คนถูกทิ้งหน้ามุ่ย มองตามหลังเพื่อนไปอย่างเคืองๆ รีบจ่ายเงินค่าอาหารของเจ้ามอมแมม ก่อนจะจำใจเดินตามหลังชายหนุ่มไปโดยไม่ยอมพูดยอมจากับอีกฝ่ายเลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งเข้ามานั่งในรถ
“น้องเนยโกรธอะไรพี่นายเหรอจ๊ะ” อาคิระเอ่ยถามน้ำเสียงเว้าวอนอ่อนหวาน
“เค้าไม่ได้โกรธ” ตะวันวาดเชิดหน้าตอบเสียงห้วน เบือนหน้าไปทางอื่น
“ไม่โกรธแล้วทำไมพูดกับพี่นายไม่เห็นเพราะเลยล่ะ เอ...อย่างนี้รองเท้าสวยๆ ที่พี่นายซื้อให้เป็นของขวัญใครบางคนแถวๆ นี้ สมควรจะให้ดีไหมล่ะเนี่ย” ดวงหน้าหล่อยิ้มพรายขณะพูด
คนอารมณ์บูดหันขวับทันทีเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงรองเท้าที่ตนเองนึกสงสัยอยู่ ก่อนจะจับแขนคนพูดเขย่าอย่างลืมตัว
“ตัวซื้อรองเท้าเป็นของขวัญให้เค้าเหรอ”
“แล้วคิดว่าพี่นายจะซื้อให้ใครล่ะถ้าไม่ใช่ให้น้องเนย”
ดวงหน้างอง้ำคลี่ยิ้มกระจ่างออกมาอย่างดีใจจนลืมเก็บอาการ พูดขอบคุณชายหนุ่มเสียงอ่อน
“ขอบคุณค่ะ”
“เปลี่ยนจากคำ
