When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
หลังจากที่ชายหนุ่มจัดการกับเสื้อตัวโคร่งของเธอ แต่มันกลายเป็นเสื้อที่พอดีกับสัดส่วนของเขาเรียบร้อยแล้ว นับดาวก็มองด้วยความพึงพอใจ เสื้อสูทราคาแพงของเขา เธอเอาใส่ถุงดำไว้รอทิ้งแล้ว มันคงใส่ไม่ได้อีกหรอก แต่ถ้าเขาจะเอากลับไปด้วย เธอก็จะให้ทั้งถุงดำนั่นแหล่ะ ทั้งขาดทั้งเปื้อนเลือด คงไม่คิดพิเรนทร์เอากลับไปซ่อมหรอกนะ “สูทแล้วก็เสื้อของคุณ ฉันเอาทิ้งแล้วนะ” นับดาวเอ่ยออกมาเบาๆ “อืม” หวังชิงหลงตอบแล้วก็พยักหน้ารับทราบทันที ก่อนที่เขาจะไม่ได้ใส่ใจเสื้อสูทของเขาที่มันถูกกระสุนปืนถากจนมันขาดไปแล้ว ของราคาแค่นี้เขาไม่สนใจหรอก “กินข้าวต้มก่อน จะได้มีแรง” นับดาวหยิบชามข้าวต้มที่เธอเอามาวางไว้ที่หัวเตียงตั้งแต่ต้น เพื่อที่จะส่งมันให้กับเขา ส่วนชายหนุ่มก็มองด้วยซาบซึ้งใจ แต่ทว่ามันถูกกดเอาไว้ด้วยสายตาคมกริบของเขา มันก็เลยทำให้หญิงสาวไม่เห็นว่าเขารู้สึกอย่างไร “กินได้แน่นะ” หวังชิงหลงเอ่ยถามออกมาเพ