รักเกินห้ามใจร้ายกลายเป็นรัก

2 ยังไงก็ต้องแต่งงาน

"อะไรนะคะป๊า" อริสาก็ถามขึ้นเสียงดัง เมื่อผู้เป็นพ่อบอกว่าจะให้เธอแต่งงาน กับพี่ชายที่เธอรู้จักตั้งแต่เด็ก ซึ่งก็เป็นลูกชายเพื่อนสนิทคุณภาณีแม่ของเธอ ที่พ่อเธอเคยช่วยเหลือเอาไว้ ตอนธุรกิจทางบ้านนั้นกำลังซบเซา จนกลับมาอู้ฟู่ยิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง

"ใช่ลูก ป๊าอยากให้หนูแต่งงานกับพี่คีย์ ลูกของคุณณรงค์กับคุณเนตร"

"ป๊า..."

"ลูกก็รู้จักมักจี่พี่เขามาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวทางนั้นเขาก็เป็นคนดี ทั้งยังไปมาหาสู่กับป๊าบ่อยๆ ป๊าอยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกนะ" เจ้าสัวชาตรีพูดพร้อมกับจับมือลูกสาวเบาๆ

"แต่ ป๊า... เรื่องแต่งงานมันสำคัญมากนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนใจ

เธอรู้จักกับพี่คีย์ ตั้งแต่เธออายุ 5 ขวบ แล้วจำได้ว่าเขาอายุเยอะกว่าเธอประมาณ 5 ปี เธอเคยเล่นพ่อแม่ลูกกับเขา ซึ่งในตอนนั้นก็เล่นตามประสาเด็ก แต่ก็ดันเกี่ยวก้อยสัญญากันว่า โตมาทั้งคู่จะแต่งงานกัน แล้วเขาก็คุกเข่าขอเธอแต่งงาน และเธอก็จริงจังมาก จนไม่รู้ว่าเขาจะลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดหรือยัง

แล้วพอแม่เธอเสีย เธอก็ต้องไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่เด็ก ซึ่งตอนนั้นเธอก็คิดถึงเขามาก ทั้งไปโดยที่ไม่ได้ร่ำลาอีกด้วย กลับมาล่าสุดก็ 10 กว่าปีที่แล้ว แล้วก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย เขาจะยังเหมือนเดิมที่เธอเพ้อฝันตอนเด็กไหม แล้วตอนนี้เธออายุ 25 เขาก็คงจะ 30 แล้วผู้ชายที่อายุเท่านั้น เขาจะไม่มีแฟนเลยเหรอ

"หนูก็ชอบพี่เขาไม่ใช่เหรอลูกป๊าจำได้" เจ้าสัวชาตรีก็ทำทีแซวลูกสาว เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งคิดอะไรบางอย่างอยู่

"ป๊า!" แล้วเธอก็หันไปทางอื่นด้วยความเขิน

"ไว้นัดกินข้าวกับพี่เขานะลูก"

"แล้วเรื่องนี้ผู้ใหญ่คุยกันแล้วเหรอคะ"

"ใช่ วันนั้นคุณเนตรกับคุณณรงค์มา ป๊าก็เลยได้คุยด้วย ทั้งสองคนนั้นก็เห็นดีเห็นงาม เพราะยังไงก็อยากเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว ไม่มีอะไรเสียหายนะลูก ลองคิดดูนะ"

"..."

"ถ้าวันนึงเกิดไม่มีป๊าขึ้นมา ลูกจะได้มีคนดูแลไง ถ้าลูกอยู่คนเดียวป๊าคงนอนตายตาไม่หลับ"

"ป๊า ไม่เอาไม่พูดแบบนั้นสิคะ ป๊าแข็งแรงจะตายต้องอยู่กับริส แล้วก็น้าศิไปได้อีกนานอยู่แล้ว"

"ป๊ารู้ตัวเองดี ตอนนี้ป๊ามีกำลังใจในการรักษา เพราะมีลูก มีน้าศิ แล้วป๊าก็จะอดทนเข้มแข็งให้ถึงที่สุด ป๊าอยากอยู่ดูทุกความสำเร็จของลูกนะ"

"คุณ ไม่พูดแบบนั้นแล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่า คุณหิวแล้วใช่ไหม" ศศิก็พยายามเปลี่ยนเรื่องพูด เมื่อเห็นว่า อริสาตอนนี้น้ำตาคลอพูดอะไรไม่ออก

เด็กคนหนึ่งที่ต้องเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก ในตอนที่เริ่มจะจำความได้ แล้วในตอนนี้ก็กำลังจะเสียพ่อ ผู้เป็นที่รักไปอีกไม่นาน เด็กคนหนึ่งจะทนรับความเสียใจ ได้ไหวแค่ไหน ศศิก็ได้เพียงแต่ภาวนา ให้ผู้ชายที่เป็นว่าที่สามีของอริสา เป็นคนดีและรักอาริสาให้มากก็พอ

หลายวันต่อมา

ณ บ้านเจ้าสัวชาตรี

ทั้งสามคนก็ต่างเตรียมตัว ออกไปทานข้าวข้างนอก เพื่อจะไปคุยเรื่องแต่งงาน ซึ่งเด็กทั้งสองคนก็ไม่เจอกันมาหลายปีแล้ว

อริสาตั้งใจแต่งหน้าทำผม ให้ตัวเองสวยที่สุด ถึงแม้จะไม่รู้ว่า ว่าที่เจ้าบ่าวตอนนี้เขาจะเป็นยังไง อ้วนต่ำ ดำขาว หรือจะหล่อเหล่าปานเทพบุตร แต่เธอก็อยากให้เขาประทับใจ ในการเจอกันวันแรกให้มากที่สุด

เมื่อลองคิดๆ ดูแล้ว เธอยังจำความรู้สึกอบอุ่นหัวใจในวัยเด็กได้ดี ในตอนที่เธอ 5 ขวบ เด็กชายที่โตกว่าเธอนิดหน่อย คือคนที่ปลอบใจเธอ ในวันที่เธอร้องไห้จนขี้มูกโป่ง หาแม่ที่ไปไหนก็ไม่รู้ จนเขาให้ช็อกโกแลตเธอมา เธอถึงได้เงียบและนั่งกินช็อกโกแลตยี่ห้อดังที่เขาเอาให้ ที่ทุกวันนี้เธอก็ยังชอบและกินอยู่ ทุกครั้งก็จะนึกถึงเขาตลอด

"ไม่เป็นไรนะไอริส ถึงแม้ไม่มีแม่แล้ว แต่ไอริสก็ยังมีป๊านะ" เขาก็พูดไปตามประสาเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาก รู้แค่ว่าการที่มีคนตาย คือจะไม่มีคนๆ นั้นอีกแล้ว

"ฮึกๆ แม่อยู่ไหน ริสอยากเจอแม่" เมื่อคิดได้อีกครั้ง เธอก็ร้องไห้ขึ้นเสียงดัง อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ เพราะปกติแม่เธอต้องป้อนข้าวทุกวัน แต่วันนี้มาทำอะไรที่วัดก็ไม่รู้ ทั้งคนยังใส่ชุดดำเต็มไปหมด แล้วยังเห็นทุกคนแต่ยกเว้นแม่

แล้วหลังจากนั้น อีกห้าปีต่อมา พ่อเธอก็แต่งงานใหม่ กับศศิที่เป็นครูสอนโรงเรียนที่เธอเรียน ซึ่งตอนแรกเธอก็เงียบ เพราะเธอรู้แล้วว่าการแต่งงานใหม่ คือพ่อเธอต้องแบ่งความรักไปให้คนอื่น เช่นเดียวกับแบ่ง ให้แม่เธอกับเธอ

จนทุกคนได้อธิบายทุกอย่างให้เธอเข้าใจ น้าศิดีกับเธอทุกอย่าง รักเธอเหมือนลูกจริงๆ แล้วปัญหาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็ไม่มี ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แล้วก็รักน้าศิไปด้วยอีกคน

เมื่อถึงเวลาเจ้าสัวชาตรีก็ให้อริสา ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตั้งแต่ตอนเธออายุได้ 10 ขวบ โดยให้ไปอยู่กับน้าสาว เจ้าสัวชาตรีก็สัญญาว่าจะไปหาทุก 3 เดือน เธอเองก็โอเคไม่ได้คัดค้านอะไร เลยไปอยู่ตั้งหลายปีจนตอนนี้เรียนจบปริญญาโทแล้ว

"เป็นยังไงบ้างสาวน้อยของน้า แต่งตัวสวยเลยนะคะวันนี้" ศศิก็เดินเข้าไปลูบหัวอริสาเบาๆ

"ค่ะ ยังไงริสก็ต้องแต่งงานกับพี่คีย์ ริสเลยอยากทำให้เขาประทับใจตั้งแต่วันแรกที่เจอ" เธอก็พูดพร้อมกับยิ้มออกมา

"หนูไอริส แน่ใจแล้วใช่ไหมคะ" ศศิก็ถามด้วยความเป็นห่วง

"ค่ะ น้าศิถ้ามันเป็นความต้องการของป๊า แล้วพี่คีย์ก็อยากแต่งงานกับริส ริสก็ยินดีค่ะ"

"จ้ะ ถ้ามันเป็นความต้องการของหนูจริงๆ น้าก็พร้อมจะสนับสนุน และอยู่เคียงข้างหนูเสมอ"

"ขอบคุณน้าศิมากนะคะ" เธอก็หันไปกอดศศิแน่น

"แต่น้าก็ใจหายนะ เห็นหนูมาตั้งแต่ 10 ขวบ จนตอนนี้หนูกำลังจะแต่งงานแล้ว"

"น้าศิ ริสรักน้าศินะคะ" แล้วทั้งสองคนก็กอดกันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หงุดหงิดของคีริน เพราะแม่เขาโทรมาตั้งแต่เช้า บอกว่าวันนี้มีนัดไปทานข้าวกับว่าที่ภรรยา ที่ต้องแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ซึ่งเขารู้สึกไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่มีเรื่องเธอเข้ามากวนใจอีกครั้ง

และการระบายอารมณ์ของเขาก็มีไม่กี่อย่าง เช่นวันนี้ เขาก็โทรหาเด็กไซด์ไลน์ ให้มาหาที่โรงแรม ก่อนจะไปพบแม่เขาและครอบครัวว่าที่ภรรยา เพราะต้องการปลดปล่อยความอึดอัดมีให้ออกไป

แล้วเมื่อเขาเข้ามาในห้องพักของโรงแรม หญิงสาวคนนั้นก็มารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหุ่นอันสะโอดสะอง สุดเซ็กซี่ของคนที่นอนรออยู่บนเตียง เขาก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาเธอ

ส่วนเธอที่รู้งาน ก็ลุกขึ้นมาปลดกระดุมให้เขา โดยไม่ต้องพูดอะไรกันให้มากมาย พร้อมกับนอนถ่างขาให้เขา เป็นการเชื้อเชิญให้เข้าไป

ผ่านไปกว่าสองรอบ ที่กิจกรรมบนเตียงของเขาล่วงเลยไป เป็นจังหวะสุดท้ายที่เขาเสร็จ แล้วแม่ของเขาก็โทรมาพอดี

Rrr Rrr Rrr

"ครับแม่"

(คุณเนตร : ตาคีย์ถึงไหนแล้ว นี่ทุกคนมารออยู่นะ)

"แล้วเลทนิดเลทหน่อยจะเป็นไรครับแม่ ผมก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกันนะ" เขาพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

(คุณเนตร : แล้วแกจะให้ผู้ใหญ่เขารอแกแบบนี้มันใช่หรือไง)

"เห้อ ครับๆ ผมกำลังไป"

(เนตร : รีบๆ เลยนะ แล้วก็ปฏิบัติกับหนูไอริส ให้มันดีด้วยล่ะ ยังไงเธอก็เป็นว่าที่เมียแก ให้เกียรติไว้ตั้งแต่ตอนนี้ด้วย) คุณเนตรพูดเสียงแข็ง

"ครับๆ" เขาก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายมาก ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ยอมรับและทำตาม ถึงแม้จะไม่อยากทำแค่ไหน คนอย่างเขาก็ขัดแม่ไม่ได้อยู่ดี แต่ก็ให้รออยู่นั่นแหละ เพราะยังไงเธอก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาอยู่แล้ว

หลังจากวางสาย เขาก็รีบเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จ เขาก็ควักเงินสดออกมาจากกระเป๋าปึกใหญ่ ให้กับหญิงสาวที่เขาเรียกมาวันนี้ อย่างน้อยเธอก็ทำให้เขารู้สึกโล่งขึ้นมาบ้าง

"ขอบคุณนะคะ"

"เหนื่อยก็พักก่อนได้นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวตอบอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป