“แต่ต่อไปนี้เธอเป็นของฉัน...เพราะผัวเธอยกให้ฉันแล้ว”
รวิษาดิ้นรนอยู่ใต้ร่างหนา ที่ยังคงทาบทับร่างของเธออยู่ ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นระรัว จากความตื่นเต้นระคนตกใจ หากแต่เสียงเคาะประตูไม่หยุดหน้าห้อง เหมือนเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตของรวิษา ทำให้ร่างของทั้งสองผละออกจากกันในทันที
“เข้ามา”อัคราจัดแจงเสื้อผ้าที่ผิดรูปเล็กน้อยให้เข้าที่ ก่อนจะเอ่ยอนุญาตเจ้าของมือที่เคาะประตูให้เข้ามาในห้องได้
มานะก้าวเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ได้ไม่กี่ก้าว เขารู้สึกเหมือนกับว่าอยากจะหายตัววับไปตอนนี้ เนื่องจากดวงตาของเจ้าของห้องเป็นมิตรเสียเมื่อไหร่ แข็งกร้าวราวกับโกรธเขามาเป็นร้อยปี แล้วยิ่งเห็นรวิษานั่งอยู่บนโซฟาด้วยแล้ว ความรู้สึกอยากจะออกไปจากห้องนี้ยิ่งโถมในใจของเขามากขึ้น
เขาไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นในห้องนี้ เท่าที่สังเกตดูทางสายตาแบบคร่าว มีบางอย่างบนร่างกา
