เยื่อรักใยสิเน่หา

บทที่ 2 คนช่างจำ EP.1

บทที่ 2 คนช่างจำ

“น้องเนย พี่นายบอกให้ไปเล่นที่อื่นไม่ได้ยินหรือไง”

น้ำเสียงดุแกมหงุดหงิดดังมาจากอาคิระ หนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรที่สาวๆ พากันติดเกรียว เจ้าตัวกำลังพูดกับเด็กหญิงตัวสูงเก้งก้างซึ่งเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของมารดา เมื่อเห็นอีกฝ่ายมาป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ โดยไม่ยอมไปไหนทั้งที่เอ่ยปากไล่หลายครั้งแล้ว

เด็กหญิงตะวันวาดในวัยสิบสองปีมองค้อนคนพูดอย่างเคืองๆ เธอติดอีกฝ่ายแจมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ แม้จะรู้ว่าอาคิระอาจจะเกิดความรำคาญที่มีเด็กหน้าตามอมแมมเป็นแมว ไม่สะสวยเหมือนกลุ่มเพื่อนสาวๆ ของเขาอย่างเธอคอยตามติดไปทุกที่ไม่ว่าจะย่างเท้าไปไหน

จะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเธอไม่มีเพื่อนเล่นในวัยเดียวกันเลยสักคน

“เค้าไม่ได้เล่นซะหน่อย ตัวไม่เห็นหรือไงว่าเค้ารดน้ำต้นไม้ให้คุณลุงอยู่”

คนถูกดุเถียงออกไปข้างๆ คูๆ เธอแค่อยากเห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา เพราะเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันเจ้าตัวก็ต้องบินไปเรียนต่อต่างประเทศ คงไม่ได้เจอหน้ากันอีกหลายปี แค่นี้ทำไมจะต้องดุด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่เลย ถ้าอยากจะรดน้ำต้นไม้จริงๆ ก็รดดีๆ ด้วยนะ ห้ามแกล้งเพื่อนๆ ของพี่นายอีกจำเอาไว้ด้วย” อาคิระเอ่ยข่มขู่แกมคาดโทษ เด็กหญิงตัวผอมทำตาวาว ปากยื่นจนเกือบถึงจมูก แต่ไม่ยอมรับปากเรื่องที่อีกฝ่ายบอก

ไม่นานนักเพื่อนๆ ของอาคิระก็พากันยกโขยงมาถึง ซึ่งส่วนใหญ่เธอรู้จักและคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี

“แหม...น้องเนยขยันจังเลย แต่วันนี้พี่ยังไม่ร้อนนะครับ อย่าเพิ่งเอาน้ำมาราดพี่ล่ะ” คีตภัทรเพื่อนสนิทของอาคิระเอ่ยกระเซ้าเด็กหญิงด้วยสีหน้ากึ่งหวาดๆ เพราะเมื่อวันก่อนถูกเจ้าหล่อนฉีดน้ำใส่จนตัวเปียกโชก แค่เขาแกล้งล้อเธอว่าผอมเหมือนนกกระยางขายาวเท่านั้น

เด็กหญิงทำตาวาววับทันทีที่อีกฝ่ายพูดพาดพิงถึงเรื่องเมื่อวันก่อน เพราะเพิ่งถูกอาคิระคาดโทษเอาไว้หยกๆ ซึ่งคนพูดกระเซ้าเมื่อเห็นดังนั้นก็รีบโบกไม้โบกมือ ก่อนจะเอ่ยละล่ำละลัก

“พี่ไม่เรียกน้องเนยแบบนั้นอีกแล้วจ้ะ หน้าตาก็สะสวย ไม่น่าเป็นคนโมโหร้ายเลย”

ประโยคสุดท้ายนั้นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทว่าคนหูดีอย่างอาคิระก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน ชายหนุ่มหัวเราะลั่นอย่างขบขัน มองไปทางเด็กหญิงที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่พลางส่ายหน้า

“แกมองยังไงวะว่าน้องเนยสวย ฉันว่าสายตาแกต้องมีปัญหาแน่เลยไอ้คีย์”

คนถูกพาดพิงถึงเม้มปากแน่นอย่างขุ่นเคือง ตาเขียวปัดเมื่อได้ยินคำพูดสบประมาท

“แกอาจจะเห็นน้องเนยจนชินตา แต่แกเชื่อฉันเถอะว่า อีกไม่กี่ปีข้างหน้ารับรองหนุ่มๆ ต้องติดกันเกรียว เหมือนที่สาวๆ ติดแกตอนนี้แหละ”

คีตภัทรเอ่ยขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ ซึ่งอาคิระก็หันไปมองหน้าลูกสาวเพื่อนสนิทของมารดาอีกครั้ง เขาไม่เชื่อหรอกว่ายายนกกระยางขายาวโตขึ้นจะสวย ไม่มีวันเชื่อเป็นอันขาด ให้น้ำท่วมหลังเป็ดซะยังดีกว่า

“เด็กคนนี้ใครหรือคะนาย”

ตะวันวาดที่ยืนเงี่ยหูฟังอยู่เหล่ตามองคนถามที่ถามอาคิระเสียงอ่อนเสียงหวาน เธอเพิ่งจะเห็นหน้าอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก หน้าตาก็สวยดี แต่ครั้นเห็นการแต่งหน้ารวมทั้งการแต่งกายของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องแอบเบ้ปาก

ดูสิ...แต่งตัวโป๊ตั้งแต่อายุแค่นี้ หน้าตาก็แต่งอย่างกับงิ้วหลงโรง

“น้องสาวลูกของเพื่อนคุณแม่น่ะ” อาคิระตอบเพชรรุ้ง เด็กสาวที่เขากำลังให้ความสนใจ เพียงแค่ต้องการเอาชนะคำสบประมาทของเพื่อนเพียงเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ ของนายสิคะ” เพชรรุ้งพูดพลางก็มองไปยังเด็กหญิงที่ถูกเอ่ยถึงด้วยสายตาฉายแววดูถูกอย่างชัดเจน

“แล้วเกี่ยวอะไรกับน้องแท้หรือไม่แท้ด้วย” อาคิระย้อนถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก เด็กหญิงตะวันวาดนั้นตัวเขามีสิทธิ์ว่าหรือดุได้เพียงคนเดียวเท่านั้น คนอื่นอย่าได้ยื่นมือมายุ่งด้วยเชียว ต่อให้เป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจอยู่อย่างเพชรรุ้งก็ตาม

“ปละ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพชรรู้นี่คะว่าคุณเป็นลูกชายคนเดียวเลยพูดขึ้นมา” เพชรรุ้งรีบปฏิเสธเสียงหวาน เลิกให้ความสนใจในตัวเด็กหญิงทันที

สามวันต่อมา

อาคิระชวนเพื่อนๆ มาร่วมเลี้ยงฉลองในโอกาสเรียนจบชั้นมัธยมปลาย และถือโอกาสเลี้ยงส่งตัวเองไปเรียนต่อต่างประเทศในวันรุ่งขึ้นด้วยในคราเดียวกัน

“หายไปไหนนะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย”

เสียงบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ดังมาจากร่างผอมบางของเด็กหญิงตะวันวาด ที่กำลังมุดศีรษะเข้าไปในพุ่มไม้หนาข้างบ้านเพื่อค้นหานกกระจิบตัวน้อยที่หล่นลงมาจากรัง หน้าตาเนื้อตัวจึงมอมแมมเต็มไปด้วยเศษใบไม้ใบหญ้า

“น้องเนย เดี๋ยวสี่โมงรีบมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยนะลูก” เสียงของมารดาตะโกนบอกมาจากในบ้าน

“ค่ะแม่” เด็กหญิงรับคำ หลังจากหาตัวนกน้อยจนพบและนำขึ้นไปไว้ในรังเรียบร้อย ตัวเองรู้อยู่แล้วว่าวันนี้มีงานเลี้ยงส่งอาคิระไปเรียนต่อต่างประเทศ ทว่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก เมื่อเห็นเพื่อนชายหญิงของคนเป็นพี่ที่ต่างแต่งตัวกันอย่างสวยงามทยอยเข้ามาในงานก็นึกอยากจะไปแอบดูก่อนแล้วค่อยกลับมาอาบน้ำ เพราะเห็นว่ายังมีเวลาอีกถมเถ