Chapter 2
2005 Words
21:00น. บาร์โฮส
"ลูกค้าอยู่ห้องวีไอพี2 มึงเดินขึ้นไปเลย คนนี้จ่ายหนักสุด แต่กูบอกก่อนว่ามึงอาจจะไม่อยากทำ อยู่ที่มึง ถ้าไม่โอเค มึงโอนเงินคืนเขาได้เลย"กัสเอ่ย
"อื้ม"
เพิร์ทคุยกับกัสเสร็จก่อนก้มมองเงินในบัญชีที่โอนมากว่า4แสน ซึ่งมันมากจนเขาเองยังตกใจ
VIP2
เพิร์ทเปิดประตูเข้ามาที่ห้องวีไอพี ห้องซึ่งมีคนที่ยอมจ่ายเงินให้เขามากมายเพื่อร่างกายที่เขาไม่ได้เต็มใจจะเอามันแลกกับเงิน
"เข้ามาซิ"
"หมอ!!!!!" ไม่ผิดแน่ ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลาทำหน้านิ่งคนนั้นคือหมออลันแน่นอน แต่ทำไมเป็นเขา?? เพิร์ทถึงกับยืนตัวแข็งทื่อสมองโล่ง เมื่อรู้ว่าคนที่ตะมาซื้อความสุขจากเลือนร่างของเขาคือหมอหนุ่มผู้ที่รักษาน้องสาวของเขาอยู่
วันนี้หมออลันใส่เพียงกางเกงยีนส์ เสื้อสีพื้น และแจ็คเก็ตอีกตัวเท่านั้น เขาดูลุคบอยมากๆ ไม่เหมือนกับหมอสักนิด
“ตกใจอะไร” หมออลันเอ่ย
“เดี๋ยวผมโอนเงินคืนนะครับ”เพิร์ทเอ่ย
“ผมไม่รับ ผมให้คุณแล้ว คุณก็ต้องให้ในสิ่งที่พูดไว้กับผมบ้าง” หมออลันเอ่ย
“เอ่อออ..ตะ..แต่นั่นมัน..” เพิร์ทเอ่ย
“ว่าไง ตั้งใจจะทำแล้ว จะมาถอยตอนนี้คงไม่ทัน..”
“ผะ...ผม...”
เพิร์ทถอยหลังทีล่ะก้าวๆเมื่อถูกหมออลันรุกหนักจนกระทั่งชนกำแพง
ปึ่ง!!!! แขนแกร่งของหมอหยัดเข้ากับกำแพงทั้งสองข้างโอบร่างของเพิร์ทไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหน
“ผมเป็นคนพูดจริง ทำจริง เพราะฉะนั้น อย่าคิดจะถอย เพราะผมไม่เคยยอมใคร..”
ตึกๆๆๆๆๆๆ หัวใจดวงน้อยของเพิร์ทเต้นระส่ำอย่างไม่เคยเป็น เมื่อหมออลันเอ่ยขึ้นในขณะที่ใบหร้าของเขามาคลอเคลียใกล้ๆกกหู เพิร์ทถุฃกับยืนตัวแข็งเพราะทำอะไรไม่ถูก
“ตะ...แต่ผมปะ..เป็นผู้ชายนะครับ มะ..หมอ เอ่ออ..”
เพิร์ทเอ่ยขึ้นอย่างไม่เต็มคำ เมื่อหมออลันซึ่งเป็นหใอหนุ่ใหน้าตาหล่อเหลา และที่สำคัญ หมออลันเป็นผู้ชาย และตัวเขาเองก็เป็นผู้ชาย เพิร์ทยอมรับว่สหมออลันทไให้เขารู่สึกแปลกๆ แต่นี่มันไม่ถูกต้อง
“ผมไม่สน!” หมออลันเอ่ย
“แต่ผม...”
“กล้าคิดที่จะทำ นายต้องกล้าทำให้จบซิ”
“มะ..หมอ!!”
หมออลันซุกไซ้ใบหน้าไปตามลำคอของเพิร์ทในขณะที่ที่เพิร์ทพยายามดิ้นแต่กลับสู้แรงหมออลันไม่ไหว มือของเขาถูกหมอล็อคไว้กับกำแพง กลิ่นแอลกอร์ฮอร์อ่อนๆในลมหายใจของหมอทำให้เพิร์ทรุ้สีกแปลกมากขึ้นไปอีก
“หมอ! ยะ..อย่า!” เพิร์ทเอ่ย
“หึ!”
หมออลันดูดต้นคอของเพิร์ทจนเป็นรอยช้ำสีแดง ก่อนจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระพรางยืนยกยิ้ม
เพิร์ทรีบถอยหนีเมื่อความตกใจที่ถูกหมออละนจู่โจม ทำเอาเขาทำตัวไม่ถูก
“ตามผมมา”
หมออลันเอ่ยพราฃเดินออกจากห้อง แต่เมื่อเห็นเพิร์ทไม่ยอมเดินตามเขาเลยเลือกที่จะเดินมาลากแขนเพิร์ทไปที่รถแทน
จนกระทั่งมาถึงคอนโดที่เพิร์ทมาครั้งก่อน แต่เขาทิ้งระยะห่างจากหมออลันพอสมควรด้วยความกลัวว่าหมอจะทำแบบนั้นกับเขาอีก
“นั่งลง เรามีเรื่องต้องคุยกัน” หมออลันเอ่ย
“หมอมีอะไรกับผม ผมจะค*****นหมอทั้งหมด” เพิร์ทเอ่ย
“เพิร์ลกำลังทรุด ค่ารักษาไม่ใช่น้อยๆ นายอยากเห็นน้องสาวตายต่อหน้า? ถ้าค*****นผมจะเอาที่ไหนจ่ายค่ารักษา?” หมออลันเอ่ย
“.........”
“ต่อไปต้องมาอยู่ที่นี่ ผมจะเป็นคนจ่ายค่ารักษาเพิร์ลเอง แค่..” หมออลันเอ่ย
“แค่อะไรครับ”
“แค่คอยทำตามที่ผมบอกเท่านั้นพอ” หมออลันเอ่ย
“แล้วผมต้อง...เอ่อออ...ต้องทำแบบนั้นกับหมอเหรอ” เพิร์ทเอ่ย
“ดูก่อน” หมออละนตอบสั้นๆ
“.......”
“ต่อไปเรียกพี่อลัน” หมออลันเอ่ย
“ครับ”
“ต่อไปฉันจะไม่อนุญาตให้ไปทำงานที่บาร์โฮสอีก เข้าใจมั้ย” หมออลันเอ่ย
“แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะครับ ผมต้องเรียนหนังสืออีก” เพิร์ทเอ่ย
“เอาไว้ใช้”
หมออลันส่งบัตรเครดิตให้เพิร์ท เขามองมันอย่างอึ้งๆเมื่อจู่ๆหมอที่รักษาน้องสาวกลับกลายมาเป็นคนขีดทางเดินชีวิตซะแบบนั้น
“ผมรับไม่ได้หรอกครับ”
“ให้ตอบอีกที!” หมออลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น
“........”
เพิร์ทหยิบบัตรนั่นขึ้น ก่อนจะมองชื่อเจ้าของบัตรซึ่งคือหมอหนุ่มตรงหน้า ก่อนค่อยๆเงยมองหน้าเขา แต่กลับต้องชะงักเมื่อจู่ๆใบหน้าหล่อๆนั่นก็พุ่งเข้ามาประกบปากจูบกับเขาทั้งที่ไม่ทันตั้งตัว
“อืมมม”
“แค่กๆๆ”
เพิร์ทถึงกับหายใจไม่ออกจนต้องผละปากหนีหมอหนุ่ม
“สงสัยต้องสอนจูบกันใหม่แล้วมั้ง” หมออลันเอ่ย
“!!!!!!!!”
คำพูดของบหมออลันทำเอาเพิร์ทไปต่อไม่ถูก นี่เขาเพิ่งจูบกับหมออลันแบบนั้นเหรอ แต่เขาเป็นผู้ชายนะ มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ เขาไม่ได้ชอบแบบนี้สักหน่อย ทำไมหมออลันถึงทำแบบนี้กับเขา
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" หมออลันเอ่ย
"ผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับ" เพิร์ทเอ่ย
"ฉันก็ไม่ได้เป็น" หมออลันตอบนิ่งๆ
'แล้วทำไม..."
"ไม่ต้องถามเยอะ อันนี้คีย์ห้อง เดี๋ยวทำลายสแกนนิ้วให้จะได้เข้าออกห้องได้เวลาที่ฉันไม่อยู่" หมออลันเอ่ย
"จะให้ผมมาอยู่ที่นี่ แล้วแฟนพี่จะไม่ว่าเหรอครับ" เพิร์ทเอ่ย
"ฉันไม่มีแฟน"
"เป็นไปไม่ได้แน่" เพิร์ทเอ่ย เพราะหมอหนุ่มหล่อเหลาแบบหมออลันคงไม่มีทางที่จะโสดแน่ๆ
"หมอที่เอาแต่ทำงานแบบฉัน ใครจะมาทนอยู่ด้วยได้" หมออลันเอ่ย
".............."
"ไปอาบน้ำซิ ผ้าอยู่ตู้แรกทางขวามือ"
หมออลันเอ่ยก่อนนั่งลงที่โซฟาอีกครั้งต่อหน้าเพิร์ทที่เอาแต่ทำหน้าคิดหนัก
"ผมจะไปหาเพิร์ล"
ในขณะที่เพิร์ทจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากห้อง แต่รับถูกหมออลันคว้าแขนไว้แล้วกระชากกลับมาหาตัวเอง เพิร์ทเซล้มลงกับโซฟา ก่อนที่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิด ก็เกิดขึ้น
"พี่...อื้ออ"
หมออลันโถมร่างกายแกร่งของตัวเองทาบทับร่างของเพิร์ท ด้วยความกำยำที่หมออลันดูจะมีมากกว่าทำให้เพิร์ทไม่แม้แต่จะดิ้นหนี
"พี่ปล่อยผมนะ"
เพิร์ทเริ่มโวยวายเมื่อเขาถูกหมออลันซุกไซ้ใบหน้าเขาที่ซอกคอ ก่อนเกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้นกับร่างกาย
"ฉันเป็นหมอ ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร!" หมออลันเอ่ย
"ปล่อยผมนะ ผมไม่ทำแบบนี้!"
เพิร์ทยังคงโวยวายเมื่อจู่ๆมือหนาของหมออลันก็ปลดกระดุมเสื้อของเขาออกก่อนลูบไล้มือไปตามข้างลำตัว เพิร์ทยอมรับว่าเขารู้สึกแปลก แต่ก็มีอีกความรู้สึกที่บอกว่าทำแบบนี้ไม่ได้
"พี่!! ปะ..ปล่อยผมนะ ยะ..อย่า.."
เพิร์ทเริ่มเสียงอ่อนลงเมื่อถูกหมออลันประกบริมฝีปาก มืออีกข้างถูกเขาลูบเข้ากับกลางกายที่มังกรกำลังหลับไหลเริ่มขยายตัวแปลกๆ นี่เขากำลังมีอารมณ์กับผู้ชายคนนี้เหรอ
'ปากบอกไม่ แต่ไอ้นี่มันไม่ใช่นะ"
หมออลันกระตุกยิ้มก่อนจับเข้าที่กลางเป้าอย่างจัง เพิร์ทเริ่มส่ายสะโพกหนีเมื่อถูกรุกแรงแบบนั้น
"พี่อย่าทำผมเลย"
"ทำอะไร ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลย" หมออลันเอ่ย
"พี่จะทำแบบนั้นกับผมไง ไม่ใช่เหรอ.." เพิร์ทเอ่ยแบบติดๆขัดๆ
"ลองดูมั้ยล่ะ" หมออลันเอ่ยก่อนใช้มือปลดเข็มขัดของเพิร์ทออกจนเขาถลกกางเกงลงไปได้ เพิร์ทดิ้นสุดแรง แต่ร่างเล็กของเขาสู้หมออลันที่ร่างกายกำยำไม่ได้แม้แต่น้อย
"จะปฏิเสธว่าไม่มีอารมณ์?" หมออลันเอ่ยก่อนคว้ามือเข้ากับมังกรตัวโตที่กำลังขยายตัวขึ้น
"อ่าส์ พี่อย่าทำ...." เพิร์ทเอ่ย
จู่ๆหมออลันก็ลุกขึ้นก่อนที่จะถอดเสื้อที่หลุดลุ่ยของตัวเองออก มัดกร้ามเนื้อลอนสวยของหมอมันช่างบ่งบอกถึงการดูแลหุ่นเป็นอย่างดี
"จัดการมันซะซิ!"
หมออลันเอ่ยก่อนปลดเข็มขัดกางเกงของตัวเองออก นั่นมันเผยความเป็นชายที่กำลังชูชันต่อหน้าชายหนุ่มที่กำลังหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
"จะ..จัดการยังไง" เพิร์ทเอ่ย
"ทำให้มันสำลักน้ำที" หมออลันเอ่ย
"!!!!!!!"
“เร็วซิ!”
เพิร์ทมองแก่นกายตรงหน้าที่มันดูใหญ่จนเขาตกใจและมันยังตั้งตะหง่าน เขาคุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของมันที่เขาเองก็เห็นมันมาตั้งแต่เกิด แต่ไม่ใช่ของคนอื่นแบบนี้ซิ
“ผม...”
“นายรู้ว่าควรทำยังไง” หมออลันเอ่ย
เพิร์ทกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ทั้งที่ปากบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นชายรักชาย แต่ความรู้สึกเขากลับไม่ได้รังเกลียดหมออลันแม้แต่น้อย จนเขาเองก็ไม่เข้าใจ
เขาค่อยๆคว้ามันทั้งที่มือสั่นเทา ก่อนจะจับเข้าตรงส่วนที่ขยับไม่ต้องมากแต่สร้างความเสียวซ่านได้ไม่น้อย
“อืมส์นั่นแหละ”
หมออลันเอ่ยพรางเงยหน้าขึ้นเมื่อสิ่งที่เพิร์ททำมันมอบความรู้สึกเสียวซ่านกับเขา
“ใช้ปากหน่อย” หมออลันเอ่ย
“ปะ..ปากเหรอครับ”
“ใช่ ใช้ปากของนาย”
เพิร์ทตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เคยมาก่อน เขามองแก่นกายนั่นที่มันเต่งตึงจนส่วนหัวสีเชอรี่เงาวับพร้อมกับน้ำหล่อลื่นเหนียวๆที่พวยพุ่งออกมาพร้อมกับแรงสาวมือของเพิร์ท
เพิร์ทค่อยๆก้มลงใช้ลิ้นแตะลงบนส่วนหัวนั่นก่อนจะอมมันเข้าไปทั้งแท่งอย่าไม่นึกรังเกียจ ทุกอย่างอัตโนมัติด้วยตัวมันเอง
อ๊อก!!! อ๊อก!!! อ๊อก!!! อ๊อก!!!!
“อ่าส์!!!”
ไม่นาน แก่นกายลำนั่นก็เริ่มพองตัวไม่หยุดราวกับว่ามันกำลังจะปลดปล่อยน้ำกามออกมา หมออลันจิกมือลงบนผมของเพิร์ทเต็มแรงก่อนช่วยโยกเอวไปตามจังหวะ
“อ๊า!!!!!!!”
“แค่กๆๆๆ”
หมออลันปลดปล่อยน้ำกามออกมาจนสุดเต็มโพรงปากของเพิร์ท เขาถึงกับสำลักน้ำกามนั่นทันทีก่อนที่มันจะไหลเยิ้มออกมานามลำคอ
“เก่งมาก” หมออลันเอ่ยก่อนถอนแก่นออกจากปากของเพิร์ทพรางยกยิ้มมองภาพนั้นอยู่แบบนั้น
เพิร์ทรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนรีบล้างหน้าบ้วนปาก เมื่อน้ำกามรสชาติแปลกไหลอาบเต็มปากของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่นานหลังจากล้างหน้าล้างปาก เพิร์ทออกมาพบว่าหมออลันกำลังอาบน้ำอยู่อีกห้อง เขารีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากคอนโดหมอไป นั่งแท็กซี่ตรงไปยังโรงพยาบาล ตลอดทางเขาเอาแต่นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ แล้วส่ายหัวเพื่อไล่ความคิดนั้น
“พี่เพิร์ท เลิกงานแล้วเหรอค่ะ” เพิร?ลเอ่ยเมื่อตื่นมาเจอพี่ขายมานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ
“อื้ม เพิร์ลเป็นยังไงบ้าง” เพิร์ทเอ่ย
“ดีค่ะ วันนี้ไม่มีเลือดออกเลย หมอพาหนูออกจากไอซียูมาเมื่อเย็น” เพิร์ลเอ่ย
“อืม เพิร์ลทำพี่กลัวรู้มั้ย สัญญากับพี่ได้มั้ยว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน” เพิร์ทเอ่ย
- Writer
