เมียพี่ชาย

วิธีการของพี่ชาย

วิธีการของพี่ชายนั้นแสนง่าย เพียงแค่ล้มตัวนอนด้วยกันแล้วเขาก็รวบตัวน้องสาวเข้าสู่อ้อมแขนแกร่ง ฝ่ามือใหญ่คอยลูบหัวลูบหลังเพื่อส่งผ่านความอบอุ่นหวังกล่อมให้น้องสาวนอนอย่างเช่นทุก ๆ ครั้ง ปกติถ้าพี่ชายทำอย่างนี้รมิดาจะรู้สึกสบายและผล็อยหลับไปในที่สุด แต่ตอนนี้การกระทำเช่นนี้ของพี่ชายกลับทำให้หัวใจเธอเต้นรัวเร็วจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า กลิ่นกายหอมสะอาดของพี่ชายทำให้รมิดารู้สึกใจสั่น และพี่ชายคงสังเกตได้เพราะทั้งคู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้

“ยังไม่หลับอีกเหรอ” พี่ชายถาม

“ใกล้แล้วค่ะ” น้องสาวตอบ แต่เขาไม่เชื่อ เขาสัมผัสได้ถึงชีพจรของน้องสาวที่เต้นตุบ ๆ ถี่รัวกับร่างในอ้อมกอดที่เหมือนจะสั่นน้อย ๆ คงจะเชื่อได้หรอกว่าเธอใกล้จะหลับ ดังนั้นคนเป็นพี่จึงตัดสินใจ…

“ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผล พี่คงต้องใช้วิธีอื่น”

“คะ?”

ได้ยินดังนั้นน้องสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ชายโน้มตัวลงมาชิดใกล้ ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกัน พี่ชายไม่รอช้าแนบริมฝีปากชิดสนิทกับริมฝีปากบางของน้องสาวทันที เขาเพียงแตะเฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น ส่วนคนเป็นน้องตาโตเบิกกว้างกับการกระทำของพี่ชาย ตื่นตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งพี่ชายผละริมฝีปากออกไปสักครู่ สติของเธอจึงกลับมา น้องสาวยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองด้วยใจเลื่อนลอยและเผลอเรียกชื่อของพี่ชายเสียงแผ่ว

“พี่วิน...”

พี่ชายที่สังเกตท่าทีของน้องสาวอยู่ตลอดจึงรวบร่างบางเข้ามาแนบอกอีกครั้ง รมิดารู้อยู่ว่าการกระทำเมื่อครู่มันออกจะเกินเลย แต่ทำไมเธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้ เหมือนเช่นตอนนี้เธอไม่อาจผละออกจากวงแขนของพี่ชายได้ ทั้งที่เธอมั่นใจว่าไม่เคยคิดเป็นอื่นใดกับพี่ชายตัวเองเลย เธอออกจะภูมิใจและวางใจในตัวพี่ชายของเธอคนนี้ พี่ชายแท้ ๆ ของเธอ...

"หนามยอกต้องเอาหนามบ่งรู้มั้ย"

รมิดาเหมือนได้ยินเสียงของพี่ชายกระซิบชิดริมหู ลมหายใจแผ่วเบาที่ตกกระทบทำให้น้องสาวถึงกับขนลุกเกรียว แต่ก็ยังไม่เข้าใจที่พี่ชายบอก

“คะพี่วิน?”

“แล้วน้องหมิงนอนไม่หลับเรื่องอะไรล่ะ”

เธอรู้ว่าพี่ชายรู้ แล้วยังจะมาถามเธอให้อายอีก แล้วเขาก็หัวเราะน้อย ๆ ตามเอกลักษณ์แบบเขาอีกแล้ว

รมิดาไม่ตอบ เธอแทบอยากจะมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มแล้วเอาผ้าห่มคลุมหน้าไว้ เธอไม่อยากเห็นสายตาเปล่งประกายวิบวับหยอกล้อของพี่ชาย และยิ่งไปกว่านั่นเขาเพิ่งจะ…จูบเธอ แต่เธอทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้ด้วยติดอยู่ในวงแขนแกร่งของพี่ชาย หัวใจก็ยังเต้นระรัวไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงง่าย ๆ

ทว่าพี่ชายก็ไม่ปล่อยให้น้องสาวว้าวุ่นใจได้นานนัก เขาโน้มตัวลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากทั้งคู่แตะกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่ชายกลับไม่ได้ประทับไว้เฉย ๆ เขาจงใจบดเบียดละเลียดชิมความหวานจากกลีบปากของน้องสาว เขาบรรจงขบเม้มกลีบปากทั้งบนและล่าง ทำให้ความรู้สึกบางอย่างก่อเกิดขึ้นในใจของรมิดา เธอไม่อาจขัดขืนพี่ชายได้ เธอรับรู้ได้ถึงกระแสความอบอุ่นที่พี่ชายส่งผ่านมา แต่ในใจกลับย้อนแย้งว่ามันผิด เขาและเธอเป็นพี่น้องกันไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะทำเช่นนี้

ในระหว่างที่ความคิดตีพันกันยุ่งเหยิง ลิ้นสากได้เริ่มเข้ามาตักตวงความหวานของเธอเสียแล้ว ความรู้สึกใหม่เริ่มก่อตัวจากส่วนที่อ่อนไหวที่สุดแผ่ลามไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย รมิดารู้สึกกล้ามเนื้ออ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ จนมิอาจจะควบคุมตัวเองได้

เมื่อลิ้มรสกลีบปากนุ่มจนพอใจแล้วผู้เป็นพี่ชายจึงผละออก เขาสังเกตเห็นได้ถึงอาการสั่นไหวของน้องน้อย เขาไม่เอ่ยอะไร เพียงให้ความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศอันอิหลักอิเหลื่อนี้ เวลาผ่านไปเนิ่นนานหลายนาที ในที่สุดผู้เป็นน้องสาวก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิวติดสั่น เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาพี่ชาย

“พี่วินคะ เราเป็นพี่น้องกัน”

พี่ชายไม่กล่าวตอบอะไร ปล่อยให้ความเงียบอันน่าอึดอัดนี้กดดันน้องสาวตัวน้อยก่อนจะตั้งคำถาม

“แล้วน้องหมิงรู้สึกดีมั้ย”

เมื่อพี่ชายถามมาเช่นนี้รมิดาจึงทบทวนความรู้สึกตัวเองปรากฏว่าเธอรู้สึกดีจริง ๆ เธอรับรู้ถึงความอบอุ่นที่พี่ชายส่งผ่าน แต่ศีลธรรมในใจยังบอกว่ามันผิด

“แต่เราไม่ควรทำแบบนี้” น้องสาวแย้งเสียงเบา

“ถ้าน้องหมิงรู้สึกดีกับสิ่งที่พี่ทำให้ พี่ก็ไม่สนว่าจะผิดถูกอะไร พี่อยากให้น้องมีความสุข” คำพูดของพี่ชายทำให้น้องสาวซาบซึ้ง แต่ความย้อนแย้งในใจก็ยังไม่หมดไป พี่ชายจึงเอ่ยต่อ

“เชื่อใจพี่นะครับ ทุกครั้งน้องหมิงเรียนรู้สิ่งแรกกับพี่เสมอ” ในระหว่างที่พูดพี่ชายก็สวมกอดน้องสาวแล้วลูบผมเธอไปด้วย

มันเป็นเรื่องจริงที่ตั้งแต่จำความได้ก็มีพี่ชายคนนี้แหละที่สอนเรื่องต่าง ๆ ให้กับเธอ เขาดีและเอาใจใส่เธอทุกอย่าง และทั้งคู่ก็ผูกพันกันมาก แม้ตอนหลังที่พี่ชายเข้ามหาวิทยาลัยแล้วทั้งคู่ต้องห่างกัน แต่ก็โทรศัพท์คุยกันทุกวัน เขาเป็นที่ปรึกษาให้เธอในทุกๆ เรื่อง เธอรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยทุกครั้งที่มีเขา