ตอนที่11 อย่าคิดว่าง้อ
จุกผมของชายหนุ่มถูกพิมประภากำขยุ้มไว้แน่นเมื่อเขาไม่ได้เอามือออกตามที่เธอบอกแถมยังดันนิ้วเข้าไปจนสุด
“พี่วายุ”
“ขา...” เขาขานรับเธอเสียงกระเส่าเมื่อบางอย่างในกางเกงเริ่มตื่นตัวขึ้นมา
“ไม่ต้องมาขาเลยเอานิ้วออกไปเลยค่ะ”
“พิมมี่ตอดนิ้วพี่แน่นเลยค่ะ ถ้าเป็นอันนั้นจะรัดแน่นขนาดไหน หืม?...” หญิงสาวพยายามบิดตัวให้นิ้วของเขาหลุดออกจากร่องรักของเธอแต่มันก็เหมือนการขยับนิ้วของเขาเสียมากกว่าเพราะมันทำให้เธอรู้สึกเสียดเสียวแปลก ๆ
“น้ำของพิมมี่มันมาแล้วนะคะ”
“ช่างมันค่ะ พี่วายุปล่อยได้มั้ยคะเดี๋ยวมีคนมาเห็น” วายุเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว รถของเธอไม่ได้มืดทึบเหมือนรถของเขาและที่ตรงนี้ก็คือลานจอดรถเกิดมีใครมาเห็นคงไม่ดีแน่ “ถึงจะหื่นแต่ก็ไม่ทำลายภาพลักษณ์ตัวเองขนาดนั้น” วายุจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะทำเสียงออดอ้อนคนบนหน้าตักตัวเอง
“คืนนี้พิมมี่มาหาพี่ที่ห้องนะคะ”
“ไม่ค
