ผับลองบีช
กัมปนาทนั่งดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่งน้ำสีอำพันไหลลงสู่ลำคอแก้วแล้วแก้วเล่า ราวกับว่าน้ำที่ดื่มอยู่นั้นเป็นน้ำอัมฤทธิ์แสนวิเศษ ใช่...ณ เวลานี้วิสกี้คือยาวิเศษที่ทำให้เขาลืมเรื่องเจ็บปวดในหัวใจ ลืมคำพูดของวชิราภรณ์ที่กัดเซาะอยู่ในห้วงความรู้สึก
“ฮึ...ดีเกินไป” เขากระหยิ่มยิ้มกับคำพูดที่ก้องในหู กระดกแก้ววิสกี้ที่อยู่ดื่มน้ำเมานั้นทีเดียวหมดแก้วอย่างไม่กลัวว่าน้ำที่ดื่มเข้าไปนั้นส่งผลอะไรกับร่างกาย
เขาดื่มเพื่อลืมเธอ...ลืมความเจ็บปวดในหัวใจ แต่ดูเหมือนว่าความปวดร้าวนั้นจะซึมลึกเข้าไปในหัวใจ กลัดหนองจนเขาคิดว่าไม่มีทางเยียวยารักษาหาย มันคงจะตรึงในหัวใจไปตลอดชีวิต
ภาพของกัมปนาทที่เอาแต่ดื่มสุราอย่างกับดื่มน้ำ ดื่มชนิดที่ว่าไม่ขาดตอน หมดแล้วรินใหม่เป็นอย่างนี้ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว วันนี้รุ่งรุจีมาร่วมงานเลี้ยงฉลองคล้ายวันเกิดของเพื่อนร่วมงานที่นี่ และเห็นคนที่ตนแอบรักนั่งดื่ม
