หนี้รักหมอสาว

ฮันนีมูน

แสงอรุณแรกในยามเช้าส่องกระทบแยงมาที่ตา ทำให้หมอพุฒตาลพยายามดันตัวลุกขึ้น ชายที่นอนเคียงข้างเวลานี้เขาได้หายไปแล้ว เหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า หมอสาวรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เมื่อเธอมีไข้ก่อนจะเดินไปหยิบยาพาราในกระเป๋ามากิน ส่วนยาคุมนั้นเธอลืมสนิทไม่ได้พกมันมา เมื่อกินยาเสร็จเธอจึงได้ล้มตัวลงนอนตามเดิม

ยามเช้าที่โต๊ะอาหารของบ้านจิรายุพาณิชย์

“เมียแกล่ะเตชินทำไมไม่ลงมาทานข้าวเช้า” มารดาของเตชินเอ่ยถามลูกชายออกมาด้วยความสงสัย เมื่อลูกชายลงมาทานข้าวคนเดียว “เป็นไงล่ะครับลูกสะใภ้ของคุณแม่ แต่งเข้าบ้านวันแรกก็นอนกินบ้านกินเมืองเจริญละครับพี่น้อง” คำพูดของเตชิน ไม่ได้สร้างความนิยมชมชอบในตัวของลูกสะใภ้น้อยลงเลย เพราะผู้เป็นมารดาได้สืบประวัติแล้วก็นิสัยของหมอพุฒตาลมาอย่างละเอียดยิบแล้ว

“เดี๋ยวนีน่าไปดูหมอตาลเองค่ะคุณแม่" เมื่อนีน่าเดินออกไป ทำให้ผู้เป็นพี่ชายหันหน้ามาจ้องจับพิรุธน้องชายอย่างเตชิน

“พี่มองหน้าผมแบบนี้หมายความว่ายังไง” เตชินเอ่ยถามพี่ชายออกไป เมื่อสายตากวนๆ ของเตชิตมองมายังเขาอย่างมีเลศนัย

“อย่าบอกนะว่าจัดหนักเสียจนหมอจับไข้อย่าเพิ่งมีลูกแซงพี่ล่ะ” พี่ชายพูดออกมาอย่างรู้ทัน ในความหื่นของน้องชาย เตชินไม่มีทางปล่อยให้หมอพุฒตาลรอดพ้นไปได้ ในคืนส่งตัวอย่างแน่นอน

“หึ หึ!..ถ้ามีจริงๆ ผมยกให้พี่ไปเลย ไม่ไหวแค่นี้ชีวิตผมก็ป่วนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสีย และไม่แยแสต่อคำพูดของพี่ชาย เพราะเตชินไม่เคยคิดเรื่องการมีลูกมาก่อน และที่สำคัญเขาไม่คิดที่จะมีด้วยซ้ำ ใครก็อย่ามาคาดหวังเรื่องนี้จากเขา

“แกพูดเองนะ แม่เป็นพยานให้ผมด้วย” เตชิตหันไปพูดกับผู้เป็นมารดา ที่ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวแต่หูก็ฟังลูกชายทั้งสองคุยกันไปด้วย

“พวกแกเนี่ยนะเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ เอานี่เตชินตั๋วเครื่องบิน พร้อมที่พักพาเมียแกไปฮันนีมูน”

“ทำไมต้องเป็นทะเลด้วยแม่ ส่วนที่พักก็เป็นบ้านพักตากอากาศของเรา แม่ประหยัดงบจังเลยนะครับ” เรื่องฮันนีมูนไม่ได้อยู่ในหัวของเขาเลย เรื่องเที่ยวต่างหากที่เตชินสนใจ บวกกับแผนที่วางเอาไว้ เพื่อทำร้ายหัวใจหมอพุฒตาล

“หนูพุฒตาลลางานหลายวันไม่ได้ และนี่คือการลาครั้งแรกของเธอตั้งแต่ทำงานมา” ผู้เป็นมารดาพูดเพื่อให้เขาสำนึก แต่เปล่าเลยเขากลับรู้สึกเฉยๆ เพราะเกิดมาเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองจนเคยตัว “แจ๋วช่วยยกข้าวต้มไปให้คุณหมอตาลด้วยนะ เธอไม่ค่อยสบาย” พอมาถึงนีน่าก็สั่งให้เด็กแจ๋ว นำข้าวต้มขึ้นไปให้หมอพุฒตาลบนห้อง

“นั่นไงฉันว่าแล้วไม่มีผิด” เตชิตเอ่ยขึ้น

“หนูพุฒตาลเป็นอะไรมากไหมนีน่า” ดูท่าทางหญิงสูงวัยจะดูห่วงใยหมพุฒตาลไม่น้อย

“หมอตาลเธอทานยาไปแล้วค่ะคุณแม่ เดี๋ยวคงดีขึ้น” นีน่าพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ สามีของเธอ

“รีบกินแล้วรีบขึ้นไปดูเมียแกด้วยเตชิน”

“พอดีว่าผมมีธุระขอตัวนะครับแม่” เตชินพูดจบก็ลุกเดินออกไปทันที

“เตชิน! ไอ้ลูกคนนี้นี่” คำพูดของมารดาไม่มีผลใดๆ ทั้งสิ้นกับเตชิน เขารีบเดินออกจากบ้าน ก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อหมอพุฒตาลรู้สึกดีขึ้น เวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยง เธอจึงลงมาด้านล่าง แม้ว่าจะรู้สึกยังอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่เนื่องด้วยมาเป็นสะใภ้ของบ้านนี้วันแรก จึงทำให้หมอพุฒตาลฝืนตัวเองเดินลงมา

“อ้าว! หนูพุฒตาลเป็นยังไงบ้างลูกดีขึ้นหรือยัง” มารดาของเตชินเดินเข้ามาใกล้ๆ ขณะที่เธอนั่งลงบนโซฟา พร้อมทั้งเอามือมาอังหน้าผากดูด้วยความห่วงใย

“ค่อยยังชั่วแล้วค่ะคุณแม่ขอบคุณมากนะคะ” หมอพุฒตาลพูดออกไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน

“บอกให้ไปดูแลเมียเตชินก็รีบขับรถออกไปข้างนอก ไอ้ลูกคนนี้ไม่ได้เรื่องเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ ตาลดูแลตัวเองได้ แค่ปวดหัวนิดหน่อยเองสงสัยจะเมื่อยจากงานค่ะ” หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้มารดาของสามี

การสนทนาของคนทั้งคู่ เป็นไปด้วยความสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว ทั้งที่เพิ่งเจอกันได้สองสามครั้งยิ่งพูดเรื่องสุขภาพ มารดาของเตชินยิ่งถูกใจหมอสาว ในการแนะนำมารดาของสามีอย่างโน้นอย่างนี้ของเธอ

“คุยอะไรกันอยู่ค่ะ คุณแม่หมอตาลท่าทางสนุกเชียว” หลังจากที่นีน่าไปดูมื้อเที่ยงในครัว พร้อมทั้งสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ เธอก็เดินมานั่งข้างๆ แม่ของสามีและหมอพุฒตาล

"คุยเรื่องสุขภาพค่ะคุณนีน่า”

"เรียกพี่นีน่าก็พอค่ะ จะได้เป็นกันเองแล้วดีขึ้นหรือยังหมอตาล พรุ่งนี้เช้าเดินทางไหวไหม”

"เราจะเดินทางไปไหนกันเหรอคะ" หมอพุฒตาลเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เพราะเธอยังไม่รู้เรื่องที่แม่ของเตชินจะให้ไปฮันนีมูน

"อ้าวคุณแม่ยังไม่ได้บอกหมอตาลเหรอคะ"

"ยังเลยจ้านีน่า หนูพุฒตาลยังไงหนูก็ลางานแล้ว แม่ก็เลยจะให้เตชินพาหนูไปเที่ยวชีวิตจะได้รีเลคบ้างห้ามปฏิเสธ แม่จองตั๋วเครื่องบินให้เรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้เช้าเตรียมกระเป๋าไว้เลย เดี๋ยวจะให้คนไปส่งที่สนามบิน”คำพูดของหญิงสูงวัยทำให้หมอพุฒตาลไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้เลย

"ค่ะคุณแม่ขอบคุณนะคะ" หมอพุฒตาลยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นมารดาของสามี ก่อนจะไปทานอาหารมื้อเที่ยง

บ่ายคล้อยเธอได้ออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน เพื่อเดินดูทิวทัศน์และบริเวณของบ้านที่กว้างใหญ่ไพศาลสนามหน้าบ้านกว้างพอๆ กับสนามฟุตบอล เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้มาเป็นสะใภ้ของที่นี่ แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็น เมื่อผู้ชายที่แต่งงานด้วย เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่เชลยเท่านั้น

เวลาผ่านเลยมาถึงยามค่ำคืนเกือบห้าทุ่มแล้วเตชินก็ยังไม่กลับบ้าน หมอพุฒตาลแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเขา แต่เมื่อเธอเป็นภรรยาและเขาเป็นสามี ในเวลานี้ก็อดที่จะห่วงไม่ได้ เธอนั่งรอเขาจนเกือบเที่ยงคืน เมื่อเขาไม่กลับมาเธอจึงเผลอหลับไปจนถึงเช้า

เมื่อเตชินกลับเข้ามายังห้อง ก็พบว่าหมอพุฒตาลได้เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว มันยิ่งทำให้เขามองเธอในแง่ลบมากขึ้น เขาจ้องมองไปที่ใบหน้างามอย่างเหยียดๆ ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากแล้วถอนหายใจออกมาอย่างค่อยไม่พอใจ ในการกระทำของหมอพุฒตาล

"นี่คุณหมอคงดีใจจนเนื้อเต้นสินะ อย่าคิดว่าตัวเองมีดีโสดซิงแล้วจะเพิ่มมูลค่า!” เตชินพูดพร้อมกับถอดเสื้อออก ซึ่งในเวลานี้หมอพุฒตาลพยายามมองเขา เป็นเพียงแค่คนไข้คนหนึ่งเท่านั้น แต่ร่องรอยที่บริเวณซอกคอและหน้าอกนั้นมันแดงออกมาชัดเจน พร้อมทั้งรอยขบกัดนั่น แน่นอนเธอไม่ได้เป็นคนทำ แสดงว่าเมื่อคืนเขาคงไปค้างกับหญิงอื่นมา และคงกำลังตั้งใจที่จะยั่วให้เธอโกรธ

"มองทำไมผมจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงเมื่อคืนที่ผมไปค้างด้วย คุณไม่ได้ครึ่งของเธอด้วยซ้ำ แล้วอย่าสะเออะทำตัวเป็นภรรยาที่แสนดี เพื่อบังหน้าล้างหนี้ คุณมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินหน้าเงินเท่านั้น!” เตชินพูดจบก็หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้หมอพุฒตาลยืนนิ่งราวกับรูปปั้น เหมือนอย่างที่เขาเคยว่าเอาไว้ เชลยอย่างเธอคงไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์ เมื่อเขามองเธอในด้านลบแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไร ที่เธอจะต้องแก้ต่างให้กับตัวเองเพราะที่เขาพูดมามันก็ถูกต้องเธอมันผู้หญิงหน้าเงิน