จอมใจอสูร

6

“มิ้นอยู่ดูคุณโอมให้ก็ได้ค่ะ คุณท่านไม่ต้องห่วงนะคะ” ด้วยความเป็นห่วงอัครา เธอจึงขันอาสาแบบไม่คิด

“ไม่ต้องหรอก เธอไปกับคุณแม่เถอะ ฉันอยู่ได้”

อัคราพูดเหมือนไม่ต้องการให้รวิษาอยู่ดูแล แต่แท้จริงแล้วมันคือจุดประสงค์สำคัญของเขา

“คุณโอมจะอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะคะ ไหนจะต้องหายาทาน ไหนจะต้องหาข้าวทานอีก ท้องเสียไม่มีแรงอย่างนี้คงทำเองไม่ได้ ให้มิ้นอยู่ดูแลนะคะ” รวิษาให้เหตุผล

“นั่นสิ ที่มิ้นพูดก็ถูกนะ แค่โอมจะเดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย จะช่วยเหลือตัวเองได้ยังไง ให้มิ้นอยู่ดูแลโอมนะลูก”

อินทุอรเห็นด้วยกับคำพูดของรวิษาอัคราแม้ว่าจะแข็งแรงดูแลตัวเองได้ แต่ถ้าหากอยู่ในสภาพไม่สบาย อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป ซึ่งนางจะหมดห่วงหากรวิษาอยู่ดูแลลูกชาย

“ก็ได้ครับ เพื่อความสบายใจของคุณแม่” ชายจอมดื้อยินยอมในที่สุด

“มิ้น ฝากดูแลโอมด้วยนะ แล้วฉันจะโทรหานะ” อินทุอรหันมาฝากฝังรวิษาที่ขันอาสาทำหน้าที่พยาบาลจำเป็น

“ค่ะคุณป้า คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” พยาบาลจำเป็นรับคำเสียงหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นแม่ไปก่อนนะลูก พรุ่งนี้เจอกันที่เกาะไหงนะ”

“ครับคุณแม่” อินทุอรลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างหมดห่วง

คราวนี้ในห้องก็เหลือเพียงคนท้องเสียกับรวิษา หญิงสาวนิสัยดีไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมชายเจ้าเล่ห์ก้าวเดินมาทรุดกายนั่งบนพื้นริมเตียง ไม่มีความหวาดกลัวให้เห็น เนื่องจากรวิษาคิดว่าเวลานี้เขาท้องเสีย คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรเธอเหมือนเมื่อวานแน่นอน

“คุณโอมทานยาแก้ท้องเสียหรือยังคะ ถ้าทานแล้วทานตั้งแต่ตอนไหนคะ?”

“กินไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน” เขาตอบ“เดี๋ยวมิ้นไปชงเกลือแร่แก้ท้องเสียให้คุณโอมทานนะคะ มันจะได้ช่วยให้คุณโอมหายท้องเสียอีกทางหนึ่ง”

“อืม” เขารับคำในลำคอ พลิกกายนอนหงายแต่ยังเอามือมากุมท้อง

“คุณโอมปวดท้องด้วยเหรอคะ จะเป็นบิดหรือเปล่าเนี่ย”

เธอเห็นอาการของเขาแล้วความเป็นห่วงเพิ่มขึ้นหลายเท่า กลัวว่าอัคราจะไม่ได้ท้องเสียเพียงอย่างเดียว

“ไม่เป็นหรอก เธอจะไปชงเกลือแร่ให้ฉันก็ไปสิ มัวแต่ถามนู่นถามนี่อยู่ได้” คนท้องเสียพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ค่ะๆ มิ้นไปเดี๋ยวนี้แหละคะ”

รวิษาไม่รอให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ รีบรุดออกไปจากห้อง ไปจัดการชงเกลือแร่ทันที

หลังจากที่ประตูห้องปิดลงอัคราดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางอิดโรยก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาฉายชัดถึงความร้ายกาจมองนิ่งไปยังประตูห้องพัก ริมฝีปากข้างหนึ่งยกยิ้ม

แผนของอัคราสำเร็จดังใจคิด เขาแค่แสร้งทำเป็นท้องเสีย เพื่อประวิงเวลาให้ตนเองอยู่ที่นี่อีกหนึ่งคืน จากนั้นก็จะพูดและทำให้รวิษาต้องอยู่ดูแลเขา แล้วคิดว่าไม่ใช่เรื่องยากที่ตนเองจะทำให้แผนการนั้นสำเร็จ...ซึ่งมันก็สำเร็จจริงๆ

“เธอเสร็จฉันแน่” คนเจ้ามารยาหมายมั่นกับแผนการขั้นต่อไป

ตลอดทั้งวันที่ผ่านมารวิษาดูแลเอาใจใส่คนที่แกล้งท้องเสียเป็นอย่างดี ทำอาหารอ่อนๆ ให้ทานในมื้อเที่ยง ยาแก้ท้องเสียนำมาให้เขาทานทุกสี่ชั่วโมง เกลือแร่แก้ท้องเสียก็ถูกชงมาให้เขาดื่ม ซึ่งอัคราก็ทำตัวเหมือนคนท้องเสียได้เหมือนจริง นอนบนเตียงเสมือนคนอ้อนเปลี้ยเพลียแรง ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเป็นระยะแล้วทิ้งห่างหลังจากได้ทานยาและเกลือแร่ โดยที่รวิษาไม่รู้เลยว่า อัคราไม่ได้ท้องเสียแต่อย่างใด ทุกสิ่งอย่างที่เขาทำเป็นเพราะมุ่งหมายอะไรบางอย่างจากเธอ

“คุณโอมคะ อาหารเย็นมาแล้วค่ะ”

ร่างของพยาบาลสาวจำเป็นเดินเข้ามาในห้องพักของอัครา พร้อมกับถือถาดอาหารเข้ามาด้วย เธอวางถาดที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะนอกระเบียง ก่อนจะเดินมาหาชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง

“อาหารพร้อมแล้วค่ะคุณโอม” เสียงหวานเอ่ยบอก

“พยุงฉันหน่อยสิ ฉันรู้สึกขามันเปลี้ยๆ ยังไงก็ไม่รู้” ชายมากแผนทำเป็นไม่มีแรง รวิษาที่ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้เฉลียวใจอะไร คิดเพียงว่าเขาป่วยจริงๆ เพราะตลอดช่วงเช้าถึงเที่ยง เขาลุกเดินไปมาระหว่างเตียงกับห้องน้ำ พอช่วงบ่ายอาการท้องเสียทุเลา อัคราก็เอาแต่นอนบนเตียงเหมือนคนพักเอาแรง

ความหวาดกลัวที่จะอยู่ตามลำพังกับเขา หวั่นใจว่าเขาจะดึงเธอไปกอดจูบไม่หลงเหลือ เพราะความเป็นห่วงมีมากกว่า เธอจึงดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างนี้ และนั่นทำให้รวิษาขยับตัวไปใกล้ร่างหนาที่อยู่บนเตียง โน้มตัวแล้วใช้ลำแขนโอบแผ่นหลังของอัครา มืออีกข้างจับตรงแขนกำยำของเขา

“ค่อยๆ ลุกนะคะคุณโอม”

เธอเอ่ยบอกคนตัวโต อัคราทำตามที่รวิษาบอก เขายกลำตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้จังหวะที่เธอไม่ทันตั้งตัว ตวัดแขนรัดร่างสวยไว้แน่นก่อนจะยกร่างเธอลอยข้ามขาแข็งแรง ทุ่มร่างเล็กให้นอนบนที่นอนหนานุ่มของเขา

“ว้าย!คุณโอม ปะ ปล่อยมิ้นค่ะ ปล่อยมิ้น”

น้ำเสียงสั่นๆ ดวงตาหวาดหวั่นและตื่นตระหนก ใบหน้าขาวเริ่มซีดเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พยายามบิดตัวไปมา ใช้มือผลักร่างใหญ่โตที่เกยทับให้ออกห่าง ทว่าร่างของอัคราไม่ได้ไหวติงเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยให้โง่ ฉันอุตส่าห์วางแผนซะดิบดีไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปง่ายๆ หรอก” คำพูดของเขาเรียกความตกใจให้กับรวิษาไม่น้อยระคนไปด้วยความสงสัย

“คุณโอมพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ?” สาวนิสัยดีถามเสียงสั่นฝ่ามือยังยันอยู่ตรงแผงอกของอัครา

“ก็หมายความว่า ฉันแกล้งท้องเสียน่ะสิ ฉันแกล้งท้องเสียแล้วทำทุกอย่างให้เธออยู่ดูแลฉัน”

เขาตอบตามตรง หลุบตาต่ำมองริมฝีปากสีชมพูที่สั่นระริกด้วยความกลัว รวิษาหน้าซีดลงกว่าเดิมหลังจากได้ยินคำตอบของอัครา นี่เธอถูกเขาหลอกหรือนี่ ไม่ใช่สิ อัคราหลอกทุกคนในบ้าน หลอกว่าท้องเสีย ทำท่าทำทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง อิดโรยได้สมจริงมากๆ มากจนไม่มีใครสงสัยแม้กระทั่งตัวเธอเอง

โอย...อย่างนี้ไม่ดีแน่ ไม่ดีแน่ๆ

เธออยู่ตามลำพังกับเขาในห้องนี้และในบ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว หากอยู่ต่ออีกนาทีเดียว เธอก็ไม่รู้ว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของอัคราหรือไม่ ทำไมรวิษาจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากดวงตาคมกริบวาวระยับที่มองมายังเธอนั้น ราวกับว่าอยากจะกลืนกินเนื้อตัวเธอเสียให้ได้ จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี รวิษาใช้ความคิดที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดให้เป็นประโยชน์ ทว่าดูเหมือนเธอจะคิดอะไรไม่ออก เนื่องจากความกลัวมันบดบังทุกอย่าง

“คุณโอมปล่อยมิ้น ปล่อยมิ้นนะคะ ฮือ” เธอขอร้องเขาทั้งน้ำตา หวังว่าเขาจะเห็นใจ

“อย่าร้องไห้สิ ฉันไม่ได้ฆ่าเธอให้ตายซะหน่อย” นิ้วมือใหญ่กรีดน้ำตาสาวที่หยดไหลทางหางตาแผ่วเบา โน้มใบหน้าไปยังใบหูสาว “ฉันทำให้เธอมีความสุขต่างหากล่ะมิ้น”

“ไม่ ไม่ คุณโอมปล่อยมิ้น คุณโอมอย่าทำอะไรมิ้นเลยนะคะ มิ้นขอร้อง ฮือ”

แม้ว่ารวิษาจะรักอัคราจนสุดหัวใจ แต่เธอก็ไม่ยอมตกเป็นของเขาง่ายๆ ฉะนั้นรวิษาจึงดิ้น ดิ้นและดิ้น ผลักไสร่างหนาจนสุดแรงเกิด เท้าก็พยายามหดแล้วยันร่างหนา ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เธอทำมันสูญเปล่า เขาใช้ขาข้างหนึ่งพาดขาเรียวเล็กทั้งสองข้างหยุดการเคลื่อนไหวไปในบัดดล มือแข็งแรงข้างหนึ่งรวบข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนจะตรึงไว้เหนือศีรษะแล้วกดลงไปบนที่นอน

“คุณโอมปล่อยมิ้นนะคะ ปล่อยมิ้น ทำไมคุณโอมทำกับมิ้นอย่างนี้คะ ปล่อยมิ้นไปเถอะค่ะ ฮือ”

รวิษาอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตาอีกครั้ง แล้วหวังลึกๆ อีกเช่นเคยว่าเขาจะเมตตาปล่อยนกปล่อยกาให้เป็นอิสระ เขากลับแสยะปาก ยิ้มหยันกลับวาจาไม่เข้าหู

“ปล่อยเหรอ?” อัคราหยุดพูดชั่วอึดใจ “ฉันปล่อยเธอแน่ แต่จะปล่อยหลังจากที่ฉัน...”

เขากระซิบประโยคต่อท้ายเบาๆ ข้างหูของรวิษา ดวงตาสาวขยายตัวกว้างเต็มที่ ความกลัวแล่นพล่านในจิตใจ ออกแรงดิ้นทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้รับอิสระ แต่ถึงกระนั้นรวิษาก็พยายามขยับตัวให้มากที่สุด แล้วช่วงวินาทีหนึ่งความคิดบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในสมอง

ทางออกของเธอ...