EP.1 พบเจอ/แฝด

1376 Words

EP.1 พบเจอ/แฝด เพนเฮ้าส์แห่งหนึ่ง “หนูไม่ได้นอกใจพี่เลย พี่เข้าใจผิดไปเอง!” “แล้วเรื่องวันนั้นล่ะ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเธอมีคนอื่นเป็นเพราะอะไร!” คิรันคงยังเอ่ยถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงตะคั้นตะคอก สายตาที่เคยมองเธอด้วยความอบอุ่น กลายเป็นกราดเกรี้ยวพร้อมฟาดฟันไปชั่วขณะ “...” “ตอบดิวะ! แค่ตอบมามันยากมากนักหรือไง!” “หนูท้อง!” “…” ย้อนกลับไปที่ต้นเรื่อง ณ.มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ภายในโต๊ะหินอ่อนมีนักศึกษาหญิงสามคนชายหนึ่งคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ในช่วงพักเที่ยง “ทำไมทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะบี” ธิดาเอ่ยถามเพื่อนรักของเธอขึ้น เมื่อเห็นว่าวันนี้เพื่อนรักเอาแต่หน้าบูดเบี้ยวตั้งแต่เช้า “เซ็ง!” “เซ็งอะไรของแกบีน่า” อัยด้า เอ่ยถามขึ้น “ก็ดี๊ให้ฉันไปอยู่บ้านป้าชาร์ลอตค์ แถมยังจะให้ลูกชายป้ามาคอยรับส่งฉันที่มหาลัยอีกด้วย ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กไปได้!” “ใครวะคนที่จะมาคอยรับส่ง” หิน เพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามขึ้น “ลูกชายป้าชาร์เหรอ ชื่อคิริวมีแฝดชื่อคิรัน นามสกุล วากเนอร์” “เอ๊ะ! ชื่อคุ้นๆแฮะ มีรูปปะ” อัยด้าพูดพลางทำหน้าคุ้นคิดก่อนจะขอบีน่าดูรูปชายที่เธอพูดถึง “แป๊บ” บีน่าเปิดรูปในโทรศัพท์ให้กับอัยด้าดู ซึ่งธิดาก็ได้ดูด้วยเช่นกัน ทันทีที่ธิดาได้เห็นผู้ชายในรูปก็ทำให้เธอนั้นจำใบหน้าของเขาได้ทันที เพราะเขาคือคนที่เธอเดินชนที่หน้าร้านอาหารเมื่อหลายวันก่อน วันที่เธอไปห้างสรรพสินค้ากับมารดาของตัวเอง “เขามีแฝดเหรอบี” ธิดาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “ใช่ ฉันไม่อยากให้เขามารับเลย ตอนเจอกันวันแรกเขาก็แซะฉัน หาว่าฉันเป็นเด็กไม่โต เป็นภาระต้องให้เขาคอยไปรับไปส่ง เหอะ! ไม่ได้ขอสักนิด!” “ว่าแรงจัง” “เออว่าแรงจังวะ ไม่ต้องให้มันมารับก็ได้นะ เดี๋ยวหินไปส่งเองทั้งสามคนนี่แหละ” หินพูดขึ้นเพราะปกติเขาก็เป็นคนไปส่งเพื่อนๆอยู่เป็นประจำ “ถ้าขัดคำสั่งเดี๋ยวดี๊จะเป็นห่วงเอา ฉันอยากให้เขารีบไปรักษามี๊ให้เสร็จไวๆจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน” “แล้ววันนี้เขามารับบีไหม” ธิดาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าคนที่เธอเดินชนคือคนไหน ใช่คนเดียวกันหรือไม่ “มาแน่นอนแหละ” ปิ๊นๆ! ในขณะเดียวกันเสียงแตรรถก็ได้ดังขึ้นที่หน้าตึกคณะภายในรั้วมหาลัย ฉุดให้หนุ่มสาวทั้งสี่คนรวมไปถึงคนอื่นๆต้องมองไปที่รถคันนั้นอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่กระจกฝั่งเบาะหลังลดลงพอดี จึงทำให้พวกเขาและนักศึกษาคนอื่นเห็นใบหน้าของคนที่นั่งอยู่เบาะหลังได้อย่างชัดเจน “ตายยากชะมัด!” “หล่อ!” อัยด้าพูดขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่มในรถ ดวงตาของเธอแวววาวประกายดุไข่มุก “หล่อจริง แต่ปากเสียค่ะ!” ธิดาไม่ได้สนใจที่เพื่อนๆของเธอพูดคุยกันเลยสักนิด เพราะตอนนี้เธอกำลังเอาแต่จ้องมองไปที่คนในรถ และมีบางสิ่งบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคนนี้ไม่ใช่คนคนเดียวกันกับคนที่เธอเดินชนในวันนั้น “คนนี้เหรอคิริว” ธิดาพูดขึ้นอีกครั้งโดยที่เธอยังคงจ้องมองไปที่ชายหนุ่มในรถ “ใช่ คนนี้แหละ พวกแกเดินไปส่งฉันที่รถหน่อยสิ” “ไปๆ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” หินลุกขึ้นยืนทันที หลังจากนั้นทั้งสี่คนจึงพากันเดินตรงไปที่รถคันนั้น ยิ่งธิดาเดินเข้าใกล้รถมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอมั่นใจทันที ว่าคนคนนี้คนละคนกันกับคนที่เธอเจอ “อย่าลีลารีบๆขึ้นมา!” คนในรถบอกกับบีน่าด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก ทำให้ทั้งสามคนที่ยืนฟังอยู่ต่างรู้สึกได้ถึงแรงอำมฮิตที่เขามี “ฉันไปนะ เจอกันพรุ่งนี้” บีน่าหันมาโบกมือลาเพื่อนๆของเธออีกครั้งก่อนจะรีบขึ้นรถไป “ปากร้ายจริงๆด้วยแฮะ แกว่าปะธิดา” ทันทีที่รถของบีน่าขับออกไปอัยด้าก็พูดสวนขึ้นทันที “...” “ธิดา!” “อะ..อะไร จะตะโกนทำไมเนี่ยอัยด้า ธิตกใจหมด!” “ก็เรียกแล้วแต่แกเอาแต่เหม่อลอย ทำไม! หรือว่าตกตะลึงในความหล่อของพี่ชายบีน่ามัน?” “บ้า! ธิไม่คุยด้วยแล้วกลับบ้านดีกว่า!” “ไปๆเดี๋ยวไปส่ง” เมื่อหินพูดจบจึงเดินนำไปที่รถของตัวเองทันที ทำให้ธิดาและอัยด้าต้องรีบเดินตามไป ตลอดทางกลับบ้านเด็กสาวเอาแต่นึกถึงใบหน้าของคนที่เธอเดินชน เพราะเขามีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถดึงดูดความรู้สึกของเธอ จนทำให้เธอนั้นลืมเขาไม่ลง.. ย้อนกลับไปวันที่เดินชนกัน เป็นวันที่เด็กสาวมาห้างสรรพสินค้ากับมารดาของเธอในวันหยุด ระหว่างการไปร้านอาหารธิดาได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนก่อนที่จะเดินกลับมา และในขณะที่เธอกำลังเดินไปที่ร้านอาหาร เธอได้หันไปมองที่บู๊ทที่กำลังมีมาสคอตกบสีเขียวกำลังยืนเต้นอยู่ จึงทำให้เธอไม่ได้หันไปสนใจมองทางเดินเลยสักนิด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มสูงยาวเข่าดีเดินมาพอดี จึงทำให้เธอชนเข้ากับเขาจังๆ จนต้องเซถอยหลังไปสองสามก้าว “โอ๊ย! เจ็บชะมัด~” ร่างบางลูบหน้าผากของตัวเองพร้อมพูดขึ้นด้วยความเจ็บ เพราะหน้าผากของเธอชนเข้ากับอกแกร่งของผู้ชายตรงหน้าเต็มๆ “เดินไม่ดูทางเลยนะคะ!” เธอพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เดินชน ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มก็ทำให้เธอนั้นตกอยู่ในภวังค์ทันที เพราะเขามีใบหน้าที่ขาวใสและหล่อเหลาราวกับนายแบบแต่ก็ดูดุในเวลาเดียวกัน “เกะกะ ถ้ามีตาแล้วไม่ดูทางก็ควักออกไปซะ” ชายหนุ่มตรงหน้าตำหนิเด็กสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ฟังดูแล้วทำเอาเสียวสันหลัง “อ่าว” “...” “แต่คุณก็ชนหนูนะ” “…”. ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้สนใจที่เธอพูดเลยสักนิด เขาทำแค่เพียงมองมาที่เธอด้วยสายตาเรียบนิ่งยากที่จะคาดเดา ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินผ่านเธอไปโดยไม่ได้เอ่ยขอโทษแต่อย่างใด “ชนเราเหมือนกัน แต่ไม่ขอโทษกันสักนิด” ธิดาบ่นขึ้นพึมพำก่อนจะเลิกสนใจชายหนุ่ม และเดินกลับเข้าไปหามารดาของตัวเองในร้านอาหาร ปัจจุบัน ตอนนี้เด็กสาวได้กลับมาถึงบ้านแล้ว และเธอก็กำลังเซิร์ชหาชื่อของคิรันในอินเทอร์เน็ตอยู่ เมื่อเธอได้เห็นรูปของแฝดที่ยืนถ่ายคู่กัน ก็ทำให้เธอแยกออกทันทีว่าคนไหนคือคนที่เจอ “เหมือนกันเป๊ะเลย แต่คนนี้มีรอยสัก คนที่มารับบีน่าน่าจะคนนี้ งั้นแสดงว่าคนที่เราชนก็ไม่ใช่คนเดียวกันกับที่มารับบีน่างั้นสิ แต่ไม่เห็นรอยสักที่คอนี่สิ” ร่างเล็กบ่นพึมพลางพลางจ้องมองไปที่รูปภาพของคิริวและคิรัน “เฮ้อ” ความเพลียจากการเรียนทำให้เธอต้องเลิกสงสัยและพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับมานอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงจนเผลอหลับไป ——————————————— รอชมพี่ริวคนคลั่งรัก? กดใจ+คอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยเจ้าค่ะ?? ไม่เมนท์งอลเด้ออ 555 สติ๊กเกอร์ก็ยังดีฮ้าบบ???

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more