4 ชอบมาตั้งแต่ตอนนั้น
1519 Words
คุยกันเสร็จแล้วคีรินก็เดินเข้ามาในห้องอาหารคนเดียว จนผู้ใหญ่ทั้ง 4 คนต่างมองหาอริสา เพราะไม่ได้ตามเขาเข้ามา
"น้องล่ะคีย์"
"น่าจะไปเข้าห้องน้ำนะครับ" เขาก็ตอบด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดอย่างลืมตัว
แม้ทุกคนในห้องไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติ แต่มีหรือจะรอดพ้นสายตาของศศิ เธอจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เพราะรู้สึกว่าต้องมีอะไรที่ไม่ค่อยดีแน่ๆ ดูท่าทางเขาก็ไม่ได้ดีใจอะไร ไม่เหมือนคนที่อยากแต่งงานเลยด้วยซ้ำ
"คีย์ป๊าฝากน้องด้วยนะ ถ้าไม่มีป๊าแล้ว น้องก็คงจะเหงาน่าดู" เจ้าสัวชาตรีก็พูดพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าลง
"คุณ..." ศศิก็ย่อตัวลงไปนั่งข้างๆ พร้อมกับจับมือสามีไว้เป็นการปลอบโยน
"ถ้าคีย์แต่งงานกับน้องแล้ว ช่วยดีกับน้องหน่อยนะ" เจ้าสัวชาตรีก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาไม่รู้หรอกว่า ว่าที่ลูกเขยคนนี้ จะรักลูกสาวเขาได้แค่ไหน แต่ด้วยที่ครอบครัวสนิทกัน ฝากลูกสาวที่เป็นดั่งดวงใจ ไว้กับครอบครัวนี้ ยังดีกว่าให้ลูกสาวเธอไปคบกับใครก็ไม่รู้ อาจจะโดนรังแกหรือทำไม่ดีด้วยก็ได้
"ครับ" เขาก็ตอบเสียงเรียบ แม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่พอเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวนั้น ใจของเขาก็อ่อนลงในทันที
"เราสัญญาค่ะ ว่าเราจะดูแลหนูไอริสให้ดีที่สุด" คุณเนตรก็พูดขึ้น เพื่อให้เจ้าสัวสบายใจเช่นกัน
"ไปเข้าห้องน้ำมาเหรอคะ" เมื่อผ่านไปสักพักอริสาถึงเดินเข้ามา ศศิก็ถามขึ้นเมื่อเห็นถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ
"ค่ะ" เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้ทุกคน
และแล้วเมื่อถึงเวลา ทั้งสองครอบครัวก็แยกกันกลับ ซึ่งคนป่วยอย่างเจ้าสัวชาตรี นานทีจะออกจากบ้านแบบนี้ ก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยหอบ ที่ไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่ป่วย เพราะเขาเองก็อยากเก็บแรงเอาไว้ อยากออกไปกินข้าวกับครอบครัว หรือรอไปงานแต่งลูกสาว ก่อนที่เขาจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ณ บ้านเจ้าสัวชาตรี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"หนูไอริสนอนหรือยังคะ"
"ยังค่ะน้าศิ" อริสาก็ตอบพร้อมกับเดินออกมาเปิดประตูให้
"จะนอนแล้วเหรอคะ น้าขอคุยด้วยหน่อยสิ"
"ยังค่ะน้าศิ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ"
"หนูโอเคไหม" ศศิถามด้วยสีหน้าที่กังวล
"ค่ะ มีอะไรที่ริสจะไม่โอเคหรอคะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้เช่นเคย
"หนูไอริส ถึงแม้น้าจะไม่ใช่แม่หนู แต่น้าก็เลี้ยงหนูมา แล้วน้าก็รู้ด้วยว่าหนูรู้สึกอะไรอยู่"
"..." รอยยิ้มสดใสของเธอก็เริ่มหุบลง เมื่อได้ยินประโยคนั้น
"ถ้าไม่สบายใจอะไรก็คุยกับน้า น้าอยากเห็นหนูมีความสุขนะคะ น้าไม่อยากเห็นหนูเสียใจอะไรเลย"
"ฮึกๆๆ น้าศิ" จนสุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว พร้อมกับร้องไห้ออกมาจนตัวสั่นโยน
"ถึงยังไงหนูก็ยังมีน้าอยู่นะ" ศศิก็กอดพร้อมกับลูบหลังให้เธอเบาๆ
"ริสคิดมากเรื่องป๊า กลัวป๊าจะเป็นอะไรไป ฮึกๆๆ" เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้สำหรับเธอ ก็คือเรื่องพ่อ เธอเสียอะไรไปก็ได้ แต่เธอไม่อยากเสียพ่อเธอไปจริงๆ
"ไม่เป็นไรนะคะ เรื่องที่มันจะเกิดถึงเวลาก็ต้องเกิดอยู่ดี หนูต้องปล่อยวางและทำทุกวันให้ดีที่สุด"
"ริสยังทำใจไม่ได้ค่ะ"
"หนูต้องเข้มแข็งให้มากๆนะคะ ป๊าหนูจะได้มีกำลังใจสู้"
“...”
"แล้วเรื่องอื่น..."
"ฮึก พี่คีย์เขาไม่ได้อยากแต่งงานกับริสค่ะ" แล้วเรื่องแต่งงานก็เป็นอีกเรื่องที่เธอเครียด เขาไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย
"แล้วหนูอยากแต่งงานกับเขาไหม"
"..."
"ลองถามตัวเองดูอีกครั้ง งานแต่งก็จะเริ่มแล้วนะ ถ้าอยู่ด้วยกันไปจะอยู่ด้วยกันได้จริงๆ เหรอ"
"..."
"หนูไอริสอยากแต่งงานกับเขาใช่ไหม"
"ค่ะ ริสอยากแต่งงานกับพี่คีย์ เพราะเป็นพี่คีย์นะคะ ริสถึงอยากแต่ง" เธอก็พูดแบบไม่ปิดบัง
"หนูชอบเขาใช่ไหม" ศศิก็ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ค่ะ ตอนเด็กๆ พี่คีย์เขาเคยดีกับริส ริสชอบเขามาตั้งแต่ตอนนั้น"
"แล้วตอนนี้ก็ยังชอบอยู่?"
"..." ใช่ลึกๆในใจของเธอคือเธอยังชอบเขาอยู่ เธอถึงไม่มีใครเลยมาจนถึงทุกวันนี้
"ถ้าอย่างงั้นก็แต่งกัน ถ้าหนูมีความสุขก็ทำค่ะ"
"แต่เขาไม่ได้ชอบริส แล้วแบบนี้..."
"หนูไอริสของน้าทั้งสวยทั้งน่ารัก นิสัยก็ดี ชาติตระกูลดี มีการศึกษา ทั้งงานบ้านงานเรือนก็เก่ง ไปอยู่ที่ไหนใครจะไม่ชอบบ้าง"
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะน้าศิ" จนเธอก็ยิ้มออกมาจนได้ ความสบายใจก็เริ่มกลับเข้ามา
"น้าเชื่อแบบนั้นนะ ถึงตอนนี้คุณคีย์เขาจะยังไม่ชอบหนู แต่น้าว่าสักวันเขาต้องชอบ และหลงรักหนูไอริสมากๆได้แน่" ความจริงทีแรกศศิก็กะว่าจะไม่สนับสนุน เพราะด้วยหลายๆอย่างที่เธอเห็นจากคีรินวันนี้ แต่พอได้มาคุยกับอริสา และเธอก็ยืนยันว่าเธอชอบเขา อยากใช้ชีวิตกับเขาจริงๆ ก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของเธอแค่นั้น
ณ บ้านคีริน
หลายวันต่อมา
Rrrr Rrr Rrr
"เอ่อ" คีรินก็ตื่นมารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย
(เฟิส : มึงอยู่ไหนวะ)
"บ้าน"
(เฟิส : สายโด่ละไอ้ห่า)
"เรื่องของกู มึงมีอะไร" เขาก็เอาโทรศัพท์จากหู ออกมาดูเวลา ตอนนี้ปาไป 10 โมงกว่าแล้วหรอเนี่ย เพราะด้วย 2 วันมานี้เขาไม่สบาย เมื่อคืนกินยาไปหลายเม็ด วันนี้เลยตื่นสายไม่ได้ไปทำงาน
(เฟิส : ศุกร์นี้ที่มึงชวนกูไม่ได้ไปแล้วนะ)
"ไอ้ห่า อะไรของมึงนัดไม่เป็นนัด"
(เฟิส : เอ่อน่า) ชรัชก็พูดไปอย่างปัดๆ
"มึงมีอะไรหรือเปล่า"
(เฟิส : เปล่าาาาาา) เสียงสูงป๊าด
"มึงมี"
(เฟิส : ก็กูไม่ว่างไง)
"บอกกูมา ไม่งั้นกูสั่งคนไปถล่มมึงแน่"
(เฟิส : เอ่อ กูติดเมีย แล้วกูก็กลัวเมียด้วย) จนในที่สุดชรัชก็พูดออกมาแบบไม่ปิดบัง เขาไม่กล้าไปไหนเลยตั้งแต่มีเมีย ตอนนี้จะไม่ทำเรื่องบ้าๆอะไร ให้หงส์หยกระแคะระคายแม้แต่นิดเดียวไม่ได้ เพราะความผิดใหญ่หลวงของเขา เพิ่งได้รับการอภัย แต่เพราะว่าวันนั้น เขาอยากประชดเธอ เลยนัดรับเที่ยวกับคีรินไป ถึงตอนนี้เมื่อดีกัน เขาเลยรีบโทรมาปฏิเสธให้ไว
"เมียยยยย ไอ้เหี้ย มึงเนี่ยนะมีเมีย" ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ ไอ้เฟิสที่เจ้าชู้ที่สุดในสามโลก มีผู้หญิงในชีวิตเป็นแพ แล้วอย่างมันเนี่ยนะจะยกใครขึ้นมาเป็นเมีย ช่างเป็นเรื่องที่ห่างไกลจากความคิดของเขามาก
(เฟิส : เอ่ออออ)
"ใครว่ะ พวกกูรู้จักหรือเปล่า"
(เฟิส : เอ่อน่า แต่มึงยังไม่ต้องรู้ ไว้เจอกันกูเล่า)
"เอ้า ไอ้สัส เด็กทางไหนวะ ที่เอามึงอยู่ถึงขั้นให้สถานะเมียได้" คีรินก็ถามอย่างไม่เชื่อหู
(เฟิส : เด็กเหี้ยไร ไม่เด็กเว้ย แต่มึงยังไม่ต้องรู้ เอาเป็นว่าตอนนี้กูกลัวเมียมาก กูจะไปเที่ยวเตรแบบมึงไม่ได้แล้วนะ) ชรัชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เหี้ย นี่พวกมึงทิ้งกูไปหมดแล้วหรอ" เพราะตอนนี้ทุกคนในกลุ่มเขามีเมียหมดแล้ว เว้นแต่เขาคนเดียวที่ยังไม่ได้รักใครเหมือนพวกมัน ที่จะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้เต็มใจ
(เฟิส : ทิ้งเหี้ยอะไร อีกไม่กี่วันกี่เดือนมึงก็แต่งงานแล้ว)
"เอ่อ แต่งงานเหี้ยไร กูไม่ได้มีเมียที่ชอบอย่างพวกมึงนะ"
(เฟิส : มึงก็ลองอยู่กับเมียมึงก่อน แต่งๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง)
"ไอ้ห่า พูดง่ายกันนะมึง"
(เฟิส : เอ่อ ลองทำตามที่กูบอก แค่นี้แหละกูโทรมาแจ้งเฉยๆ)
"เดี๋ยวสิวะ กูถามก่อน"
ติ่ด.
"ไอ้ห่าเฟิส ไอ้ ไอ้!" แล้วเขาก็สบถด่าอย่าหงุดหงิด พร้อมกับทิ้งโทรศัพท์ลงเตียงนอน ก่อนจะลุกเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
แต่พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินลงมาจากบ้าน แต่ก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่กับแม่เขา
"อ้าว เป็นไงคีย์ ดีขึ้นไหมลูก"
"ครับ ก็ดีขึ้นแล้วครับแม่ คงจะหายแล้วแหละ" เขาพูดกับแม่เขาแต่สายตาเหลือบไปมองเธอ
ว่าที่ภรรยาเขา!
- Writer
