ม่านเงาแห่งความรัก

การวางแผนงานแต่ง

วันต่อมาคำขอแต่งงานยังเป็นความตื่นเต้นสำหรับนุชนาถ เธอไม่สามารถหยุดจ้องมองแหวนบนนิ้วของเธอได้ ทุกครั้งทำให้เธอนึกถึงค่ำคืนที่สวยงามบนชายหาดและอนาคตที่เธอกำลังจะสร้างร่วมกับราม ความคิดที่จะเป็นภรรยาของเขาทำให้เธอมีความสุข และเธอก็ทุ่มตัวเองให้กับการวางแผนงานแต่งงานด้วยพลังงานและใจอันเบิกบาน

ในทางกลับกัน รามกำลังดิ้นรนบางอย่าง ข้อความที่เขาได้รับในคืนนั้นยังคงติดในใจของเขาอย่างหนัก ทำให้เกิดเงามืดดำครอบงำความสุขของเขา เขายังไม่ได้บอกนุชนาถเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่อยากทำลายการหมั้นหมายอันแสนสุข แต่ความคิดที่ว่าสิ่งนี้อาจหมายถึงอะไรกัดกร่อนเขา ทำให้เขาเสียสมาธิแม้ว่าพวกเขาจะเริ่มวางแผนอนาคตร่วมกันก็ตาม

“ราม คุณยังฟังอยู่หรือเปล่า?” เสียงของนุชนาถทะลุผ่านความคิดของเขา ดึงรามกลับมาสู่ปัจจุบัน

เขาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์โดยเลื่อนดูอีเมลอย่างเหม่อลอย และเห็นเธอยืนอยู่ในห้องครัว ในมือข้างหนึ่งถือนิตยสารเกี่ยวกับเจ้าสาว และอีกข้างมีสมุดจด เธอมองเขาด้วยความหงุดหงิดและกังวล คิ้วของเธอขมวด

“ขอโทษที คุณพูดว่าอะไรนะ” เขาถาม พยายามสลัดความกังวลที่ปะทุขึ้นในอกของเขาออกไป

นุชนาถถอนหายใจ วางนิตยสารลงบนเคาน์เตอร์ “ฉันถามว่าคุณมีความเห็นเกี่ยวกับการจัดดอกไม้บ้างมั๊ย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้คุณฟุ้งซ่านมาก ทุกอย่างโอเคมั๊ย?”

รามฝืนยิ้มโดยวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ “ใช่ ผมสบายดี ผมคิดมากกับงานและทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว ผมสัญญา” เขาเอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน พยายามปลอบใจเธอด้วยการจูบที่หน้าผาก

นุชนาถผ่อนคลายในอ้อมกอดของเขา แต่ความกังวลในดวงตาของเธอไม่ได้จางหายไปจนหมด “ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง แต่ฉันอยากให้เราสนุกด้วยกัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นี่ควรจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตของเรา และฉันไม่อยากให้คุณพลาดเพราะคุณเครียดเรื่องงาน”

รามพยักหน้า หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อคิดถึงการทำให้เธอผิดหวัง “คุณพูดถูก ผมขอโทษนะนุช ผมจะทำให้ดีกว่านี้ ผมสัญญา”

เธอยิ้มให้เขา นิ้วของเธอลากไปตามแนวกรามของเขา “ฉันอยากได้ยินแค่นั้นแหละ” เธอพึมพำก่อนจะโน้มตัวไปจูบ

รามปล่อยให้ตัวเองหลงทางในการจูบอยู่ครู่หนึ่ง ในความอบอุ่นของร่างกายของเธอกับเขาและริมฝีปากอันนุ่มนวลของเธอ แต่เมื่อเขาผละออกไป ความวิตกกังวลที่เขาพยายามระงับก็กลับมาอย่างรวดเร็ว และเขาพยายามจะผลักมันออกไป

“ถ้าอย่างนั้น” เขาพูด พยายามเปลี่ยนเรื่อง “เล่าเรื่องดอกไม้พวกนี้ให้ผมฟังหน่อยสิ”

ดวงตาของนุชนาถเป็นประกายเมื่อเธอหยิบนิตยสารขึ้นมาและพลิกเปิดไปยังหน้าที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายช่อดอกไม้และของประดับกลางร้านอันวิจิตรบรรจง “ฉันกำลังคิดอะไรที่หรูหราและเหนือกาลเวลา บางทีอาจจะเป็นดอกกุหลาบสีขาวและดอกลิลลี่ หรือเราจะเลือกอะไรที่มีสีสันกว่านี้ด้วยดอกโบตั๋นและดอกรักเร่…”

ขณะที่เธอพูด รามพยายามเน้นไปที่คำพูดของเธอ และพยักหน้าพร้อมอธิบายไอเดียในการตกแต่งงานแต่งงาน แต่จิตใจของเขากลับล่องลอยกลับไปหาข้อความนั้น ไปสู่ความไม่แน่นอนที่เข้ามาในชีวิตของเขา เขาไม่เคยเก็บความลับได้ดีเลย โดยเฉพาะไม่ใช่จากนุชนาถ และเขาก็แทบจะทนไม่ไหว

“ราม?” เสียงของนุชนาถดึงเขากลับมาอีกครั้ง และเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่ได้ยินคำที่เธอพูดเลย

“ขอโทษ” เขาขอโทษอีกครั้งพร้อมส่ายหัวราวกับจะเคลียร์ “ผมแค่… ตื่นเต้น”

นุชนาถยิ้ม ดวงตาของเธออ่อนลง “ฉันรู้ว่ามันบ้าใช่ไหม? แต่ฉันมีความสุขมากราม ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานกับคุณ”

หัวใจของเขาบิดเบี้ยวกับคำพูดของเธอ เขาต้องการแชร์ความตื่นเต้นของเธอ เพื่อจะได้อยู่ร่วมกับเธออย่างเต็มที่ในช่วงเวลานี้ แต่เมฆดำมืดที่ปกคลุมเขาทำให้มันยากลำบาก

“ผมก็มีความสุขเหมือนกัน” เขาพูด พยายามทำเสียงน่าเชื่อถือ “ผมเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

รอยยิ้มของนุชนาถกว้างขึ้น และเธอก็โน้มตัวเข้ามาจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น รามตอบโดยโอบแขนของเขาไว้รอบตัวเธอแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น ความวิตกกังวลจางหายไปชั่วครู่ และถูกแทนที่ด้วยความสบายใจที่คุ้นเคยจากความรักของพวกเขา แต่ถึงแม้ในขณะที่จูบกัน รามก็ยังสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้น ซึ่งเป็นอุปสรรคที่ไม่เคยมีการพูดคุยกันมาก่อน

เมื่อจูบของพวกเขาลึกซึ้งขึ้น มือของรามก็เลื่อนไปบนหลังของ นุชนาถ ลอดเข้าไปใต้เสื้อของเธอเพื่อสัมผัสถึงความอบอุ่นจากผิวหนังของเธอ เธอครางเบา ๆ บนริมฝีปากของเขา ร่างกายของเธอโน้มตัวเข้าหาเขาขณะที่เธอกดตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น นิตยสารเจ้าสาวและสมุดบันทึกถูกลืมไปในขณะที่เล้าโลมกันและกัน ความตึงเครียดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาแสดงให้เห็นความต้องการซึ่งกันและกันอย่างหนักหน่วง

มือของรามจับชายเสื้อของเธอ ดึงขึ้นและพาดไว้เหนือศีรษะก่อนที่จะโยนมันทิ้งไป นิ้วของนุชนาถคลำอยู่กับกระดุมเสื้อของเขา ลมหายใจของเธอถี่ๆและหอบ ขณะที่เธอพยายามปลดเปลื้องผ้าของเขา การเคลื่อนไหวของทั้งสองเร่งรีบจนเกือบจะบ้าคลั่ง ราวกับว่าพวกเขากำลังพยายามจะสูญเสียกันและกัน เพื่อลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ

เมื่อร่างกายแนบชิดกันในที่สุด รามก็อุ้มนุชนาถขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ห้องครัว ริมฝีปากของเขาลากยาวไปตามคอของเธอจนถึงกระดูกไหปลาร้าของเธอ นิ้วของนุชนาถพันกันบนผมของเขา เธอก้มหัวไปด้านหลังขณะที่เธอส่งเสียงครางเบาๆ ห้องครัวเต็มไปด้วยเสียงหายใจอันหนักหน่วงของพวกเขา กลิ่นของกาแฟและดอกไม้สดที่ผสมผสานกับความร้อนในร่างกายของพวกเขา

“ราม” นุชนาถกระซิบ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาขณะที่เธอดึงเขาเข้ามาใกล้ “ฉันต้องการคุณ” คำพูดของเธอส่งกระแสไฟผ่านเขา และเขาก็จูบริมฝีปากของเธอด้วยความเร่าร้อน มือของเขาจับสะโพกของเธอขณะที่เขาจับขาเธอกางออก การเล้าโลมของเขารุนแรง โดยได้รับแรงกระตุ้นจากอารมณ์ที่เขาพยายามควบคุมมันเอาไว้ แต่ละสัมผัส แต่ละจูบ เต็มไปด้วยความต้องการ เพื่อค้นหาความปลอบใจในอ้อมแขนของกันและกัน