9 เรื่องที่สำคัญกว่า
1667 Words
คีรินเดินเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับลุกลี้ลุกลนแต่งตัว ด้วยท่าทางที่เร่งรีบ
"พี่คีย์ จะไปไหนคะ" เมื่อเห็นท่าทางของเขาเธอก็รีบถามขึ้น
"นีด้าไม่สบายตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล" เขาตอบเธอพร้อมกับควานหากุญแจรถ กับกระเป๋าตังค์
"แต่นี่คืนเข้าหอของเรานะคะ"
"ไอริสทำไมเธอใจร้ายแบบนี้ ก็แค่คืนเข้าหอไหม แต่อีกคนนอนอยู่โรงพยาบาล เธอคิดว่าอันไหนมันสำคัญกว่ากัน" เขาพูดกับเธอเสียงแข็ง
"แล้วญาติพี่น้องเขาไม่มีเลยเหรอ ทำไมพี่คีย์ต้อง..."
"โธ่เว้ย" เขาพูดขึ้นเสียงดังด้วยความหงุดหงิด
"..." เธอตกใจพูดอะไรไม่ออก
"อย่าถามมากได้ไหมมันน่ารำคาญ ถ้าเธอจะนอนเธอก็นอนไป เพราะพี่มีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ" เมื่อพูดจบเขาก็รีบเดินออกจากห้องไป โดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยแม้แต่น้อย
คืนเข้าหอที่มีแต่เธออยู่คนเดียว สามีก็ไปดูแลผู้หญิงคนอื่น ที่บอกว่านอนอยู่โรงพยาบาล แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอะไรมันสำคัญกว่ากัน
ณ โรงพยาบาล
เขารีบวิ่งเข้าไปภายในห้องพักของโรงพยาบาล ด้วยความที่เป็นห่วงนีด้าจนกระวนกระวาย
"นีด้าๆ คุณเป็นยังไงบ้าง"
"คีย์ ฮึกๆๆๆ นีด้านึกว่าคีย์จะไม่มาแล้ว" เธอก็สวมกอดเขา ทันทีที่เขาเดินเข้ามาใกล้
"ต้องมาสินีด้า เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมจะทิ้งคุณได้ยังไง"
"แล้วภรรยาคุณ..." นีด้าเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วถามด้วยดวงตาที่สั่นไหว
"คุณอย่าพูดถึงคนอื่นเลยนะ ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง อาการคุณดีขึ้นแล้วใช่ไหม" เขาก็ถามเธอด้วยความเป็นห่วง
"ค่ะคีย์ หมอบอกว่าให้พักหนึ่งคืน นีด้าคงโหมงานหนักเกินไป แล้วก็คิดมากเรื่องแม่ด้วย เลยทำให้ต้องมาอยู่สภาพแบบนี้"
"โธ่ นีด้า" เขาพูดพร้อมกอดกระชับเธอไว้แนบอก
"นีด้า ขอบคุณคีย์นะคะที่ไม่ทิ้งนีด้าไปไหน"
"นีด้าสำคัญสำหรับผมเสมอ"
เช้าวันต่อมา
คีรินกลับเข้ามาในโรงแรมตอนเช้ามืด ด้วยเสียงตะกุกตะกักทำให้อริสาที่คิดมากจนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"พี่คีย์" เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่ว
"พี่ทำเธอตื่นเหรอ"
"นี่กี่โมงแล้วคะ"
"ตี 5 เธอนอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ก็จะออกไปแล้ว"
"พี่คีย์จะไปไหนอีกคะ เมื่อคืนก็..."
"ไอริส ถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกัน แต่เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่ไม่ได้เต็มใจ แล้วพี่ก็จะใช้ชีวิตของพี่แบบนี้ ถ้ายังอยากเป็นสามีภรรยากันอยู่ ก็อย่าล้ำเส้น อย่าทำให้พี่อึดอัดไปมากกว่านี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
"..."
ปัง.
เสียงประตูปิดลง พร้อมกับความเงียบในใจ ความโดดเดี่ยวมันกลืนกินในใจเธอ เธอต้องทำยังไงเขาถึงจะรักเธอได้ เธอไม่อยากให้สถานะความสัมพันธ์ของเรา เป็นแบบนี้เลย
ผ่านไป 3 วัน อริสาก็ยังคงอยู่ที่โรงแรม คนเดียว เพราะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เขาไปๆ กลับๆ ทุกวัน แต่ไม่เคยนอนค้างกับเธอเลยซักคืน
"พี่คีย์"
"เก็บของเสร็จหรือยัง"
"ค่ะ"
"กลับกันเถอะ"
ซึ่งตอนนี้เรือนหอของทั้งคู่ก็เสร็จทันพอดี บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง พร้อมกับมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบทุกอย่าง
เธอมองเรือนหอตาค้าง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ เป็นบ้านในฝันของเธอ ซึ่งเจ้าสัวชาตรีก็เป็นคนเนรมิตให้ทุกอย่าง ออกมาให้จนดีที่สุด ไม่มีตรงไหนเลยที่เธอไม่ชอบ
"ชอบเหรอ" เขาเห็นเธอยิ้มก็ถามขึ้น
"ค่ะ เรือนหอของเราสวยมาก" เธอยังคงมองตาเป็นประกาย
"..." เขาก็ถึงกับนิ่งไปเมื่อได้ยินคำว่า 'เรือนหอของเรา'
"พี่คีย์ชอบไหมคะ"
"ก็หลังใหญ่ดีนะ" ออกจะใหญ่มากไปด้วยซ้ำ แล้วถ้าอนาคตเธอต้องอยู่คนเดียว เธอก็คงเหงาไม่น้อย แต่ช่างเถอะถึงวันนั้นเขาก็คงไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว เธอก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้นั่นแหละ
"ค่ะ ป๊าบอกว่า เผื่อเรามีลูก เด็กๆ จะได้มีที่กว้างๆ ให้วิ่งเล่น" เธอพูดออกมาพร้อมกับจินตนาการไปถึงลูกๆ ใจจริงเธออยากมีลูกสัก 3 คน เพราะเธอเป็นลูกคนเดียว รู้ซึ้งถึงการอยู่ตัวคนเดียวว่ามันเหงา และโดดเดี่ยวแค่ไหน ยิ่งถ้าไม่มีแม่ ก็จะยิ่งรู้สึกเหงาไป 100 เท่า ถึงแม้ว่าพ่อเธอจะไม่ให้ขาดอะไรเลย แต่ความรู้สึกมันก็คนละอย่างกันกับตอนที่มีแม่อยู่ดี
"ลูกเหรอ"
"ค่ะ" เธอก็ยิ้มออกมามากกว่าเดิม เมื่อพูดถึงลูก
พอเธอตอบแบบนั้นเขาก็เดินเข้าบ้านไป ด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ สีหน้าบึ้งตึงนี้ แสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ได้อยากมีลูกกับเธอ
เธอก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเลิกคิดถึงเรื่องนั้น แล้วก็เริ่มเดินสำรวจบ้านแทน ข้างนอกว่าสวยแล้ว ข้างในสวยกว่ามากๆ การตกแต่งด้วยแบรนด์เนมทุกชิ้น ทั้งหรูหราและมีสไตล์ แล้วเธอก็ชอบมากจริงๆด้วย
"สวัสดีค่ะ แจ่มกับบัวนะคะ เป็นแม่บ้านค่ะ"
"สวัสดีค่ะ" เธอก็ทักทายทั้งสองคนอย่างเป็นกันเอง
"ถ้าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง ต้องการอะไรก็เรียกใช้เราสองคนได้ตลอดเลยนะคะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอพูดจบทั้งสองคนก็เดินแยกออกไป เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเจ้านาย
"แม่บ้าน?" เขาก็ถามขึ้น
"ค่ะ ป๊าส่งมาให้"
"2 คนเองเหรอ" เพราะบ้านของเธอหลังใหญ่มาก แม่บ้านสองคนไม่น่าจะเพียงพอต่อการทำงานบ้าน
"จะมีพี่จุ๋มอีกคนนึงค่ะ พี่จุ๋มเป็นพี่เลี้ยงริสมาตั้งแต่เด็ก ป๊าเลยให้พี่จุ๋มมาอยู่ด้วย พี่คีย์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ" เธอก็ถามความเห็นเขาก่อน เพราะยังไงบ้านนี้ก็เป็นบ้านของเรา
"เรื่องในบ้าน พี่แล้วแต่เธอ"
"ขอบคุณค่ะ"
"ที่ถามก็เพราะว่าเห็นว่ามีแม่บ้านแค่สองคน จะไปเพียงพอกับบ้านหลังนี้เหรอ"
"พอค่ะ แม่บ้านจะทำแต่งานบ้าน ส่วนเรื่องอาหาร ริสกับพี่จุ๋ม จะเป็นคนทำเองค่ะ"
"เธอทำเป็นเหรอ" เขาก็ถามอย่างไม่เชื่อ
"เป็นสิคะ ตอนอยู่เมืองนอก ริสทำกินเองหมดทุกอย่างนะ" เธอก็พูดออกมาด้วยความภูมิใจ
"ไม่น่าเชื่อ"
"เห็นว่าริสอยู่เมืองนอก แต่ริสก็กุลสตรีมากนะคะ"
"หึ" จนในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา จะว่าไปเธอก็น่ารักน่าเอ็นดู เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย
"พี่คีย์ชอบกินอะไรคะ ริสจะได้ทำเตรียมไว้ให้"
"อะไรก็ได้ พี่เป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย แต่เธอไม่ต้องลำบากหรอก งานพี่ยุ่ง คงไม่ได้กลับมากิน" เพราะเขาคงไม่กลับมากินจริงๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ ริสอยากทำหน้าที่ภรรยา ริสจะทำอาหารไว้รอพี่คีย์ทุกวันเลย"
"มะ..."
"ไม่เป็นไรค่ะ อย่าขัดเลยนะ ริสอยากทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด"
"ก็แล้วแต่เธอแล้วกัน แต่ถ้าพี่ไม่ได้กลับเธอก็อย่างอแงละ"
"ค่ะ ริสจะทำอาหารรอพี่คีย์ทุกวันเลย"
"อืม"
"แล้วพี่คีย์แพ้อาหารอะไรหรือเปล่า"
"ไม่"
"ริสแพ้กุ้งนะคะ แต่ถ้าพี่คีย์อยากกิน..."
"ไม่เป็นไร ถ้าเธอแพ้ก็ไม่ต้องเอาเข้าบ้าน พี่ก็ไม่ได้ชอบกินขนาดนั้น"
"ค่ะ ขอบคุณพี่คีย์นะคะ" เธอก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"ขอบคุณ?"
"ก็ขอบคุณที่พี่คีย์ยังเป็นห่วงริสอยู่ ขนาดริสแพ้ พี่คีย์ยังบอกไม่ให้เอาเข้าบ้านเลย"
"เธอคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ"
"ค่ะ ริสชอบให้ตัวเองมีความสุข อะไรที่สบายใจ ริสก็คิดไปได้หมด"
"..."
"อร่อยไหมคะพี่คีย์" เธอก็ตักอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะให้เขา พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่เห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อยดี" เขาตอบเสียงเรียบ พร้อมกับกินอาหารที่เธอเพิ่งตักให้
"ดีใจจังเลยค่ะ"
"นี่เธอทำเองหมดเลยเหรอ" อาหารของเธอหน้าตาดี และรสชาติก็อร่อยมาก ซึ่งเขาก็ไม่ได้กินอาหารที่อร่อยฝีมือระดับนี้มานานแล้ว
"ใช่ค่ะ ริสทำเองหมดเลย"
"เก่งหนิ"
"ขอบคุณมากค่ะ ถ้าคุณสามีชอบ ภรรยาจะทำให้ทุกวันเลย"
"..."
คืนนี้เป็นคืนแรกที่นอนเรือนหอ เธอก็ขยับไปมา พยายามนอนแล้วก็นอนไม่หลับ ทั้งยังกลัวว่าเขาจะลำคาญ
"พี่คีย์ นอนหลับไหมคะ"
"เธอตื่นเต้นอะไร" จนในที่สุดเขาก็ถาม เมื่อเห็นว่าเธอไม่อยู่นิ่ง จนเขาเริ่มรู้สึกอะไรขึ้นมา เมื่อได้ใกล้ตัวหอมๆของเธอ
"ริสไม่เคยนอนกับใครมาก่อน ก็เลยนอนไม่หลับ" เธอก็พูดไปตรงๆ แม้จะรู้สึกเนียมอายอยู่มาก เกิดมา 25 ปี เพิ่งได้นอนร่วมเตียงกับผู้ชาย ทั้งเขายังขึ้นชื่อว่าเป็นสามี
"งั้นมานี่" จากนั้นเขาก็พลิกตัวเธอกลับมา กอดเธอไว้แน่นจนจมอก
"..." ใจเธอเต้นแรงมาก พร้อมกับกรอกตาไปมา นี่เขากอดเธอจริงๆ เหรอ
"นอน พรุ่งนี้พี่มีงานแต่เช้า"
"คะ...ค่ะ" เธอก็กระชับกอดเขาด้วยความดีใจ อ้อมกอดนี้อบอุ่นมาก จนเธอรู้สึกอยากอยู่ตรงนี้ไปนานๆ อ้อมกอดใครจะเท่าอ้อมกอดสามี คิดไปก็เขินไป จนลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ เธอถึงได้หลับได้
- Writer
