Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก

ตอนที่6 ธุระด่วนที่ไม่สำคัญ

ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่พายท์นั่งปรึกษากับคุณหมอเรื่องอาการซึมเศร้า สาเหตุคงจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้า ความเครียดสะสมโดยที่ไม่มีใครเป็นที่ปรึกษาคอยระบายและรับฟัง พายน์เองก็เลือกเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียวหมด

อีกทั้งพายน์เป็นคุณแม่มือใหม่ที่อายุยังน้อยมากๆจึงไม่มีวิธีและประสบการณ์รับมือกับปัญหาต่างๆ เมื่อหมอแนะนำวิธีการแก้อาการซึมเศร้าหลังคลอดให้พายน์เรียบร้อยแล้ว ส่วนยาแก้เครียดอะไรต่างๆพายน์เลือกที่จะไม่รับ

เนื่องจากเธอไม่อยากกินยาอะไรที่อาจจะทำให้มีผลข้างเคียงกับน้ำนมลูกได้ พายน์ยังมีความต้องการที่จะให้ลูกกินนมแม่อยู่ ก่อนที่เธอจะกลับเข้าไปเรียนระดับมหาวิทยาลัย ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นก็คงต้องตัดใจให้ลูกกินนมผงสำเร็จรูปแทน

"เสร็จแล้วเหรอ?"

"อืม"

"ดีขึ้นมั้ย?"

เกรทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมาก จนพายน์อดรู้สึกน้อยใจนิดๆไม่ได้ ก็รู้ว่าไม่ใช่ผัว แต่ช่วยแสดงอารมณ์ความรู้สึกให้มากกว่านี้หน่อยก็ดีนะ

"ดีขึ้น เอ่อ..เกรท หมอมีเรื่องจะคุยกับนายด้วย"

"อ้อ!พี่หมอเคนเพื่อนพี่ชายของฉันเองเอาไว้ค่อยคุยดีกว่า วันนี้ฉันมีธุระด่วนจริงๆ เธอกลับเองได้มั้ยพายน์?"

ท่าทางเกรทดูพะว้าพะวงพร้อมกับยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา

"อ้าว! เหรอ ได้สิ เดี๋ยวกลับแท็กซี่เองก็ได้"

"อ่ะ..นี่เงิน อยากกินอะไรก็ซื้อเข้าไปกินที่ห้องได้เลย"

เกรทยัดธนบัตรแบงค์พันใส่มือพายน์ประมานสี่ห้าใบ แม้ว่าพายน์จะไม่อยากรับแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะร่างสูงของเกรทก้าวเดินออกไปอย่างเร็ว ขายาวๆแบบนั้นเดินไม่กี่ก้าวก็หายวับไปเร็วมาก

"สงสัยจะธุระด่วนจริงๆแหะ!"

พายน์ยักไหล่หันมองซ้ายมองขวาเพื่อเดินหาทางออกไปขึ้นรถสาธารณะ ก่อนจะเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อแวะห้างแถวนี้ เธออยากจะหาซื้อของใช้ส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ ยังไม่กล้าจะซื้ออะไรเยอะเพราะเกรทบอกว่าต้องย้ายบ้านอีก ขี้เกียจจะต้องมานั่งเก็บของจุกจิกแม้จะเป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ตาม

ใช้เวลาในการเดินทางไม่นานมากนัก พายน์ก็นั่งแท็กซี่มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

พายน์ไม่รอช้าเดินมุ่งหน้าตรงเข้าไปข้างในอย่างไม่รีรอ จุดประสงค์คือร้านหนังสือชื่อดังแห่งหนึ่ง วันนี้เธออยากจะมาหาหนังสือเด็กและหนังสือนิทานไปอ่านให้นาเดียฟังก่อนนอน แต่..

สายตาของหญิงสาวไปสะดุดเข้ากับผู้ชายที่เพิ่งจะเผ่นหนีเธอออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า กับหญิงสาวผิวขาวสะอาดสะอ้านหน้าตาสะสวยคนหนึ่งอยู่ด้วยกัน

แต่เอ๊ะ! นี่มันยัยน้ำฝนห้องมอหกทับสองนี่นา พายน์จำได้เพราะเรียนสายวิทย์คณิตเหมือนกันแค่อยู่กันคนล่ะห้อง

พายน์กำลังเอี้ยวตัวกลับเพื่อเดินหลบ แต่ทว่า

"พายน์! พายน์ใช่มั้ย?"

ถูกยัยน้ำฝนเพื่อนต่างห้องทักขึ้นซะก่อน พอๆกับที่เกรทก็หันมามองพายน์พอดี เขาดูไม่ได้ตกใจสักนิดที่เจอพายน์ แถมยังแสร้งทำเหมือนว่าไม่รู้จักอีกต่างหาก

"อืม ใช่เราเอง"พายน์ยิ้มให้น้ำฝน

"ดีใจจัง เออนี่!เกรทที่เรียนห้องเดียวกับเธอน่ะจำได้มั้ย?"

เออ! ตลกดีนะมาแนะนำคนที่ปะหน้ากันทุกวันให้รู้จัก แถมยังทำหน้าเหมือนกับว่าไม่รู้จักกันอีก แหม่! แสดงละครเก่งจริงจริ๊งพ่อคุณ พายน์เกือบมองบนใส่เกรทแล้วเชียวถ้าไม่ติดกับว่าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราวระหว่างเธอกับเขา

พายน์ยังไม่อยากเป็นไวรัลข่าวฉาวในกรุ๊ปไลน์เพื่อนเก่ามัธยมให้คนอื่นนินทากันสนุกปาก ข่าวแบบนี้ไม่ว่าจะอยู่ในสังคมระดับไหนไปไวเสียยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง

"อืม..หวัดดีเกรท"

พายน์โบกมือขึ้นทักทาย..แต่ทว่าเกรทกลับมองพายน์นิ่งไม่พูดจาโต้ตอบอะไรกลับมา

'กวนตีน'พายน์แอบสบทในใจ

"พอดีว่าเรากับเกรทเรียนหมอ ม.เดียวกันน่ะ พายน์ล่ะเรียนที่ไหน นี่มาเรียนกรุงเทพเหมือนกันใช่มั้ย?"

พายน์อึกอักตอบอะไรไม่ถูกจะให้เอาเหตุผลอะไรมาอ้าง จากเด็กสาวที่ตั้งใจเรียนเป็นอันดับต้นๆของห้องเป็นเรียลไอดอลที่ดีสำหรับเด็กคนอื่นๆแต่เธอกลับเรียนช้ากว่าเพื่อนไปหนึ่งปี อีคนเป็นพ่อของลูกก็ไม่ได้ช่วยพูดอะไรเลย

"อืม...ขอตัวก่อนนะ เชิญพวกเธอตามสบาย"

พายน์ตัดบทก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับหอบเอาหนังสือที่เธอหยิบติดมือมาด้วยสี่ห้าเล่มเดินตรงไปที่เคาเตอร์แคชเชียร์ทันที มือไม้มันสั่นไปหมดความรู้สึกราวกับว่า จับได้ว่าแฟนมากับกิ๊กยังไงยังงั้น

ทำไมมันรู้สึกแปลบๆจี๊ดๆอยู่กลางอกด้วยในเมื่อพายน์เพิ่งบอกกับเขาก่อนหน้านี้เองว่าให้เกรทคบใครหรือมีใครก็ได้ พอเอาเข้าจริงๆพายน์ก็ทนกับภาพตรงหน้าไม่ไหว จนแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดังๆ

"ธุระด่วนของนายคงสำคัญมากจริงๆ ถึงกับหนีฉันออกมาจากโรงพยาบาลเพียงเพราะว่าพาผู้หญิงมาช้อปปิ้ง"

พายน์เดินไปบ่นไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ ครั้งที่ร้อยที่พันแล้วมั้งที่น้อยใจอยู่คนเดียวฝ่ายเดียวโดยที่เกรทไม่เคยรู้ตัวเลย

"เสร็จรึยังกลับบ้านกัน?"

อยู่ๆเสียงทุ้มคุ้นเคยก็ดังขึ้น เหมือนกับว่ามายืนดักรออยู่ก่อนแล้ว นี่เป็นคนหรือเป็นผี! เมื่อสักครู่ยังยืนอยู่กับแฟนตัวเองแท้ๆ แล้วตอนนี้มาโผล่ตรงนี้แล้ว

"แฟนนายล่ะ?"

"แฟน"

เกรทย้ำคำพูดของพายน์อีกครั้ง ก่อนจะเบนสายตาไปอีกทาง

"อ้อ นู่นน่ะเหรอ"

เกรทชี้ไปที่น้ำฝนกับผู้ชายอีกคนที่กำลังยืนคล้องแขนกันหวานแหวว โดยไม่ได้หันมาสนใจเธอกับเกรทแม้แต่นิด

"เป็นแฟนฉันได้ยังไง ผัวมันต่อยฉันตาย ขอร้องเถอะอย่ามายัดเยียดอะไรแบบนี้ให้ฉันอีก"

พายน์รู้สึกว่าหูของเธอได้ยินเสียง เพล้ง!เหมือนกับว่าอะไรแตก เหอะๆ หน้าของกูสิแตก แตกแบบละเอียดยิบจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีกันเลยทีเดียว พายน์ยิ้มแห้งๆก่อนจะหันมาสบตาของคนตัวสูงที่ยืนกอดอกจ้องเธออยู่ด้วยรังสีอำมหิต

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นบอกว่าธุระด่วนดูเหมือนจะสำคัญมาก เห็นนายรีบซะขนาดนั้น"

"ก็มันให้ไปช่วยมันด่วน รถมันแบตเตอรี่หมดอยู่กลางถนน พอเสร็จเรื่องก็เห็นเธอเดินเข้ามาในห้างเลยเดินตามพวกมันมาด้วย ใครจะคิดว่ายัยน้ำฝนจะอยากได้หนังสือร้านเดียวกับเธอล่ะ "

อธิบายซะยืดยาว จนเกรทถึงกับเอะใจตัวเอง ว่าทำไมถึงไม่อยากให้ยัยนี่เข้าใจเขาผิดด้วย แต่มันก็อธิบายไปแล้วอ่ะนะช่วยไม่ได้นี่นา

"ตกลงเสร็จรึยังไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเสร็จก็ต้องกลับไปอาบน้ำที่คอนโดอีก คืนนี้ฉันจะไปค้างด้วย"

พายน์ลืมไปว่าเขาว่างดูแลเธอสองสามวัน และเกรทก็ไม่เคยผิดคำพูดเลยสักครั้ง บอกว่าว่างคือว่าง บอกว่าไม่ว่างก็คือไม่ว่าง และก็เป็นแบบนั้นตลอดมา

"ก..ก็ไปสิ"

อยู่ๆพาย์ก็กลายเป็นคนติดอ่างซะงั้น รู้สึกดีอย่างไม่รู้สาเหตุที่เกรทมาอธิบายอะไรแบบนี้ มันเหมือนผัวเมียงอนกันไม่มีผิด คิดแล้วก็แอบอมยิ้มจนแก้มหมวยๆป่องซะดูน่ารัก อารมณ์ดีขึ้นมาราวกับกดสวิตซ์เปิดปิดได้

"ยิ้มอะไร?"ถามพรางมองด้วยหางตา

"อ้อ ตุ๊กตาตัวนั้นน่ะ น่ารักดี"

พายน์ชี้มั่วๆไปที่ตุ๊กตาปิศาจที่อยู่หน้าร้านขายของพวกแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครตามอนิเมะหรือหนังสยองขวัญต่างๆ

"ขอร้องเถอะนะ เธอจะมองว่ามันน่ารักฉันไม่ว่า แต่อย่าซื้อชุดพวกนั้นมาแต่งให้นาเดียเด็ดขาด"

เกรททำหน้าแหยงๆ

เป็นคนแบบไหนวะ มองตัวละครโรคจิตว่าน่ารัก ยึ้ย! เกรทห่อไหล่ก่อนจะเดินนำพายน์ขึ้นบันไดเลื่อนมุ่งหน้าไปชั้นของฟู้ดคอร์ทเพื่อหาข้าวกินก่อนกลับห้อง