คนฟังอย่างตะวันวาดแบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ เชอะ...คิดไม่เคยถึงเลยละสิ
“แม่ชอบภาพนี้จังเลย สื่ออารมณ์ได้ดีเหลือเกิน เด็กคนนี้คงเสียอกเสียใจมากถึงได้ร้องไห้ จนมองเหมือนน้ำตากำลังไหลพรั่งพรูลงมาจริงๆ” มนัสนันท์พูดพลางก็ปรายตามองหน้าเจ้าของหัวข้อสนทนาที่นั่งหน้างอง้ำแวบหนึ่ง
ตะวันวาดมองภาพดังกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ต้องยอมรับความจริงว่าคนเขียนสื่อถึงภาพนี้ได้อย่างดีเยี่ยม และที่คิดว่าเป็นภาพของตัวเองนั้นก็ไม่ได้คิดผิดแต่อย่างใด ขณะกำลังคิดอยู่เพลินๆ คุณมนัสนันท์ก็หันขวับมาถามโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
“น้องเนยชอบภาพนี้ไหมลูก”
“เอ่อ...ก็พอดูได้ค่ะคุณป้า” คนถูกถามตอบอึกอักไม่ตรงคำถามนัก
อาคิระมองคนพูดแล้วยิ้มพราย ก่อนจะหันไปบอกมารดา “คุณแม่รู้ไหมครับ ภาพที่น้องเนยบอกว่าพอดูได้ มีชาวต่างชาติมาขอซื้อให้ราคาตั้งแพงนายยังไม่ยอมขายเลย”
“ชาวต่างชาติคนนั้นคงตาถั่ว” เจ้าของดวงหน้าใสกระจ่างบ่นงึมงำออกมา
