บทที่ 7/2
ดวงตะวันเคลื่อนผ่านตามเวลายามที่เคลื่อนมาหยุดกลางศีรษะอากาศก็เริ่มร้อนอบอ้าวเป็นทบทวี ร่างเล็กในอ้อมแขนแกร่งเริ่มดิ้นไปมาคล้ายไม่สุขสบาย ซ่งรุ่ยหยางค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ พลิกตัวนางลงนอนบนเตียงเล็กแล้วใช้มือหนาดันตนเองลุกขึ้นนั่ง ก่อนขยับตัวลงจากเตียงนอนเล็กนั่งลงบนพื้นด้านล่าง เพื่อไม่ให้เบียดคนที่กำลังหลับ
มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าเทน้ำใส่เล็กน้อยก่อนบิดหมาด แล้วนำมาซับเหงื่อบนใบหน้าหวาน ใบหน้าคมดุเป็นนิจมีรอยยิ้มกว้างยามเห็นว่าริมฝีปากบางยกยิ้มคลายพอใจกับการปรนนิบัติของเขาทั้งที่ดวงตาหวานยังหลับสนิท
ไม่ว่ายามหลับหรือตื่นใบหน้าของนางก็ล้วนสะกดสายตาของเขา
ซ่งรุ่ยหยางวางผ้าเช็ดหน้าลง ก้มตัวลงดึงกล่องไม้เล็กจากใต้เตียงออกมาแล้วหยิบแผนผังหัวเมืองเหนือมาคลี่ดู ก่อนพับให้พอดีมือจากนั้นก็โบกพัดไปมาสร้างลมเย็นให้คนที่นอนดิ้นไปมาเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว
“คุณชาย...”
เฉินจื่อรั่วที่เป
