ชายร่างสูงรวบช้อนไว้กลางจานที่ไม่มีเม็ดข้าวติดเลยสักเม็ด มือหนาลูบท้องประกอบคำพูด แต่ก็น่าจะแน่นท้องอยู่เพราะเขาเติมข้าวถึงสามจาน
“คุณเอจะกินผลไม้หรือเปล่าคะ มีส้มกับชมพู่ จีปอกไว้พร้อมทานค่ะ”
“ไม่ไหวแล้วครับ อิ่มมากๆ เลย กลืนอะไรไม่ลงแล้ว เพิ่งรู้นะครับว่าจีทำกับข้าวอร่อยมากขนาดนี้ รู้อย่างนี้ผมมาทานฝีมือจีทุกวันดักว่าจะได้ไม่ต้องไปหาทานที่อื่น”
“คุณเอชมจีเกินไปแล้วค่ะ จีไม่ได้ทำอร่อยขนาดนั้น จีว่าคุณเอคงหิว ได้กินอะไรเวลาหิวก็อร่อยทั้งนั้นแหละคะ”
“ผมไม่ได้ชมครับ ผมพูดจริงๆ ครับ ไม่ได้มาจากความหิว จริงอยู่ที่ก่อนหน้านั้นผมหิวมาก แต่พอได้ดื่มน้ำผลไม้กับกินแตงโมเข้าไป ความหิวมันก็น้อยลง จีทำกับข้าวอร่อยๆ จริงๆ ครับ” เขาชื่นชมจากหัวใจ ไม่ได้เยินยอแม้แต่นิดเดียว คนฟังฉีกยิ้มกว้าง เขินอายกับคำยอของเขา
“คุณเอไปนั่งดูทีวีก่อนนะคะ เดี๋ยวจีไปล้างจานก่อน” เธอเลี่ยงทำอย่างอื่น ก่อนที่ร่างกายจ
