บทที่ 8/2
หวังเหม่ยหลินเดินออกมาจากกระโจมแม่ทัพซ่ง สายตามองกวาดไปรอบตัวทว่ากลับไม่เห็นโรงหมอรักษาผู้ป่วย เช่นนี้นางจะให้การช่วยเหลือผู้อื่นได้อย่างไร
ซ่งรุ่ยหยางขบกรามแน่นมองสตรีข้างกายกวาดสายตามองบุรุษอื่นด้วยความขุ่นเคืองใจ เหตุใดเขาจึงลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปได้กัน ค่ายทหารมีบุรุษมากหน้าหลายตาแต่ละคนล้วนมีรูปร่างกำยำร่างกายแข็งแรง หากหูหลินเอ๋อร์เกิดต้องตาบุรุษคนไหนเข้าเล่าตัวเขาจะทำเช่นไร เฉินจื่อรั่วมองสายตาของผู้เป็นนายที่เดี๋ยวโกรธเคือง เดี๋ยวน้อยใจ เดี๋ยวออดอ้อนแล้วขมวดคิ้วแน่น
คุณชายนี่ท่านไม่สบายอีกแล้วหรือ
“ถึงที่พักแล้ว”
ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยบอกน้ำเสียงมีความน้อยใจปะปน ตลอดทางจากกระโจมบิดามาจนถึงกระโจมของเขาสายตาของนางล้วนมองไปที่อื่น ไม่แม้แต่จะชายตามองเขาสักนิด หรือนางจะถูกใจทหารคนใดเข้าจริงๆ
“คุณชายที่พักผู้ป่วยอยู่ไหนหรือเจ้าคะ”
ที่พักผู้ป่วย ที่แท้นางมองหาที่พักของผู้ป่วยไม่ใ
