Hasta olmamam gerekiyordu ama sabah da yataktan kalktığımda başım zonkluyordu. Grip olmuştum ama bu evde hasta olma lüksüm yoktu. Ne de olsa Rojin Hanımağa ’nın geliniydim. Halsizliğimi anlamıştı, hatta sabah kahvaltı hazırladığım sırada beni süzerken yüzündeki o hafif alaycı bakışı fark etmemek mümkün değildi. Tabii ki bana "Geçmiş olsun" diyecek hali yoktu. Ondan bunu beklemiyordum ama birazcık vicdan? Maalesef o da yoktu. O, hastalığımı fark eder etmez beni daha da çalıştırmanın bir yolunu bulmuştu.
"Zilan, bu akşam misafirlerimiz var. İyice hazır ol. Bize yakışır bir sofra kurulsun. Mumbar dolması yap. Eline yakışıyor, değil mi?" demişti sanki keyifli bir şey öneriyormuş gibi. Ne mumbar dolmasıymış. En son tutturduğunda dayak yediğim için yapamamıştım. Mumbar dolması, içi bağırsaklar
