ขณะเดียวกับอาคิระหลังขึ้นไปยังห้องนอนก็เอนกายสูงใหญ่พิงกับพนักหัวเตียงพลางถอนหายใจยาว อดครุ่นคิดถึงเรื่องที่คุยกับมธุรสเมื่อครู่ไม่ได้ นึกถึงคนโกรธนานข้ามปีกับลูกตาวับๆ นั่น ช่างเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ไม่รู้เมื่อไรจะหายโกรธเขาเสียที
ทว่าเมื่อนึกถึงท่าทางของคีตภัทร ก็ทำให้เกิดอาการหมั่นไส้บวกไม่พอใจในตัวเพื่อนรักขึ้นมาทันควัน ตามมาด้วยความหึงหวงที่ไม่รู้ว่าเจ้าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ซ้ำยังทวีความรุนแรงจนเขาคิดไม่ถึงเช่นนี้
น้องของเรา จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาวุ่นวายด้วยเป็นอันขาด คนเคยเป็นที่หนึ่งคิดในใจอย่างหวงแหน
ครั้นนึกถึงเพื่อนได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็กรีดร้องดังขึ้น ซึ่งเสียงเรียกแบบนี้ก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่กำลังนึกด่าอยู่ในใจ จึงหยิบขึ้นมากดรับและเอ่ยเสียงห้วนออกไป
“แกนี่มันตายยากจริงๆ นะไอ้คีย์ ฉันกำลังนึกถึง แกก็โทร.มาเลยนะ ว่าแต่โท
