Nikah salonundan çıktıktan sonra, Adar ’ın söylediği o cümle havada asılı kaldı: "Sana bir şeyler alalım şehre gelmişken." Bu da onun için bir görevdi. Sanki bir şeyleri yoluna koymak için yapılması gereken bir işlem daha vardı ve o da bu alışverişti. Bu kadar basit, bu kadar mekanik.
Kafamda binlerce düşünce dolaşırken, ayaklarım beni sürüklercesine Adar’ ın yanına takıldı. İçimde kopan fırtınayı durduramıyordum ama dışarıda her şey olağan görünüyordu. İnsanlar sokaklarda yürüyor, vitrinde gülümseyen mankenler bize bakıyordu. Cansız mankenler benden daha içten daha mutlu görünüyordu. Her şey normaldi, bir tek benim içim harabe.
Bir mağazaya girdik. Raflarda sıradan elbiseler, montlar, şallar diziliydi. Adar hızlıca raflara göz gezdirirken, benimse içim daralıyordu. Yeni kapandığım için
