When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ขอบคุณมาก” หวังชิงหลงเอ่ยออกมาด้วยเสียงอ่อนล้า นี่เป็นความรู้สึกจากใจเขาจริงๆ และเขาก็คิดว่าเขาควรจะบอกเธอ เพราะเตียงที่เขากำลังนอนอยู่นี่น่าจะเป็นเตียงนอนของเธอ ซึ่งมันก็แปลว่าเธอต้องจัดสรรพื้นที่แคบๆ ในห้องเพื่อที่จะนอนพัก “นอนเถอะ” นับดาวเอ่ยออกมาก่อนที่เธอจะนำผ้าห่มของตนเองห่มคลุมแผงอกกว้างที่มันทำให้เธอหายใจติดขัดทุกครั้งที่เห็น ส่วนชายหนุ่มก็หลับลงไปด้วยความเหนื่อยล้า แล้วอาการของเขาตอนนี้ก็น่าจะมีไข้ต่ำๆ ทำให้เขาหลับตาลงเพียงไม่นานเขาก็หลับเป็นตาย เมื่อเห็นว่าเขาหลับนับดาวก็เดินไปดูในตู้เห็นว่าพอจะมีอะไรทำให้เขากินมั้ย ถ้าเขาตื่นขึ้นมาก็คงหิวแน่ๆ ถ้าได้ช่วยขนาดนี้แล้วก็คงต้องไปให้สุดแล้วล่ะ แต่ครั้นจะสั่งอาหารมาให้เขารับประทานนักศึกษาทุนที่จัดการเรื่องการใช้เงินเป็นอย่างดีและต้องประหยัดค่าอาหารเป็นอย่างมาก มันก็เลยทำให้เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขาก็คงต้องรับประทานตามสภาพที่เธอจ