ตอนที่ 8 รอ

1985 Words

วันนี้เพียงรักตื่นสายเล็กน้อย หญิงสาวออกไปสั่งข้าวป้าแล้วถือเข้ามากินข้างในบ้าน มือเล็กกดปุ่มเปิดโน้ตบุ๊ค ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะที่เธอใช้เป็นโต๊ะอเนกประสงค์ หญิงสาวกินข้าวไปสักพักก็เปิดดูนั่นดูนี่ เธอจะเอื่อยแบบนี้ทุกครั้งก่อนจะเริ่มทำงานของเธอ จนกระทั่ง 11 โมงครึ่ง กิตติธรก็ทักมาหาเธอ ‘ทำไร’ ‘เพิ่งเปิดคอม เตรียมทำงาน’ ‘ดี วันนี้ออกได้ใช่มะ’ ‘ไม่แน่ใจแห๊ะ แต่แซวกับพี่ผึ้งว่าหาอะไรทำกับแกล้มกินเหล้ากันอยู่ 55555’ ‘ชวนออกไปข้างนอก แล้วเดี๋ยวไปรับ’ ‘แหม่ หาเรื่องให้ออกอีกละ’ ‘น่านะ’ ‘ดูสถานการณ์ก่อนนน’ ‘อ่าๆ 1 ทุ่ม ไม่ดึก’ ‘…….’ หลังจากต่างคนต่างเงียบกันไป เพียงรักและกิตติธรต่างคนต่างมีงานของตัวเอง แต่เขาก็ยังหาเวลาแวบคอยทักมาคุยกับหญิงสาวบ่อยๆ จนกระทั่งช่วงใกล้เที่ยง เขาก็เดินออกมาที่ร้านข้างของป้าเธอ ทั้งสองคนแอบสบตากันเล็กน้อย โดยที่เพียงรักนั่งคุยอยู่กับผึ้งในร้านตามปกติ กิตติธรเองก็พูดคุยกับคนอื่น ทำตัวเหมือนปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติคือเขาระวังตัวมากขึ้น ธรรมดาแล้วเวลาที่เขามาคุยเล่นในครัวที่ร้าน ผึ้งจะชอบเดินไปเดินมา หรือชอบขยับไปใกล้ๆชายหนุ่ม แต่วันนี้เขากลับระวังตัวมากขึ้น ขยับตัวออกห่างจากผึ้งเล็กน้อย ไม่นานนักเขาก็กลับเข้าโรงงานไป 1 ชั่วโมงต่อมา “อยากกินส้มตำอะ” เพียงรักพูดขึ้นระหว่างที่ผึ้งกำลังเก็บล้างของ “เออ มีร้านใหม่ ตรงใกล้ๆเนี่ย” “อยู่ตรงไหน อร่อยป้ะ” “ไม่รู้ เห็นเขาว่าอร่อย ลองป้ะล่ะ” หลังจากพียงรักชวนทุกคนกินส้มตำ ป้าก็แนะนำให้เธอลองร้านใหม่ เมื่อผึ้งทำงานของหล่อนเสร็จ จึงพากันขี่รถจักรยานยนต์ไปซื้อส้มตำ “พี่ป่านมันยังทักพี่มาอยู่ป้ะ “ “หายไปนานแล้ว ไม่ได้คุยเลย เพิ่งมาทักวันนี้ แต่พี่อ่านเฉยๆไม่ได้ตอบ” ผึ้งหยิบโทรศัพท์มาเปิดให้เพียงรักดู ซึ่งเขาส่งข้อความมาหาจริงๆ แล้วผึ้งทำเพียงแค่อ่านเท่านั้น เพียงรักพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะชวนผึ้งเปลี่ยนเรื่องคุยไป โดยที่ในใจของตัวเธอเองก็โมโหอยู่ไม่น้อย เพราะการที่เขาทักมาหาผึ้งวันนี้ก็เหมือนเป็นการหักหน้าของเธอ เพราะเขาเพิ่งมีอะไรกับเธอไปเมื่อวาน ‘ทำไร’ กิตติธรทักหญิงสาวมาพอดี ‘มาซื้อส้มตำ มากินเปล่า’ เพียงรักอยากถามเขาใจจะขาด แต่เธอต้องทำตัวปกติ ‘กินเลย’ ‘อ้วนแย้ววว’ หลังจากได้ของที่สั่งครบแล้วทั้งคู่ก็พากันกลับไปที่ร้าน เมื่อกลับไปถึงลุงกับป้าก็นั่งรออยู่แล้ว เพียงรักกับผึ้งช่วยกันเทใส่จาน ก่อนจะมานั่งกินด้วยกัน 4 คน ระหว่างที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ เสียงแจ้งเตือนไลน์ของเพียงรักก็ดังขึ้น หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูโดยไม่ต้องเดาเลยด้วยซ้ำว่าใครทักมาหาเธอ ‘ทำไร’ ‘กินส้มตำกันอยู่ มาเล่นสิ’ กิตติธรอ่านแล้วส่งสติ๊กเกอร์ตอบหญิงสาว ก่อนจะชวนจัง หลานชายของเขาเดินออกมาจากโรงงานกลับมาที่บ้านที่เขาอยู่กับวนิดา ซึ่งมันต้องเดินผ่านร้านข้าวป้าของเพียงรัก ตอนที่เขาเดินออกมา หญิงสาวกำลังนั่งกินมื้อเที่ยงกันอยู่ เขากับเธอสบตากันในเสี้ยวนาที ก่อนจะคุยกับหลานและเดินเข้ามาในบ้าน ทางด้านเพียงรัก วันนี้น้องสาวของเธอบอกว่าจะไปดูหนัง ทุกคนเลยแซวกันเล่นว่าจะไปดูหนังบ้าง “ป๊าก็เลี้ยงเลย ไปกันหมดเลยเนี่ย” ป้าพูดกับลุงทีเล่นทีจริง “มีรอบกี่ทุ่ม” ลุงถามกลับ ดูเหมือนว่าลุงจะเห็นด้วย “ไอผึ้ง ลองหาดูดิ๊” ป้าบอกลูกน้องพลางตักส้มตำใส่ปาก ไปๆมาๆจากการมานั่งกินส้มตำร่วมกัน เลยกลายเป็นการชวนกันไปดูหนัง เพียงรักนั่งฟังเงียบๆ กินไปฟังไป จนกระทั่งกิตติธรกับจังเดินกลับเข้าโรงงานไป เธอจึงหันมามีส่วนร่วมกับคนอื่น หลังจากพูดคุยกันและจองที่นั่งเรียบร้อย ก็แยกย้ายกัน ผึ้งกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนเพียงรักกับป้าก็เข้าบ้าน รอลุงกลับมาจากทำงานจึงค่อยออกไป กิตติธรเข้ามาที่บ้านฝั่งโรงงานพักใหญ่ เขาถึงทักไปหาหญิงสาว เขากะเวลาว่าเธอน่าจะสะดวกคุยแล้วแน่นอน ‘………..’ ‘วันนี้ไม่อยู่นะ ไปดูหนังกับลุง ป้า แล้วก็พี่ผึ้ง’ ‘กี่โมง’ ‘6 โมง ก็ออกไปแล้วมั้ง หนังรอบทุ่มครึ่ง’ ‘นี่ทำไรอยู่’ ‘เพิ่งกลับเข้าบ้าน’ ‘อ่อ อยู่บ้าน อยู่กับใคร’ ‘ว่าจะลงนิยายสักตอน อยู่กับป้า’ ‘อ่อ’ ‘ก็ไม่แวะมาคุยเล่นล่ะ’ ‘แวะคุยไรจังมา’ ‘555555555’ ‘ก็เดี๋ยวกลับมาก็ได้ เที่ยงคืน’ ‘มั้ง คงประมาณนั้น’ ‘อ่า’ หลังจากนั้นชายหนุ่มก็กลับไปทำงานต่อ ปกติเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่เขาชอบแวบออกไป แล้วแวะเข้าไปหาเพียงรักที่บ้านบ้าง แอบออกไปทักคุยกับเธอบ้าง แต่วันนี้เธอคงไม่ว่างคุยกับเขา เขาจึงไม่ได้ออกไป ที่จริง ตั้งแต่ที่เขาเห็นเพียงรักกลับมา เขาเองก็คอยมองเธอมาตลอด เขาไม่แน่ใจว่าเธอกลับมาอยู่ที่บ้านเลย หรือแค่อยู่อยู่ชั่วคราว มาเที่ยวแบบครั้งก่อนๆ เวลาเขาเดินเข้าออกบ้านกับโรงงาน เขาต้องผ่านบ้านของเพียงรัก บ้านของเธออยู่ตรงกลางระหว่างที่บ้านของวนิดากับโรงงานเขาจะคอยมองหาเธอตลอด จนบางครั้งเขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าเขามองเข้าไปในบ้านของหญิงสาวเพื่อมองหาเธอ เมื่อก่อนตอนที่เธอเข้าไปเล่นกับน้องสาวของเขา เขาสนใจเธอตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว คอยแอบมองหญิงสาวอยู่ตลอด เวลาเธอเผลอหรือไม่ได้ระวังตัว เคยมีหลายครั้งที่เขาเองก็รู้สึกว่าเธอแอบมองเขาเหมือนกัน เพราะบังเอิญเกือบได้สบตากันหลายครั้ง เพียงแต่เวลาที่เขาและเธอบังเอิญหันมาแอบมองอีกฝ่ายพร้อมกันพอดี ทั้งคู่ต่างคนต่างหลบตากัน แต่ก็จะทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายมองตัวเองอยู่ เขาลังเลอยู่นานมาก แต่เพราะเขาสนใจเธอจริงๆเขาจึงแอบให้เบอร์เขากับเธอ เลยทำให้เขาและเธอได้คุยกัน จนเกือบจะได้มีอะไรกันในตอนนั้น หลังจากนั้นเธอก็หายไปจากชีวิตเขา เขาใช้ชีวิตเหมือนปกติก็จริงแต่เขาไม่เคยลืมเธอเลย ไม่เคยลืมเรื่องวันนั้นวันที่เขาเกือบจะได้เป็นคนแรกของเธอ เขายอมรับว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ บางครั้งยังแอบคิดว่าถ้าวันนั้นเพียงรักให้เขา เขาอาจจะหยุดอยู่ที่เธอก็ได้ เพราะแม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอดที่จะคอยมองหาเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่เขาอยู่กับวนิดา เขาไม่เคยหยุดเลย ใครเข้ามาเสนอเขาก็พร้อมสนอง จนมีปัญหาและทะเลาะกับวนิดาแทบทุกวัน จนกระทั่งกลับมาทำงานที่บ้าน เขาจึงไม่มีเวลาออกไปเจอใคร จึงเหมือนเป็นการหยุดไปโดยปริยาย แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่เขาแอบออกไปหากินข้างนอก จนวันที่เพียงรักกลับมา ตอนแรกเขาไม่กล้าคุยกับหญิงสาวเลยเพราะกลัวเธอจะโกรธเกลียดเขา จนวันที่เธอเริ่มคุยกับเขาก่อน เขาจึงรู้ว่าเธอไม่เคยโกรธเขา หลังจากวันนั้นเขาก็เริ่มคุยกับหญิงสาวเป็นปกติอีกครั้ง มีหลายครั้งที่ผึ้ง ลูกน้องของป้ามีอาการเหมือนจะเสนอกับเขา เขาเคยชวนหล่อนออกข้างนอกแต่หล่อนไม่ไป เขาจึงไม่ได้สนใจอะไรหล่อนอีก จนวันที่เขาเริ่มเข้าหาเพียงรักอีกครั้ง ก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป หลังจากเสร็จงานก็กลับเข้าบ้านตามปกติ และกลับออกมาอยู่ที่โรงงานอีกครั้งเมื่อเริ่มดึกและใกล้เวลาที่หญิงสาวจะกลับมา ก่อนจะทักหาเธอหลังจากทิ้งช่วงไปหลายชั่วโมง ‘กลับยัง’ ‘เพิ่งออกจากโรงหนังเลย กำลังกลับ’ ‘โอเค’ ‘ตอดพี่ผึ้งเหรอลุง หืมมม’ หลังจากอ่านประโยคที่หญิงสาวพิมพ์มากิตติธรก็เงียบหายไป จนกระทั่งได้ยินเสียงรถเขาจึงทักหาเธอ ‘ถึงแล้วเหรอ’ ‘…………’ เมื่อหญิงสาวไม่ตอบ เขาเริ่มใจไม่ดี ‘ทำไร’ ‘ไม่ต้องมาพูดเลย ไปเต๊าะพี่ผึ้งเถอะไป’ เพียงรักประชดเขา เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึงหวงเพียงแต่เธออดน้อยใจไม่ได้ ‘นั่นมันเมื่อก่อน ขอโทษจ้ะ ไม่ได้ตอดแล้ว’ ‘…………..’ ‘ขอโทษคร้าบบบบบ’ ‘……………..’ หญิงสาววางโทรศัพท์เอาไว้และลงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง เธอแอบเสียใจอยู่ลึกๆ เพราะในเมื่อช่วงนี้เขาคุยกับเธอเกือบจะตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำ มีอะไรกับเธอ แต่ยังทักไปหาผึ้ง มันทำให้เธอจุกในอกไม่น้อย จนเมื่อกลับขึ้นมา ก็เห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากเขา ‘ไม่ได้รับสาย’ ‘อะไร’ ‘ก็เห็นไม่อ่าน’ ‘จะตอดก็ตอดไปดิ ไม่เกี่ยวอะไรด้วยซะหน่อย’ ‘ไม่ได้ยุ่งแล้ว คุยกับรักก็ไม่ได้คุยแล้ว แล้วนี่ทำไร’ ‘ไม่ทำไร ว่าจะทำงานต่อ’ ‘ออกได้เปล่า ตอนนี้อยู่ที่โรงงาน ถ้าออกได้จะเอารถออกมา’ ‘ไม่ได้รับสาย’ ‘ยังไม่นอนกันสักคน’ ‘เดินออกมาที่กดน้ำก็ขึ้นรถเลย’ ‘………..’ ‘หายอีกละ’ เพียงรักเลือกที่จะเงียบอีกครั้ง เธอเสียความรู้สึกพอสมควรกับสิ่งที่เขาทำ เธอยอมรับว่าเธอหวั่นไหว แต่พอมารู้ว่าเขาทำแบบนี้เธอเองจึงเสียใจไม่น้อย จึงเลือกที่จะไม่ตอบเพื่อที่จะสงบใจตัวเองก่อน แล้วค่อยตอบเขาอีกครั้ง ‘ไม่ออกแล้ว ชวนพี่ผึ้งนู่นนนนน’ ‘นั่น ก็แบบนี้ เข้าไปได้ปะ’ ‘ยังไม่นอนกันเลย น้าดูบอลอยู่’ ‘ออกมาห้องน้ำร้านสิ เดี๋ยวเดินเข้าไป’ ‘………..’ ‘ได้ไหมค้าบบ’ ‘…………..’ ‘อ่าเคค้าบ แล้วแต่รักเลยจ้ะ’ ‘แล้วทำไมป่านนี้ยังอยู่ข้างในอีกอะ’ ‘ก็มารอ’ ‘โม้ตลอดอะแหละ’ ‘เปิดหน้าต่างมาดู เห็นม้ะ มองมาสิ’ ‘ขี้เกียจลุกมากอะ บอกตามตรง นั่ง 3 ชั่วโมงปวดตูด’ หญิงสาวจุกในใจเกินกว่าที่จะสนใจเขา เธอรู้ว่าเขาพูดจริง การที่เขาบอกให้เธอลุกไปดู แสดงว่าเขารอเธออยู่จริงๆ “อะไร” เพียงรักรับสายเขา เมื่อเขาโทรมาหลังจากเธอเงียบไป “ออกมาดิ ไม่ออกเหรอ” “ไม่อะ ขี้เกียจ” “งั้นออกมาห้องน้ำที่ร้าน นะ” “ไม่” “นะ นะ” “……..” “นะค้าบบบ” “อือๆ” หญิงสาวกดวางสาย เธอเลือกที่จะตามใจเขาทั้งที่ตัวเองเสียความรู้สึกไม่น้อย เพียงแต่เธอยอมรับว่าเธอยังรักเขาอยู่ เธอไม่เคยลืมเขา ตอนที่เขากลับมาคุยกับเธออีกครั้ง เธอจึงแอบดีใจที่เขาเป็นฝ่ายเข้ามาหาเธออีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more