อัคราเองเริ่มทนกับความกระชับที่โอบรัดตัวตนของเขาไม่ไหว เพราะทุกครั้งที่เขาคืบคลานผ่านความคับแน่น เหมือนกับว่าเขากำลังเดินอยู่ในหุบเขาที่เต็มไปด้วยช่องทางที่คับแคบ หายใจไม่ออกอึดอัด อยากจะปลดปล่อยตัวเองออกมาจากความรู้สึกนั้น ร่างของรวิษาเกร็งกระตุกเมื่อเขาระรัวเร็วและขับเคลื่อนอย่างไม่ออมแรง ดุดัน
“คุณโอม...อา...อา...กรี๊ดดด”
เสียงกรีดร้องเป็นทางยาวเมื่อเธอก้าวผ่านหุบเหวมายังเส้นทางที่มีแต่หมู่มวลดอกไม้สวยงามบานสะพรั่งตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว เรียวของามถูกยกพาดเอาไว้ที่บ่าหนา ก่อนที่เขาจะดันตัวไปข้างหนาและเร่งจังหวะแรงรักให้เร็วระคนหนักหน่วงหลายครั้ง ด้วยความดุดันก่อนจะแช่นิ่งปลดปล่อยความสุขสมเข้าใส่กลีบกุหลาบช่องามพร้อมกับเปล่งเสียงครางกระหึ่มอย่างอดกลั้นไม่ไหว
เมื่อทุกอย่างดำเนินไปถึงจุดสิ้นสุด อัคราพลิกกายลงจากร่างของเธอทันที เหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ เมื่อเขาปรับลมหายใจให้กล
