกเหรอ” พรรณวรทเอ่ยออกมาอย่างไม่สบายใจ เธอเชื่อเป็นอย่างมากว่าทั้งเธอและเขมต่อให้แต่งงานกัน สุดท้ายก็ต้องหย่ากันอยู่ดี
“โบราณท่านบอกว่า อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง พ่อกับแม่ก็ยังเป็นแบบนั้น พ่อแม่กับแม่เราแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่เห็นว่าเหมาะสม พอแม่เขาเสียไป พ่อก็ไม่สามารถรักใครได้อีก กว่าจะผ่านวันนั้นมาได้ พ่อก็เจ็บเจียนตายเลยทีเดียวนะลูก ถ้าไม่มีหนู พ่อไม่รู้เลยว่าพ่อจะหายใจอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปเพื่อใคร” เมื่อคุณพิชิตเล่าถึงภรรยา ภาพความทางจำเก่าๆ เกี่ยวกับเธอก็เข้ามาในสมองของเขาอีกครั้ง แน่นอนว่าทุกอย่างที่เขาเล่าให้บุตรสาวฟัง มันคือเรื่องจริงระหว่างเขาและภรรยาสุดที่รักเพียงคนเดียวของเขา
“แต่ยุคคุณพ่อกับยุคพรรณมันไม่เหมือนกันนะคะ ตอนนี้เทคโนโลยีมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว คลุมถุงชนเดี๋ยวนี้ก็แทบไม่มีแล้ว” พรรณวรทเอ่ยตามจริง เธอไม่เห็นด้วยกับการคลุมถุงชน และไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นกับตนเอง
“เอาเป็นว่าพ่อเชื่อว่าคนที่น่ารักอย่างลูกสาวพ่อจะทำให้พี่เขมรักได้ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยลูก” คุณพิชิตปลอบใจบุตรสาว และกำลังตะล่อมให้บุตรสาวยอมทำตามที่ตนเองต้องการ
“มันเรื่องใหญ่มาก มากจนพรรณไม่กล้าตัดสินใจเลยค่ะ” พรรณวรทเอ่ยออกมาด้วยความเครียด เธอไม่รู้เลยว่าชีวิตข้างหน้าจะพบกับความสุขได้อย่างไร เมื่อต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเอง
“เชื่อพ่อนะลูก พ่อไม่เคยเลือกทางที่ไม่ดีกับลูกเลย” คุณพิชิตเอ่ยจริงจัง ถ้าบุตรสาวเขาได้แต่งงานกับเขม บุตรสาวเขาจะสบายไปทั้งชีวิต เขมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่เขากังวลเกี่ยวกับเขมอยู่ แต่เขาเชื่อว่าบุตรสาวของเขาจะเปลี่ยนใจคนอย่างเขมได้
“ถ้ามันเป็นทางเลือกเดียวที่คุณพ่อมี พรรณจะยอมแต่งงานกับพี่เขมค่ะ” ในที่สุดพรรณวรทก็พ่ายแพ้ให้กับบิดา เพราะเธอต้องการให้ท่านยังได้อยู่ที่นี่ อยู่กับความทรงจำที่มีกับมารดา เพราะท่านเกิดที่นี่และโตที่นี่ ทุกช่วงชีวิตอยู่ที่นี่ หากท่านต้องเสียมันไป ท่านคงไม่มีวันทำใจได้อย่างแน่นอน
“ขอบใจมากลูก ขอบใจจริงๆ พ่อขอให้ลูกมีความสุขในชีวิตคู่นะลูก” คุณพิชิตเข้าไปกอดบุตรสาวไว้ด้วยความดีใจ ในที่สุดท่านก็ทำสำเร็จ ต้องรอดูว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนจะทำสำเร็จด้วยหรือไม่ เขมจะยอมแต่งงานกับพรรณวรทหรือเปล่า คุณพิชิตได้แต่รอลุ้นอย่างมีความหวัง